Celina is 30 jaar en werkt als projectverpleegkundige. Ze is al ruim 10,5 jaar samen met de liefde van haar leven en vorig jaar zijn ze getrouwd. Sinds 6 maanden is Celina mama van een prachtig meisje, Yuna. Zwanger raken was voor haar niet het grootste probleem. Zwanger blijven helaas wel.
Na twee miskramen een prachtige dochter
Mijn ideaalbeeld was om moeder te worden rond mijn 25ste. Mijn man zag dit echter niet zitten, waardoor ik moest “wachten” en mijn kinderwens alleen maar groter werd. We hadden intussen alles goed voor elkaar; samen een huis gekocht, opleiding afgerond en ik had al geruime tijd een goede baan als wijkverpleegkundige. Voor mij werd het toen echt hoog tijd voor een volgende stap, een kindje. Dolgelukkig was ik dan ook, toen ik ruim 1,5 jaar na het stoppen met de pil, voor het eerst in mijn leven een positieve zwangerschapstest in handen had. Mijn grootste droom werd waarheid, ik zou mama worden!
Een missed abortion…
Natuurlijk wist ik dat er een kleine kans was dat er iets mis kon gaan, maar waarom zou mij dit overkomen? Heerlijk onbezorgd ging ik de zwangerschap in. Alles verliep voorspoedig, tot de eerste echo.
Vol gezonde spanning gingen we naar de verloskundige voor de eerste echo. De goede stemming sloeg echter al gauw om. In 5 woorden zakte de grond onder mijn voeten vandaan; “Dit is geen goede zwangerschap”. BOEM, weg zelfvertrouwen en weg toekomstdroom. Dit kindje zou niet bij ons komen. Het hartje bleek niet te kloppen en een missed abortion werd vastgesteld. (Ik vind de term missed abortion trouwens echt vreselijk! Het deed en doet mij nog steeds denken aan de term abortus. En dit terwijl mijn kindjes juist o zo welkom waren…)
Totaal verslagen gingen we naar huis. Op dat moment had ik nog een heeeeeeel klein beetje hoop dat de verloskundige het niet goed gezien had en dat het hartje toch gewoon zou gaan kloppen. Mijn hoofd wist dat deze kans nihil was, maar mijn hart kon het slechte nieuws nog niet verdragen. We spraken met de verloskundige af dat –als het niet vanzelf op gang kwam – ik een week later nog een echo kreeg (dit wilde ik zelf om er zeker van te zijn dat het hartje echt niet klopte) en dat ik daarna doorgestuurd zou worden naar de gynaecoloog om de andere opties te bespreken en in gang te zetten.
Wachten op een curettage
Een week later was er nog steeds niets gebeurd en kreeg ik de extra echo. Nu moest ik onder ogen zien dat er nog steeds geen kloppend hartje was. Mijn laatste sprankje hoop werd weggeslagen. Ik voelde mezelf een mislukkeling, was boos en intens verdrietig. Waarom liet mijn lichaam me zo hard in de steek? En als het dan toch fout zat, waarom zette mijn lichaam de miskraam dan niet in gang? Ik wilde er zo snel mogelijk “vanaf”, voor mijn gevoel kon ik daarna pas mijn leven weer oppakken.
Doordat het mei was en er een hoop feestdagen tussen zaten heb ik uiteindelijk bijna 3 weken moeten wachten tot de curettage. Woedend was ik, maar ik durfde toen niet voor de optie met medicatie te kiezen omdat ik bang was doordat ik intussen vele horrorverhalen had gelezen over de enorme hoeveelheid buikpijn en bloedverlies die je dan kon krijgen. Het afwachten tot de curettage was een regelrechte hel. Emotioneel was ik gebroken en ik keerde steeds meer in mezelf.
Na de curettage bleef ik telkens buikpijn houden. Ik vroeg me voortdurend af of mijn lichaam nog wel goed functioneerde en was geobsedeerd om weer zwanger te worden. Zes maanden na de miskraam kreeg ik een echo en bleek dat alles naar behoren werkte. Dit gaf eindelijk een beetje rust in mijn hoofd, en de volgende maand bleek ik voor de tweede keer zwanger.
Weer een miskraam
Dit keer durfde ik nog niet meteen blij te zijn. Ik had een grote muur om mezelf heen gebouwd ter zelfbescherming. Toen we tijdens de eerste echo een kloppend hartje zagen durfde ik er eindelijk in te geloven en brokkelde de muur om me heen langzaam af. Deze blijdschap bleek echter van korte duur, want tijdens de tweede echo bleek het hartje gestopt te zijn.
Voor de tweede keer had ik een missed abortion. Hoe kon dit nu gebeuren… emotioneel was ik gebroken. Ik was woedend op mezelf. Waarom kon ik dit nu niet. Mijn lichaam had alweer gefaald! Al mijn zelfvertrouwen was opnieuw weg, en de onzekerheid of ik ooit een goede zwangerschap zou krijgen was enorm.
Opwekken met medicatie
Het stond me nog helder voor de geest wat een drama het afwachten voor de curettage was geweest, dus dit keer kozen we ervoor om de miskraam op te wekken met behulp van medicatie. Het innemen van de eerste dosis was erg verdrietig en confronterend. Ik zorgde hiermee nu immers zelf voor het startsein van de miskraam. In 3 uurtjes tijd was het vruchtje uit mijn lichaam.
Ik vond het achteraf toch fijn om het dit keer gezien te hebben… hierdoor kon ik deze zwangerschap beter afsluiten voor mezelf. Het was een heel emotioneel moment maar de optie met medicatie is me het meest meegevallen van alle drie de opties.
Opmerkingen van anderen
Wanneer een zwangerschap misloopt, weten mensen om je heen vaak niet wat ze tegen je moeten zeggen. Vele goedbedoelde opmerkingen heb ik gekregen. Van “je bent nog jong genoeg” en “volgende keer beter”, naar “er zal vast wel iets mis zijn geweest”. En “beter dat het nu fout gaat dan later in de zwangerschap” tot aan “je weet tenminste dat je zwanger kunt raken”.
Het deed me veel pijn om dat te horen. Ik kon er helemaal niets mee, het maakte me alleen maar nóg verdrietiger. Deze kindjes waren voor mij zo ontzettend gewenst en waren van me afgenomen, het voelde voor mij of niemand daar oog voor had.
Er gewoon voor iemand zijn en een arm om iemand heen slaan zegt in zo’n situatie zóveel meer…
Nooit meer zorgeloos zwanger
Kort na de tweede miskraam en precies een jaar na de dag van de positieve test van de eerste zwangerschap voelde ik me weer zwanger, maar ik durfde geen test te doen. Die deed ik een dag later en die was positief, ik was dus op exact dezelfde dag zwanger als een jaar daarvoor.
Maar blij kon ik niet zijn. De onzekerheid en de angst om ook dit kindje kwijt te raken was torenhoog. Gelukkig was de verloskundige enorm meelevend en mocht ik ontzettend vaak langs komen voor extra controles en echo’s ter geruststelling. Echo’s, die normaal o zo leuk zijn, waren voor mij traumatische ervaringen geworden.
Voor elke echo had ik last van slapeloze nachten, zo bang was ik dat het hartje weer gestopt zou zijn. Pas toen ik de kleine dagelijks voelde schoppen in mijn buik werd ik er wat geruster op, maar de angst dat het alsnog fout zou gaan is tot op het allerlaatste moment gebleven. Een zorgeloze zwangerschap is het dus helaas nooit meer geworden, ondanks dat ik weinig tot geen lichamelijke klachten had.
Na alle onzekerheid een prachtige dochter
Bij het uitzoeken van mijn trouwring (ik was toen zwanger van Yuna) heb ik een ring met 3 diamantjes gekozen. Twee voor de kindjes die niet bij ons konden komen en 1 voor Yuna. Voor mijn gevoel heb ik ze zo alledrie bij me. Ik was eerder uitgerekend van Yuna, maar ze bleef nog even zitten. Op eerste kerstdag 2019 is ons prachtige meisje Yuna geboren. En… dat was exact dezelfde datum als waarop ik positief testte van mijn tweede zwangerschap, hoe bijzonder is dat! Het is me maar al te duidelijk geworden dat een kindje mogen krijgen echt een wonder is. Nu zijn we dolgelukkig en zo ontzettend trots op Yuna. Ze is alle onzekerheid meer dan waard geweest.
Ook interessant:
