1 op de 4, dat ben ik: het verhaal van Lisse

Lisse is een jonge vrouw van 24 en “getrouwd met een hunk”, Roelof. Ze houdt ervan om te schrijven en blogt over “groene food en lifestyle”.

Onlangs heeft ze een miskraam gehad en ze besloot ook daarover te schrijven op haar blog. Nadat ze wist haar zwangerschap definitief op een miskraam zou uitlopen duurde het nog weken voor deze op gang kwam. En ook dat ging niet zonder slag of stoot,  het werd behalve emotioneel ook fysiek erg zwaar voor haar.

Ze deelt graag haar verhaal omdat ze zelf ook voortdurend op zoek is naar ervaringsverhalen van andere vrouwen.

Bij de eerste echo was het kindje niet groot genoeg voor het aantal weken dat Lisse zwanger was en een week later bleek het niet meer gegroeid. Ze krijgt de keuze uit afwachten, medicatie om de miskraam in gang te zetten of curettage.
Uiteindelijk heeft ze het allemáál meegemaakt.     

Lisse en Roelof hebben hun ongekende kindje de naam Loek gegeven. Door je ongekende kindje een naam te geven erken je dat het heeft bestaan en dat kan je helpen bij het plaats geven in je leven.
Door haar verhaal te delen en open te zijn over wat het met haar doet ontvangt ze ook veel steun. Zelfs van mensen die ze niet persoonlijk kent.

Na een paar weken wordt het dan weer tijd om de draad op te pakken en komt er langzamerhand weer ruimte om te genieten.
Zoals Lisse zelf zegt
“Als ik verder ga en de draad weer oppak, weer blog over vrolijke dingen en weer geniet van mijn dagen, dan kan het verdriet samengaan met blijdschap. En dat voelt goed.”

En dat klopt. Je bent niet altijd 100% blij of 100% verdrietig, vaak bestaat je gevoel uit een mengeling van emoties. En dat is oké. Het is goed om náást de leuke dingen ook je verdriet de ruimte te kunnen geven.

Wat je kunt leren van het verhaal van Lisse

Wees open om steun te krijgen. Vaak is het voor je omgeving best moeilijk om in te schatten hoe ze je kunnen helpen. Wanneer je deelt met je omgeving wat er in je omgaat maak je het voor hen makkelijker om jou te steunen.

Je verhaal opschrijven kan helpen. Meer daarover lees je hier

Als het goed voor je voelt kun je je kindje een naam geven. Dat kan een naam zijn die zowel voor een jongen als voor een meisje ‘past’, maar ook de ‘werktitel’ die jullie misschien al hadden. Voelt dat niet oké voor jou, doe het dan niet. Het is geen verplichting, doe wat bij jou past.

Geef ook af en toe je verdriet de ruimte, náást de leuke dingen en neem de tijd voor je herstel, lichamelijk én geestelijk. Een miskraam is niet niks, het is een verlieservaring die je raakt.
Nu is dat niet gemakkelijk, de tijd nemen. We willen nu eenmaal graag dingen DOEN.

Geldt dat ook voor jou, dan kun je het e-boek ‘Een miskraam. En nu? 7 inzichten die je verder helpen’ lezen, de mini-videotraining volgen en de Facebook-pagina van Praktijk Janna liken voor tips en mooie quotes.

Ook interessant: