Iedere vrouw van wie een zwangerschap is misgelopen zal het herkennen: Je wilt graag de oorzaak weten en vraagt je af of je iets anders had kunnen doen om het te voorkomen.
Zo kreeg ik onlangs van iemand de vraag of het beter zou zijn om zo min mogelijk inwendige echo’s te doen vroeg in de zwangerschap. Ze wist met haar hoofd wel dat het officieel geen kwaad kan voor het kindje, maar toch voelde het voor haar niet goed…
Joyce is 34 en ruim 15 jaar samen met Joost, waarvan 2,5 jaar getrouwd. Inmiddels is ze moeder van een tweeling van 1,5 jaar. Dit was al haar vierde zwangerschap. Na een zwangerschap die is afgebroken na 14 weken in verband met trisomie 18, kreeg ze nog 2 miskramen. Genieten van de zwangerschap was moeilijk voor haar door de angst dat het weer mis zou gaan.
Op 4 januari 2015 had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Wat waren we blij! We gingen naar de verloskundige en zagen een kloppend hartje.
Bij de 12 weken echo was de echoscopiste opeens stil: “Dat is niet wat ik hoor te zien” zei ze al vrij snel. Ze zag een enorme nekplooi. Dat was geen goed teken…. Met een kans van 1 op 2 dat ons kindje trisomie 18 (het Edwardssyndroom) had, ging de echoscopiste bellen naar het ziekenhuis. Lees verder
Victoria (nog net 38 jaar) woont samen met haar vriend én zijn twee kinderen. Nu haar leven grotendeels op zijn kinderen is ingericht, is zelf géén kinderen krijgen nooit een reële optie geweest. Na 3 miskramen begint dit toch werkelijkheid te lijken…
Tot mijn 30e heb ik nooit een echte kinderwens gehad. Ik was bezig met mijn carrière en sociale leven, worstelde me door verschillende slopende relaties heen, zag in de toekomst wel een rol als oma voor mezelf weggelegd maar hoefde nou niet perse die fase met uitgescheurde schaamlippen, slapeloze nachten, zorgen, poepluiers, snotneuzen. Dat veranderde plotsklaps toen ik deelgenomen had aan het bevolkingsonderzoek en ik een voorstadium van baarmoederhalskanker bleek te hebben. “Als ik kinderloos blijf, dan is dat omdat ík die keuze bewust maak, niet omdat mijn lichaam dat voor mij bepaalt. Ik wil wel kinderen!” Gedurende het behandeltraject kwam die uitspraak steeds vaker uit mijn mond.
Vijf jaar later, inmiddels gezond verklaard, ontmoette ik de liefde van mijn leven. Dat hij al twee kinderen bleek te hebben, maakte hem alleen maar aantrekkelijker: wat een prachtige vader is hij. Mijn kinderwens groeide met de dag. Lees verder
Abortus, het is niet het makkelijkste onderwerp, maar ik ga er toch een artikel over schrijven. Ik realiseer me dat het moeilijk kan zijn om hierover te lezen als jij een miskraam hebt gehad of misschien zelfs meerdere en nog steeds met lege handen staat. Toch wil ik het delen omdat het belangrijk is dat we ook hier open over kunnen praten.
Want ook een abortus raakt je diep in je vrouw-zijn, ook al ‘kies’ je er zelf voor. Het idee heerst dat je ‘even’ de zwangerschap afbreekt, maar zo makkelijk is dat niet. De meeste vrouwen die een abortus ondergaan hebben hier de rest van hun leven schuldgevoelens over. Voor de keuze van een abortus komen te staan is een vreselijk dilemma waar ook heel veel oordelen op zitten, iedereen vindt er wel iets van.
Een tijdje terug sprak ik iemand die graag haar verhaal wil vertellen. Voor de vrouwen die een abortus hebben ondergaan en zich niet gehoord voelen. Voor de vrouwen en meiden die voor de keuze komen te staan en er misschien van tevoren te makkelijk over denken. En voor alle vrouwen die het moeilijk vinden om zich te verplaatsen in iemand die voor een abortus kiest.