Chantal (35 jaar) is getrouwd en moeder van Finette en Fabiënne (5 en bijna 2 jaar oud). Zwanger worden ging vrij gemakkelijk want na het stoppen met de pil duurde het slechts 3 maanden voordat ze een positieve test in handen hadden. Na de 9 mooiste maanden van haar leven was daar Finette, en al snel wisten ze dat ze graag een tweede kindje wilden.
Kaat is 35 en werkt als laborante. Ze vormt samen met haar man en 11 maanden oude dochtertje een gelukkig klassiek gezin maar wie haar goed kent weet dat in haar hart haar gezin 4 leden bevat.
Voor haar is ‘Petit’ (dat was de werknaam die zij en haar beste vriendin voor het vruchtje bedacht hadden, wat na het verlies zijn naam is geworden) geen geheim en deelt ze haar verhaal met wie luisteren wil.
Toen mijn man en ik gingen samenwonen besloten we dat een kindje welkom zou zijn. Na een jaar waren we nog niet zwanger en besloten we raad van artsen te vragen. Uit onderzoek bleek dat natuurlijk zwanger geraken niet onmogelijk was, maar wel moeilijker zou zijn dus raadden ze ‘inseminatie’ aan. Dat was een techniek minder belastend voor het lichaam dan IVF omdat de natuurlijke cyclus volgde zonder hormonen en operaties.
Voor ons was poging 5 de goede want ik bleek zwanger. Voor mij tegen alle verwachtingen in, omdat die inseminatie ik super gestrest was doordat mijn dag totaal niet verliep zoals gepland, ‘Dit lukt zo niet, op naar poging 6’ dacht ik, maar neen 2 weken later bleek ik zwanger.
Omdat ik best een goede band met de gynaecologe die ons met deze behandeling hielp had opgebouwd wou ik graag dat zij me verder opvolgde maar dat kon ze niet doen zei ze, de eerste controle ging ze nog doen maar de volgenden moesten bij mijn vaste gynaecologe gebeuren.
Toen die eerste controle er kwam had ik na afloop geen goed gevoel want ze was heel karig met informatie en na afloop raadde ze me dan aan om de volgende afspraak bij mijn vaste gynaecologe reeds 2 weken eerder dan normaal te leggen. Ik ging naar huis met een zeer dubbel gevoel, wat moet ik hiermee.
‘Gewoon voor de zekerheid’ had ze nog gezegd als afsluiter, daar haalde ik mijn hoop dan maar uit voor de tussenliggende weken.
Daar was de dag van de volgende controle, mijn man en ik zouden elkaar in het ziekenhuis zien want hij kwam van zijn werk en ik was thuis. Tijdens het toetrekken van de deur kreeg ik een koude rilling over mijn hele lichaam, alsof mijn lichaam me al verwittigde dat het niet goed zou zijn. In de wachtzaal kon ik geen rust vinden, ook al was mijn man heel lief voor mij, wat het wachten nog lastiger maakte. Toen de assistent begon met de echo duurde het niet lang voor de ontspannen sfeer die zij zo graag voor mij wou creëren omsloeg in een ernstige sfeer. En toen ze er voor de zekerheid toch maar de gynaecoloog bij haalde wisten we het zeker, dit is niet goed.
Dus toen ze vrolijk binnenkwam met de woorden: “Ik ben blij dat ik jou zie…maar jij misschien niet om mij te zien” kon ik haar wel uitschelden voor al wat vuil is. “Tuurlijk niet, uw assistent is u moeten komen halen, dat kan nooit goed nieuws zijn” had ik willen schreeuwen, maar het bleef stil langs onze kant want ook mijn man leefde in de angst dat het niet goed zou zijn, maar hield zich sterk voor mij.
En toen kwam dat gevreesde verdict: geen hartslag meer…en over tot informeren over de opties die we nu nog hadden. Omdat mijn schrik van ziekenhuizen groter was dan wat me te wachten stond en ik het wanneer in de hand wilde hebben en zo snel mogelijk met rouwen wilde kunnen beginnen koos ik voor medicatie om het vruchtje af te laten komen.
De dag dat ik de medicatie innam heb ik met een afscheidsritueeltje in mijn hoofd doorgemaakt. Als laatste activiteit samen heb ik me in de zetel genesteld en samen een yoghurtje gegeten, daarna op aanraden van de gynaecoloog een pijnstiller genomen en dan de medicatie. Ik heb dan in de zetel gezeten, geweend en geslapen als het lukte, ik kwam er enkel uit om naar de wc te gaan. De controle die volgde was om na te gaan of alles mooi weg was en ik kon gaan uitvissen hoe nu verder, maar wat bleek: nog niet alles was weg en een curettage bleek alsnog nodig. Ook deze keer had ik wel willen schreeuwen, maar dit keer was mijn moeder bij me ter ondersteuning en ik zag in haar ogen dat zij vond dat ik me stil moest houden.
Na de curettage kon het rouwproces beginnen. Ik wilde er graag met lotgenoten over praten omdat ik vond dat enkel wie het ook had meegemaakt me kon troosten, al was het maar door samen verdrietig te zijn. Maar ik ontdekte snel hoe moeilijk erover gepraat wordt, want nergens leek ik ook maar enige vorm van praatgroep-achtige mogelijkheden te vinden, wat ik zeer jammer vond.
Na een tip van mijn therapeute om eens raad aan mijn vroedvrouw te vragen kwam ik bij een gesloten Facebook-groep terecht waarin ik veel online gebabbeld heb. En ook met mijn buurvrouw die recent weduwe was geworden heb ik veel mooie gesprekken gehad. We misten allebei iemand die we graag gezien hadden en konden samen verdrietig zijn…
Na verloop van tijd vonden mijn man en ik weer de kracht om ook weer gelukkig te kunnen zijn. Petit vergeten we niet, Petit is evenveel lid van ons gezin als zijn kleine zus. In de zwangerschap van onze dochter was ik blij en ook angstig. Ook al had ik besloten dat ik de blijdschap wilde laten overheersen, toch was elke goede controle een mijlpaal. Een ‘Oef, we zijn al zo ver.’
Als ik er nu op terugkijk ben ik blij dat ik er ondanks wat ik had meegemaakt met Petit er toch een blije, rustig zwangerschap van kunnen maken heb, al ligt die rust ook bij het feit dat je als zwangere laborante ook onmiddellijk moet stoppen met werken.
We gebruiken dit verhaal nu positief, ik wil zijn voor lotgenoten wat ik zo moeilijk vond, een begripvol luisterend oor en hoop dat er echt ook weer geluk na verdriet kan komen. Dat je de kans hebt om zichtbaar moeder te zijn met een prachtkind in je armen.
Ook interessant:
Louise is 30 jaar, is 8 jaar samen met haar vriend en ondertussen mama van een flinke meid van 2 jaar oud. De zwangerschap bracht voor Louise veel extra onderzoeken met zich mee, omdat er een gezwel op haar eierstok bleek te zitten, en eindigde voor haar eigen veiligheid in een geplande keizersnede. Een jaar later vonden Louise en haar vriend dat de tijd gekomen was voor een tweede kindje en vooral Louise keek uit naar een zwangerschap met minder zorgen. Maar een zorgeloze zwangerschap is iets wat ze nooit meer zou krijgen.
Daar stond ik dan, met een zwangerschapstest in mijn handen, die ik in alle haast was gaan kopen, omdat het op de eerste dag van de lockdown in maart 2020 nog onzeker was of alle winkels in België wel zouden open blijven. Ik testte een dag te vroeg, maar kon natuurlijk niet meer wachten. En ja, hoor: positief.
Op 17 april, een datum die ik nooit meer ga vergeten, mocht ik langskomen voor de eerste echo. Partners mochten op dat moment niet mee, maar ik ging vol goede moed naar het ziekenhuis en liet mijn vriend thuis bij onze dochter van toen 16 maanden oud. Ik verwachtte niets speciaals. Ik was moe, misselijk, had geen bloed verloren. Alles leek perfect normaal te verlopen…
De vroedvrouw begon aan de echo. Ik dacht nog ‘hou het beeld eens stil, want ik zie het hartje niet flikkeren’, maar vlak daarna volgden de woorden: “Sorry, maar ik kan helaas geen hartslag vinden.” Daarop leek het mijne ook stil te staan. Dit kon toch niet? Een beetje verdoofd mocht ik terug in de wachtzaal gaan zitten, want ze wilde de mening van de gynaecoloog vragen, maar die was nog niet aanwezig.
Dus daar zat ik dan. Alleen. Tussen allemaal dikke buiken. Tot twee keer toe riep de vroedvrouw iemand binnen in een klein kamertje waar ze met de Doppler naar het hartje van de baby luisterde. Dat kon ik horen tot in de wachtzaal. Het hartje van andere baby’s. Maar niet dat van die van mij.
Ik voelde mijn eigen hart breken waar ik zat en de tranen volgden genadeloos. Het duurde nog een half uur voordat de gynaecoloog aankwam en tien minuten later was het duidelijk. Dit zou een miskraam worden. Het vruchtje was te groot om nog geen hartslag te hebben. Ik kreeg de foto’s van de echo mee, een afspraak voor twee weken later en ik mocht gaan.
Toen ik in de auto zat bleek er maar een dik uur verstreken te zijn. Het had naar mijn gevoel een hele voormiddag geweest kunnen zijn. Ik ben huilend naar huis gereden, achteraf gezien heel stom van mij, en thuis in de armen van mijn vriend gevlogen om daar – eindelijk – volledig in te kunnen storten.
Mijn vriend is heel lief, maar geen prater, wel een doener. Dus hij zorgde vooral voor onze dochter en het huishouden, zodat ik mij op mijn herstel kon focussen. Maar ik had er ook nood aan om te praten. Heel vervelend in de lockdown. Het voelde vooral zo beperkend wanneer je troost zoekt en zo hard nodig hebt. Ik heb mijn moeder gebeld en verteld dat ik een miskraam kreeg, terwijl ze niet eens wist dat ik zwanger was. Ik heb mijn goede vriendinnen een berichtje gestuurd met het nieuws. Hoe had ik het anders moeten doen? Iedereen apart opbellen om het nieuws te vertellen over de telefoon, dat zag ik echt niet zitten. Gelukkig kreeg ik – al was het dan vanop afstand – wel veel steun.
Na twee weken zat mijn kindje nog altijd veilig vast en hebben we de medicatie opgestart. Ik heb het vruchtje kunnen opvangen en de volgende dag hebben we ons minimensje begraven in de tuin terwijl onze dochter sliep. Maar bij de controle twee dagen later bleek niet al het weefsel weg te zijn. Nog eens medicatie, waarna ik heel veel bloed heb verloren. Uiteindelijk heb ik half mei een curettage moeten ondergaan en een kleine week later een ijzerinfuus moeten krijgen, omdat mijn waardes zo laag waren. Ik kreeg het gevoel dat ik zóveel energie moest steken in mijn fysieke herstel dat ik geen energie meer over had voor de verwerking van de miskraam.
Eén van mijn beste vriendinnen belde regelmatig om te vragen hoe het ging, ze was vanop afstand bij me, bij elke stap, elk onderzoek en ik kon altijd bij haar terecht. Een andere vriendin, die zelf een miskraam had meegemaakt, heeft me ook heel erg gesteund. Ze vertelde me waar ik me aan kon verwachten, troostte me en stond heel de tijd voor me klaar. Op een avond had ze een mandje aan ons huis gezet met kaarsjes, koekjes, kaartjes, tekeningen, teksten, … en ik was daar zo, zo ontzettend dankbaar voor.
En natuurlijk was mijn dochtertje er nog, waar ik heel erg veel aan had. Ze was haar vrolijke zelve en troostte mij alleen al met haar aanwezigheid. Ik kon haar knuffelen en prees mezelf gelukkig dat ik haar had. Niet dat dat het verdriet wegnam, maar zij was wel mijn lichtpuntje in die donkere dagen.
Twee maanden na die eerste verschrikkelijke echo voelde ik mij fysiek weer terug in orde, maar mentaal heeft dat veel langer geduurd. Ik was kwaad op mezelf en op mijn lichaam, vond dat het mij verraden had door mijn kindje niet in leven te houden, door mij te laten geloven dat alles in orde was, door niet zelf de miskraam te kunnen voltooien, … Noem maar op. Ik was kwaad en gefrustreerd.
Gelukkig kon ik hierover spreken. Met vriendinnen, met collega’s, met lotgenoten, … En dat heeft me echt enorm geholpen. Pas wanneer je er zelf over praat besef je hoeveel mensen ook een miskraam hebben meegemaakt, hebben gevoeld wat ik op dat moment voelde. Ik was niet alleen.
Maar tegelijkertijd brengt die openheid ook risico’s met zich mee, omdat je altijd goedbedoelde opmerkingen en raad krijgt waar je helemaal niks aan hebt en waardoor je je onbegrepen voelt. “Wees blij dat je al een kindje hebt, sommige mensen kunnen er geen krijgen.” “Het is de natuur, je wilt toch geen gehandicapt kind krijgen?” “Was het ook wel een goed idee, zwanger worden in Coronatijden?” Hoewel het allemaal niet zo bedoeld was, voelde het alsof ik bijna dankbaar moest zijn dat het misgelopen was, dat de natuur had ingegrepen. Dat ik niet verdrietig mocht zijn, omdat ik niet kinderloos zou achterblijven. Dat het allemaal toch wel erger kon. Op die momenten kon ik begrijpen waarom sommige vrouwen ervoor kiezen om het nieuws van hun miskraam geheim te houden. En op die momenten vroeg ik mij af hoe het mogelijk is dat een kind eerst geboren moet worden, eerst een naam en een gezicht moet hebben, vooraleer buitenstaanders het verlies van je kind en je verdriet erkennen.
Toen ik mij 3,5 maanden na de curettage toch ‘vreemd’ voelde deed ik midden op de dag – alweer impulsief – een test. Eerst dacht ik dat hij negatief was en ik wilde hem weggooien. Maar toen zag ik in het daglicht toch ineens een héél licht streepje. Zou het dan toch? Helaas verdween mijn hoop als sneeuw voor de zon toen ik die avond een paar druppels helderrood bloed verloor… Maar het bleef bij die paar druppels en nieuwe testen liepen op. Toch durfden mijn vriend en ik niet blij te zijn. We wisten wel beter nu. De blijdschap die we eerder bij positieve testen hadden gevoeld ontbrak en ik haatte het dat die onbezorgdheid en vreugde waren verdwenen en er eigenlijk alleen maar angst en wantrouwen overbleven. En dan duren dagen lang – verschrikkelijk lang! Maar gelukkig gaat deze zwangerschap wel goed en verwachten we nu een klein broertje.
Ik heb het geluk gehad om snel terug zwanger te mogen worden, maar dat maakt het eerdere verlies niet goed. Ik heb nog altijd moeilijke momenten, ik vraag mij nog altijd af hoeveel ons kindje op grote zus geleken zou hebben en ik zal ons sterretje altijd missen.
Ook interessant:
Johanneke is 39 en getrouwd met Peter. Peter had al een tweeling uit een eerdere relatie. Samen kregen ze eind 2019 dochter Bodhi. Aan de geboorte van hun dochter gingen velen tranen vooraf. Drie keer kregen zij een miskraam. Door open over hun ervaringen te praten, hebben zij en haar man veel steun vanuit hun omgeving gekregen.
De dag dat ik voor het eerst een positieve zwangerschapstest in handen had, herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Ik was 37 en al sinds ik 20 was had ik een hele grote kinderwens. Helaas kwam ik de juiste man maar niet tegen. Ik was op een punt gekomen waarop ik mezelf realiseerde dat ik misschien wel nooit moeder zou worden en daar had ik heel veel verdriet van. Vaak heb ik me eenzaam gevoeld. Om mij heen startten veel mensen een gezin. Met veel plezier vervulde ik mijn rol als tante, maar dat was natuurlijk niet hetzelfde als een eigen kindje.
Ik kon mijn geluk niet op toen ik op mijn 36e Peter tegenkwam. Hij bracht ook nog eens
twee bonuskinderen in mijn leven. We waren al snel zeker van onze relatie en van onze
wens om ook een kindje samen te willen. Het stoppen met de pil was enorm spannend.
In mijn omgeving heb ik bij vriendinnen gezien dat zwanger worden niet altijd vanzelfsprekend is. Toen ik na vijf maanden die positieve test in handen had, heb ik
tranen met tuiten gehuild van geluk. Eindelijk zou ook ik moeder worden!
Al binnen een paar dagen deelden wij het mooie nieuws met familie en vrienden die
dichtbij ons staan. Iedereen was zo blij. We kregen kaartjes en cadeautjes. We
fantaseerden over ons kleintje en bedachten namen. Vol verlangen keken we uit naar de eerste echo.
Ik was acht weken zwanger. Natuurlijk waren we wel zenuwachtig voor de echo. Maar
nadat ik zo lang op dit moment had gewacht, kon ik mij gewoon niet voorstellen dat dit
geluk mij weer ontnomen zou worden.
Koude gel op mijn buik… Stilte in de kamer. We houden onze adem in. De verloskundige
kijkt en zoekt… Er wordt een collega bijgehaald… En dan zijn daar de woorden: “sorry het is niet goed”. Onze wereld stort in. We weten ons geen raad met ons verdriet. We bellen onze lieve familie en vrienden om het slechte nieuws te delen. Het voelt fijn om steeds weer opnieuw ons verhaal te kunnen doen. Mensen huilen met ons mee. Opnieuw krijgen we lieve kaartjes en cadeautjes. We voelen ons zo gesteund. Nee, we hebben er geen seconde spijt van gehad dat we de zwangerschap zo snel gedeeld hebben.
We vinden ook veel steun bij elkaar. We kunnen samen goed praten en huilen. Ook
zoeken we soms juist afleiding door lekker er op uit te gaan. Natuurlijk verschillen we
ook wel eens in hoe we onze emoties beleven en dat geeft dan soms wrijving, maar
door te blijven praten leren we elkaar begrijpen.
We hebben ontzettend veel geluk dat we binnen een paar maanden opnieuw zwanger
zijn. Weer delen we het goede nieuws direct. Iedereen leeft enorm met ons mee want
het is natuurlijk erg spannend nu. Aan de andere kant kan ik mij niet voorstellen dat we
zoveel verdriet nog een keer te verduren zullen krijgen. Na een eerste onzekere echo,
zien we bij de tweede echo dan toch echt een hartje kloppen. We hebben vertrouwen dat het nu goed gaat komen. Maar onze wereld breekt weer in duizenden stukjes als bij een volgende echo blijkt dat ook deze zwangerschap is misgelopen.
Hoeveel pech kan een mens hebben? Nog veel meer, zo blijkt. Want ook drie keer is
geen scheepsrecht. Drie miskramen in nog geen jaar tijd. Onderzoeken laten geen
oorzaak zien. Mijn leeftijd kan natuurlijk een rol spelen. Mijn lichaam heeft duidelijk te
lijden onder alles. Steeds weer die zwangerschapshormonen, curettages, heftige
bloedingen en natuurlijk ook heel veel stress en verdriet.
Mijn man en ik blijven in gesprek met elkaar. Durven we het aan om te blijven proberen? Hoe ver willen we gaan? Gelukkig zijn we het direct met elkaar eens: opgeven is nog lang geen optie.
Een paar maanden later zit ik voor de vierde keer met een positieve test in mijn handen. Hoe onzeker het ook is, het voelt iedere keer weer als een wonder. Net
als bij de andere drie zwangerschappen koop ik weer iets kleins voor de baby. We willen, hoe bang we ook zijn, vertrouwen houden dat het goed gaat komen. En we willen ook deze zwangerschap weer vieren met de mensen om ons heen.
Met angst en beven gaan we naar de eerste echo. Een prachtig kloppend hartje! De echo daarna nog steeds. We lopen onder controle bij de gynaecoloog en krijgen veel extra echo’s. Bij iedere echo is ons kindje gegroeid en groeit ons vertrouwen. Al blijf ik tot aan de bevalling bang dat het toch nog mis gaat. Uiteindelijk is het ook nog even echt spannend als onze dochter met een spoedkeizersnede wordt geboren. Maar Bodhi is er: gezond en wel.
Inmiddels is ons meisje net een jaar geworden. Ik moet mezelf nog iedere dag knijpen
om te geloven dat ik niet droom. Dat ik nu echt moeder mag zijn. En eerlijk gezegd ben
ik ook nog vaak bang dat dit geluk ons weer zal worden afgenomen. Mijn man is daar
gelukkig wel meer nuchter in, die helpt mij dan relativeren.
Ondanks alle tranen en letterlijke en figuurlijke pijn is het het allemaal waard geweest.
Nog steeds kunnen we nog wel eens even verdrietig zijn als we denken aan onze kindjes die niet geboren mochten worden. En tegelijkertijd bedenken we dan dat anders onze dochter er nu niet was geweest.
Waar ik heel dankbaar voor ben is dat we iedere zwangerschap gedeeld en gevierd
hebben met de mensen om ons heen. Dat heeft ons zoveel steun gegeven. We hebben
heel wat zenuwen gehad voor de echo’s en dan was het fijn dat andere mensen met ons meeleefden. Ook was het fijn om over ons verdriet te kunnen praten met anderen dan alleen met elkaar. Één van onze vrienden zei: “Ik ben blij dat jullie je blijdschap van de prille zwangerschap hebben gedeeld. Want nu begrijp ik jullie verdriet ook veel beter”. Mensen die nooit een miskraam hebben meegemaakt, hebben vaak geen idee wat een impact het kan hebben. Ik denk dat het helpt om je gevoel met je omgeving te delen zodat mensen je verdriet beter kunnen begrijpen.
Ook heb ik gemerkt dat, juist door open te zijn, ik meer lotgenoten tegenkom. Maar wat ik het allermooiste vind is dat we, ondanks alle angst, ook zo genoten hebben van iedere zwangerschap. Iedere zwangerschap is een wonder. Iedere zwangerschap is het vieren waard. En ook al mochten de eerste drie niet lang duren, deze prille leventjes blijven toch onderdeel van ons leven. Ze hebben onze harten geraakt. Dat neemt niemand ons ooit af.
Johanneke schrijft gedichten en blogs over hoe zij de miskramen heeft beleefd, het
moederschap en haar leven. Je kunt meer van haar lezen op www.johanneke-schrijft.com en op haar Facebook-pagina en Instagram.
Ook interessant: