Gerri is gelukkig getrouwd en werkzaam als verzorgende in de verpleeghuiszorg en in opleiding voor gespecialiseerd verzorgende psychogeriatrie.
Samen met haar man droomde zij van een groot gezin en nu zijn ze trotse ouders van een prachtige dochter, hun kadootje.
Dit is haar verhaal:
Zwanger worden zo bijzonder, zwanger blijven een wonder
Augustus 2004. Ik voel me vreemd onrustig en emotioneel. In mijn privé situatie spelen zorgelijke en emotionele zaken dus daar gooien we het maar op. Totdat mijn man vraagt hoe het eigenlijk met mijn cyclus is. Dat weet ik dus niet en ik heb het ook al een paar maanden niet meer bijgehouden zie ik in mijn agenda.
14 augustus doen we een zwangerschapstest en die is positief! Blijdschap, wij zijn zwanger! Beide ouders superblij, is het ons gegund, is dit het begin van onze droom een groot gezin?
“Het was nog niks…”
Dan 1 oktober 19.00 uur, vreselijke buikpijn en direct daarop begin ik te vloeien. Mijn man belt gelijk met de HAP en gelukkig heeft onze eigen huisarts dienst. Ondertussen vlieg ik met mijn emoties alle kanten op. Bij de HAP roept onze huisarts ons gelijk binnen. Hij vangt ons goed op doet controles en dan zie ik zijn gezicht. De sorry straalt er van af. Ik kan het niet mooier maken Ger, jij ondergaat op dit moment een miskraam.
Na overleg mogen we het thuis afwachten en mailt de huisarts met de verloskundige om de echo-afspraak van morgen door te laten gaan, alleen dan om te kijken of ik schoon ben.
Later die avond verlies ik dan ons kindje met alles erop en eraan. Wat voelen we ons leeg en weer gaan de emoties alle kanten op. Door mijn man word ik gesteund al zegt hij dat hij alleen maar aan de zijlijn kan staan want wat er in mijn lichaam is gebeurd en wat ik heb gevoeld dat heeft hij niet gevoeld.
Vanuit onze omgeving krijgen wij vreemde soms harde reacties. “Ach joh je moet maar zo denken het was nog niks.”
Door er samen veel over te praten weten we samen deze miskraam een plek te geven.
“Geniet ervan”
In januari 2005 zijn we weer zwanger! Dit keer zijn we voorzichtiger in het delen maar het nieuws verspreidt zich snel. De kaartjes stromen binnen, felicitaties en vooral veel geniet ervan gehoord.
En juist met dat laatste heb ik veel moeite. Ik weet niet of ik ervan kan genieten, het is al eens eerder misgegaan…
1 april voel ik een buikpijn die ik herken van oktober en wederom begin ik te vloeien. Ik bel met de dienstdoend verloskundige maar die kan niet veel voor mij doen, afwachten is haar advies en de echo afspraak volgende week afwachten. Mijn man komt zo snel mogelijk als hij kan naar huis en in de avond komt ook aan deze zwangerschap een eind. Weer vliegen de emoties alle kanten op en de grote vraag begint te rijzen waarom…
3 keer is niet scheepsrecht
Als ik na een tijdje de stad in ga en een kennis tegen kom troost ie mij met de woorden “Ach joh 3x is scheepsrecht”.
Niet dus… na de 3e miskraam verwijst de huisarts ons door naar de gynaecoloog. Op zoek naar een oorzaak. De dag dat we de uitslag krijgen van alle onderzoeken zegt de man heel rustig er zijn geen aanwijzingen waarom. Het kan iedereen overkomen. Ga naar huis, klus verder, één of meerdere miskramen kan iedereen overkomen. Voor jullie gewoon pech, succes.
Met deze woorden verlaten we het ziekenhuis, verloren, dankbaar dat er niets is gevonden, het blijkbaar wel mogelijk is.
Durven we voor een volgende zwangerschap te gaan???
We pakken de draad op en langzamerhand komen we in rustiger vaarwater.
Dan, in november 2006 ben ik weer zwanger. Schrik, ongeloof, blijdschap.
Samen bespreken we onze angsten en besluiten er net als bij de andere zwangerschappen voor te gaan. Ik mag al vroeg in de zwangerschap voor een echo en jawel er is een hartactie! Over 3 weken terug en ook die echo is goed! Zou het dan toch…
Januari 2007 Nee… weer een bloeding, weer de dienstdoend verloskundige gebeld, weer het antwoord “Afwachten”… Rond 18:00 uur belt de verloskundige, ze had mijn status gelezen en als ik wilde kon ik direct naar het ziekenhuis voor een echo. Met gemengde gevoelens reden we naar het ziekenhuis bang voor weer een miskraam…
De mooiste echo ooit
Echter was dit de mooiste echo ooit, het eerste wat we zagen was een zwaaiend handje! Vervolgens een kloppend hartje pfffff wat een opluchting…
Maar toch durfde ik niet goed van deze zwangerschap te genieten, iedere dag zwanger was er weer 1 op weg naar de 40 weken…
Vanuit onze omgeving kregen we te horen “Genieten hè, voor je het weet zit je met een lege buik”. Ja, dat hoef je ons niet te vertellen…
Ik moest het loslaten vond mijn omgeving. Het gaat nu goed dus geniet. Men begreep duidelijk niet de impact van onze eerdere miskramen.
De enige met wie ik mijn angsten en onzekerheden kon bespreken waren mijn man en mijn lieve vriendin. Zij veroordeelden niet maar luisterden, zij begrepen mijn verdriet en angst.
In augustus beval ik in het ziekenhuis van onze dochter, samen met mijn man en vriendin. De bijzonderste dag van ons leven!
Nadien heb ik nog 2 miskramen te verwerken gekregen maar deze zijn wat verdwenen naar de achtergrond omdat onze dochter is geboren met een schedelafwijking… (Hiervoor is ze geopereerd en zo is er ruimte gemaakt voor haar hersenen om te groeien waardoor de gevolgen voor haar gezondheid in principe weg zijn.)
Nu, 9 jaar later, tellen wij onze zegeningen. We hebben onze wens voor een groot gezin in de kast gezet en zijn dankbaar dat we onze mooie dochter hebben mogen krijgen.
Ook interessant: