1 op de 4, dat ben ik: het verhaal van Juliette

Juliette kreeg 3 jaar geleden een miskraam. Zij had behoefte aan contact met lotgenoten en kon toen wel een forum vinden, maar het anonieme aspect daarvan sprak haar niet aan. Dat was voor haar de aanleiding om op Facebook de lotgenoten en steungroep Miskraam Mama’s op te zetten.
Op Facebook is dit inmiddels gegroeid naar vier groepen, voor elke fase één; Miskraam Mama’s, en de 3 geheime groepen Zwanger worden na Miskraam Mama’s, Zwanger na Miskraam Mama’s en Regenboogmama’s.

Dit is haar verhaal:                                                        

Ik heb er nooit een seconde bij stilgestaan dat ik een miskraam zou kunnen krijgen. De zwangerschap van onze dochter Noa was heel fijn, ik heb 9 maanden lang op een roze wolk gezeten. En eigenlijk verwachtte ik dat nu weer.
Tot ik na zeven weken plotseling buikkrampen kreeg en druppeltjes bloed zag bij het afvegen. Ik keek naar mijn vriend en we wisten het eigenlijk meteen, het zat fout. De krampen werden erger en toen ik naar het toilet ging liep het bloed langs mijn benen. Ik huilde terwijl er steeds meer bloed langs mijn benen liep. Ik was als de dood dat ik ons lieve vruchtje zou verliezen en kneep mijn benen stevig bij elkaar. Dat gevoel van het niet kwijt willen raken en eraan vast willen houden… Mijn vriend nam mij in zijn armen en samen huilden we. Niet lang daarna verloren wij ons vruchtje.
We hebben het opgevangen en bewaard om later samen met Noa begraven. Voordat we ons lieve vruchtje waren verloren was er contact met de verloskundige praktijk en mochten we komen voor een spoedafspraak. Tegen de tijd dat we daar aankwamen was de miskraam al geweest. We kregen onze eerste echo en zagen mijn lege buik en zoals de echoscopiste zei: het bedje waar ons kindje had gelegen..

Een nieuwe zwangerschap

Na de miskraam hadden we sterk het gevoel dat het zieltje nog bij ons was. Daarom hebben we ontzettend hard ons best gegaan om opnieuw zwanger te worden. Dan kon het weer bij ons terugkomen. Drie maanden later was ik zwanger. In het weekend dat Ilias verwekt is, hingen er twee regenbogen boven ons huis. Miskraamkindjes worden ook wel regenboogbaby’s genoemd, dus als dit geen teken was!
De ketting die ik droeg ter nagedachtenis van ons vruchtje heb ik op een gegeven moment afgedaan: het zat er weer. De verwerking had een andere wending gekregen (omdat we meteen sterk het gevoel hadden dat hij was terug gekomen). We zijn nu voor ons gevoel niet meer iets verloren. Dat klinkt misschien wat zweverig, maar wij vinden dit gewoon een heel geruststellende gedachte.
In het begin was de zwangerschap emotioneel gezien enorm pittig en niet bepaald rooskleurig. Ik was enorm angstig. Als ik nu huil, huil ik om de traumatische ervaring die ons niet bespaard is gebleven. Als beheerder van vier facebookpagina’s, ben ik nog dagelijks bezig met miskramen.

Ik ben heel gepassioneerd om andere vrouwen te helpen en meer awareness te creëren. Ik denk er zelfs aan om een opleiding rouwbegeleiding te volgen. Een miskraam is zoiets groots, ik zou graag op een meer professionele manier steun kunnen bieden en wie weet kan ik in de toekomst een stichting opzetten om nog meer mensen te helpen en bereiken.

Al snel na het opzetten van Miskraam Mama’s vond ik een fijne beheerder en hebben wij samen de andere groepen opgezet. We hebben nu 4 groepen, dat vergt natuurlijk veel tijd, vandaar dat we nu nog meer fijne beheerders erbij hebben.
We monitoren de toon van de groepen en zorgen dat het een plek is waar iedereen zich veilig voelt.

Via Social Media probeer ik zo veel mogelijk mensen te bereiken zodat meer mensen de weg weten te vinden naar lotgenoten en onze steungroepen. Een tijd terug heb ik de Viva benaderd en gevraagd of ze een artikel wilden wijden aan miskramen. Omdat vrouwen het moeilijk blijven vinden om er over te praten, mede doordat mensen niet begrijpen hoe groot de impact van een miskraam is. Het is niet een klompje cellen dat je verliest.
Het is een stukje toekomstbeeld dat in duigen valt, zodra je weet dat je zwanger bent leeft het al en groeit er een kindje in je buik. Jouw kindje. En als je dat verliest ga je echt door een rouwperiode heen. En daarom is het contact met lotgenoten zo mooi. Omdat elke vrouw in de groep weet wat je doormaakt en begrijpt waar je door heen gaat.

Ook interessant: