Tagarchief: schuldgevoel

Een miskraam raakt je fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel

Een miskraam raakt je fysiek, mentaal, emotioneel én spiritueel

Om nog meer vrouwen te kunnen helpen schrijf ik achter de schermen mijn eerste boek over de impact van een miskraam of anderszins misgelopen zwangerschap. Het wordt een boek dat jou helpt om je begrepen te voelen, waar je steun uit haalt en waardoor jij je niet (meer) alleen voelt in je emoties. Hierin zal ik óók de diepere, spirituele laag waarop je zo geraakt bent benoemen en bespreken. Nu is inzicht in die diepere laag, en de gelaagdheid van je verlies zo waardevol dat ik dat nu alvast met je wil delen. Lees verder →

Ze twijfelde of de inwendige echo de oorzaak van de miskraam kon zijn

Iedere vrouw van wie een zwangerschap is misgelopen zal het herkennen: Je wilt graag de oorzaak weten en vraagt je af of je iets anders had kunnen doen om het te voorkomen.

Zo kreeg ik onlangs van iemand de vraag of het beter zou zijn om zo min mogelijk inwendige echo’s te doen vroeg in de zwangerschap. Ze wist met haar hoofd wel dat het officieel geen kwaad kan voor het kindje, maar toch voelde het voor haar niet goed…

Een inwendige echo kan geen miskraam veroorzaken

Lees verder →

1 op de 4 dat ben ik... Joyce

1 op de 4… dat ben ik: het verhaal van Joyce

Joyce is 34 en ruim 15 jaar samen met Joost, waarvan 2,5 jaar getrouwd. Inmiddels is ze moeder van een tweeling van 1,5 jaar. Dit was al haar vierde zwangerschap. Na een zwangerschap die is afgebroken na 14 weken in verband met trisomie 18, kreeg ze nog 2 miskramen. Genieten van de zwangerschap was moeilijk voor haar door de angst dat het weer mis zou gaan.

Hoe kun je genieten van een zwangerschap na miskramen?

Geen goede 12 weken echo

Op 4 januari 2015 had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Wat waren we blij! We gingen naar de verloskundige en zagen een kloppend hartje.
Bij de 12 weken echo was de echoscopiste opeens stil: “Dat is niet wat ik hoor te zien” zei ze al vrij snel. Ze zag een enorme nekplooi. Dat was geen goed teken…. Met een kans van 1 op 2 dat ons kindje trisomie 18 (het Edwardssyndroom) had, ging de echoscopiste bellen naar het ziekenhuis. Lees verder →

1 op de 4 dat ben ik: het verhaal van Victoria

1 op de 4… dat ben ik: het verhaal van Victoria

Victoria (nog net 38 jaar) woont samen met haar vriend én zijn twee kinderen. Nu haar leven grotendeels op zijn kinderen is ingericht, is zelf géén kinderen krijgen nooit een reële optie geweest. Na 3 miskramen begint dit toch werkelijkheid te lijken…

Zo leeg en zo eenzaam

Groeiende kinderwens

Tot mijn 30e heb ik nooit een echte kinderwens gehad. Ik was bezig met mijn carrière en sociale leven, worstelde me door verschillende slopende relaties heen, zag in de toekomst wel een rol als oma voor mezelf weggelegd maar hoefde nou niet perse die fase met uitgescheurde schaamlippen, slapeloze nachten, zorgen, poepluiers, snotneuzen. Dat veranderde plotsklaps toen ik deelgenomen had aan het bevolkingsonderzoek en ik een voorstadium van baarmoederhalskanker bleek te hebben. “Als ik kinderloos blijf, dan is dat omdat ík die keuze bewust maak, niet omdat mijn lichaam dat voor mij bepaalt. Ik wil wel kinderen!” Gedurende het behandeltraject kwam die uitspraak steeds vaker uit mijn mond.
Vijf jaar later, inmiddels gezond verklaard, ontmoette ik de liefde van mijn leven. Dat hij al twee kinderen bleek te hebben, maakte hem alleen maar aantrekkelijker: wat een prachtige vader is hij. Mijn kinderwens groeide met de dag. Lees verder →