1 op de 4 dat ben ik, het verhaal van Carla

1 op de 4, dat ben ik: het verhaal van Carla

Carla is 45 jaar en ongewenst kinderloos. Verdeeld over 18 jaar is ze 15 jaar ‘bezig’ geweest met het verwezenlijken van haar grootste wens. In die tijd heeft ze veel behandelingen gehad én 2x een miskraam.
Hier is haar verhaal…

De hoop voorbij

24 was ik toen ik begin 1996 stopte met de pil, want ik wilde graag jong moeder worden. Helaas liep dat wat anders…

Proberen…

Na jaren van ‘proberen’, allerlei onderzoeken in het ziekenhuis en 2 IUI pogingen, gingen mijn ex-man en ik uit elkaar. Ook in mijn relatie die daarop volgde werd ik niet zwanger, maar mijn wens bleef!
Gelukkig trof ik daarna weer een lieve man en gezien mijn verleden, zijn we al snel terecht gekomen in het ziekenhuis. Na 3 IUI-pogingen was het raak…ik was zwanger…14,5 jaar nadat ik met de pil gestopt was. Het was een wonder!

Het is mis

Met 9 weken zwangerschap, kreeg ik mijn 1e echo…we zouden voor het eerst het hartje van ons lieve kleintje mogen horen. Toen ik het beeld op het scherm zag, wist ik gelijk dat het mis was. Geen hartje, geen kindje, alleen een leeg vruchtzakje… Gebroken was ik! Zó lang gewacht en toen ging het toch nog mis! Ik kreeg de keuze om het weg te laten halen, medicatie te gebruiken, of het te laten komen. Ik koos voor het laatste, wilde de natuur zijn gang laten gaan.
Verslagen en gebroken gingen we naar huis. Omdat mijn vriend aan de andere kant van het land woonde en een eigen zaak had, moest hij ’s avonds alweer weg.
Daar zat ik dan…thuis…alleen… Het gekke was dat ik nog steeds het gevoel had dat ik mijn kindje nog bij me had, ook al wist ik dat het ‘maar’ een leeg vruchtzakje was. Het voelde als mijn kindje!

Bijna 10 dagen duurde het wachten en die dagen waren zwaar, heel zwaar. Maar ik had toen nog geen flauw idee wat me te wachten stond. De miskraam zelf was nl. vreselijk. Ik heb 6 uur lang weeën gehad, die niet te onderdrukken waren met pijnstillers. In de loop van de avond werd de pijn steeds maar erger en verloor ik steeds meer bloed en rond middernacht op 10-08-2010 verloor ik op zeer pijnlijke en gruwelijke wijze mijn lieve kleintje. Ik zal hier niet ingaan op de details, maar ik had nooit gedacht dat een miskraam zó heftig kon zijn. Ik vond het dan ook echt een traumatische ervaring!

Genoeg

Na nog 4 IUI-pogingen en 1x ICSI besloot ik dat het genoeg was…ik kon niet meer. Was óp. Ik wilde zelf weer de regie in handen hebben van mijn eigen leven en niet meer geleefd worden door ziekenhuizen, echo’s, hormonen en mijn kinderwens.
Samen maakten we er een leuke tijd van, een tijd waarop ik steeds meer berustte in het feit dat ik dus nooit een kindje zou krijgen…en het was goed.

Zwánger!!!

Totdat ook deze relatie strandde en ik weer alleen was. En daar was ie weer…mijn kinderwens. Die kwam ineens weer ‘schreeuwend’ de hoek om zetten en ik kon hem niet meer negeren.
Al snel ben ik gaan informeren naar de mogelijkheden en ik kon in het ziekenhuis weer verder met ICSI. Een goede vriend van mij wilde donor worden, dus toen ging het balletje weer rollen. Ik stapte deze ronde redelijk relaxt in, maar toch viel het me énorm zwaar. Ik had veel last van de hormonen en werd een paar keer ziek in die periode, maar ik zette vol goede moed door. Op 8 december 2013 werd er een mooie 10-cellige embryo teruggeplaatst en toen begon het wachten. Ik mocht rond kerst testen, maar toen ik kerstnacht om 4u wakker werd, hield ik het niet meer en ben toen midden in de nacht gaan testen…en daar stond het: ZWANGER!!!
Inmiddels 18 jaar na het stoppen van de pil was ik wederom zwanger, hoe geweldig was dat!!

Toen ik 8 weken zwanger was, verloor ik op mijn werk wat bloed, ik werd gek van angst, complete paniek! De volgende morgen stond er al een echo gepland en met lood in mijn schoenen ging ik daar (samen met mijn moeder) heen. En inderdaad…het was wéér mis! Dit keer was het geen leeg vruchtzakje, maar was mijn kindje met 5-6 weken gestopt met groeien.
Het wachten duurde nu niet lang, want al de volgende dag zette de miskraam door. Ook deze keer had ik weeën, een uur of 4 lang, en wel zo erg dat ik tot 2x toe bijna knock-out ging. En op 22-1-2014 verloor ik mijn 2e kleintje.

Beide keren heb ik ‘het’ op kunnen vangen en heb ik ze in een mooi doosje verpakt en begraven op een bijzonder plekje. Het feit dat ze daar samen liggen, betekent veel voor me! Ze zijn niet alleen…
En omdat ik iets blijvends wilde overhouden aan mijn zwangerschappen, heb ik op mijn onderarm een mooi vlindertje met 2 sterretjes erbij laten tatoeëren.

Afsluiten

Toen op 8 maart 2014 mijn enige cryo het ontdooien niet had gered, viel voor mij het doek. Er zou nooit een kindje mama tegen mij zeggen en ik zou dus nooit moeder worden.
Als symbool voor deze verdrietige afsluiting van een lange periode, heb ik een kaartje laten drukken met daarop een gedicht en de namen die ik mijn kindje had willen geven. Dit kaartje (wat oorspronkelijk zelfs een geboortekaartje was), heb ik naar mijn familie, vrienden en collega’s gestuurd. Hier heb ik enorm veel hartverwarmende reacties op gekregen.
Na mijn 2e miskraam ben ik echt in een heel diep dal terecht gekomen en heb ik hard moeten knokken om er weer bovenop te komen. Ik heb hiervoor hulp gezocht bij een gespecialiseerde coach, maar sprak er ook veel over met familie vrienden.
Ik ben nu ruim 3 jaar verder, heb weer een schat van een vriend en een lief hondje. Het gemis zal altijd blijven en dat mag ook, maar het gaat goed met me!

En dan nu een boek

Al die jaren heb ik veel geschreven en dit heeft mij altijd enorm geholpen. In 2016 ontstond het idee om hier wat mee te doen en in 2017 is ‘De hoop voorbij’ dan echt verschenen.

In dit boek vertellen bijna 30 mensen hun verhaal over hun ongewenste kinderloosheid.
Ik hoop dat dit boek mensen kan helpen en steunen. Het hele proces (van schrijven en redigeren e.d.) heeft mij in ieder geval énorm goed geholpen… en ik ben er trots op!

Ook interessant: