Heidy is moeder van Joliene van bijna 4 jaar. Zwanger worden was voor Heidy niet vanzelfsprekend, ze heeft endometriose en pcos en kan alleen zwanger worden via IVF. Bij de tweede IVF poging raakte ze zwanger. De zwangerschap was zeker niet onbezorgd: Heidy had hyperemesis gravidarum (veel overgeven) en heeft meerdere keren in het ziekenhuis gelegen, ook vanwege een dreigende vroeggeboorte. Uiteindelijk is Joliene geboren met 38 weken via een geplande keizersnede.
Ondanks de hele voorgeschiedenis én jarenlange onverklaarbare pijnklachten wilde ze toch nog heel graag een tweede kindje…
Geen broertje of zusje
Al jaren had ik veel lichamelijke pijnklachten, de artsen konden niet vinden waar de klachten vandaan kwamen. Ik was jong maar ik kon niet werken elke dag was ik gebonden aan medicijnen er zijn tijden geweest dat ik niet de moeder was die ik wilde zijn.
Door de juiste arts en onderzoeken werd na 6 jaar de diagnose Bechterew (reuma) vast gesteld. Voor mij was dat een opluchting en zo kon ik gerichter behandeld worden met de juiste medicijnen. De reuma remmers sloegen goed aan en lichamelijk knapte ik steeds meer op. Langzaamaan kreeg ik het vertrouwen terug in mijn lichaam ik durfde weer te dromen over een tweede kindje. En er waren nog cryo´s over van de IVF behandeling van onze dochter…
Groen licht voor onze kinderwens
De medicijnen die ik gebruik voor de reuma zijn veilig gesteld voor een eventuele zwangerschap, dus in goed overleg met de gynaecoloog en reumatoloog kreeg ik groen licht om te mogen starten met onze kinderwens.
Een nieuw behandelplan, verschillende soorten hormonen moeten er voor gaan zorgen dat er een warm nestje word gemaakt voor de cryo. Alles wordt goed in de gaten gehouden en als het volgens schema gaat en het baarmoederslijm dik genoeg is dan pas word er een terugplaatsing gepland.
Terugplaatsingen en wachtweken
Dan is het ook nog afwachten of de cryo goed ontdooit. Alles ging volgens plan, de cryo was goed ontdooid en de terugplaatsing kon doorgaan. Er volgden weer twee spannende weken! Helaas… deze poging is niet gelukt, ik was niet zwanger.
Wij besloten gelijk weer verder te gaan voor een nieuwe poging en alles begon weer van voor af aan. In de ochtend kreeg ik een telefoontje dat de terugplaatsing door zou gaan en in de middag zaten wij weer vol gezonde spanning te wachten.
De wachtweken zijn het ergste, de vraag of het gelukt is?? Ruim een week na de terugplaatsing had ik wat bloedverlies gehad waardoor ik in de veronderstelling was dat ook deze poging niet gelukt was. De gynaecoloog stelde toch een bloedonderzoek voor en daaruit kwam dat het HCG hormoon gestegen was en dat ik dus zwanger was!
Bloedverlies en echo
De eerste datum voor de echo stond gepland en ook zou ik mee doen aan onderzoeken in een academisch ziekenhuis omdat ik ook in de zwangerschap gebonden ben aan de medicijnen voor de reuma. De zwangerschap van Joliene was geen gemakkelijke zwangerschap , ik had hyperemesis gravidarum [hevige misselijkheid en braken], veel pijn in mijn bekken en een dreigende vroeggeboorte. Daardoor vond ik het nu ook een fijn gevoel om nog meer extra controle te krijgen.
Joliene was ziek en ik was ook niet lekker, ik hing al geregeld boven de wc door de hyperemesis. Op die ene dag in de avond verloor ik wat bloed alles in mijn lichaam zei dat het niet goed was, maar ik vertelde mezelf dat het niks ernstigs hoefde te zijn.
Later die avond werd het bloedverlies erger. Ik nam contact op met de dienstdoende gynaecoloog, ik moest het even aankijken en mocht eerder op het spreekuur komen dan gepland.
Later die week zat ik vol spanning in de wachtkamer. Mijn eigen gynaecoloog was met vakantie. Nadat ik mijn verhaal gedaan had moest ik plaats nemen in de stoel, bij de echo bleek al snel dat het kindje in mijn buik niet meer leefde.
Curettage of medicijnen
Dan komt de vraag of je curettage wilt of medicijnen. Ik wilde eerst kijken of mijn lichaam het alleen kon afstoten door de medicijnen te nemen. Die avond kreeg ik onwijs veel pijn in mijn buik, nadat ik pijnstilling had ingenomen ben ik huilend in slaap gevallen.
De andere dag is Joliene naar mijn zus toe gegaan zodat ik in alle rust de medicijnen in kon nemen. Nadat ik dat had gedaan kwam al snel de heftige pijn terug alleen dit keer was het niet meer te onderdrukken met de medicatie die ik had ingenomen en het vele bloedverlies nam alleen maar toe.
Een zee aan tranen
Toen ik naar het ziekenhuis belde en mijn verhaal deed moest ik gelijk komen. Ik belde mijn vriend en die kwam mij ophalen om door te gaan naar het ziekenhuis. Het bloedverlies nam flink toe en al snel werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor een spoed curettage. Ik weet nog goed dat ik wakker werd uit de narcose ik voelde mij alleen en leeg en een zee aan tranen volgde.
Doordat ik veel bloed had verloren moest ik een nachtje blijven ter observatie. Ik was verdrietig om de hele situatie, maar vooral ook omdat ik de dag erna jarig was. Ik had mijn verjaardag wel even anders voorgesteld, nooit zal mijn verjaardag meer het zelfde zijn.
Nooit een broertje of zusje
Dagen, weken gingen voorbij wetende dat onze dochter nooit een broertje of zusje zou krijgen. Niet alleen ons kindje was ik verloren maar ook wist ik dat het onze laatste kans was om ooit nog zwanger te worden.
De hormonen, de complicaties… alles bij elkaar zorgt dat ervoor dat mijn besluit vast staat. Geen terugplaatsing of IVF meer. Ik moet verder gaan en dankbaar zijn met onze geweldige dochter. Het feit dat zij er is, is al een wonder.
Uitgerekende datum
Op social media kwam voor mijn gevoel de ene na de andere zwangerschapsaankondiging langs. Allemaal vrouwen in mijn omgeving die in dezelfde periode zwanger waren.
De maanden die volgden dacht ik elke dag hoever ik zwanger zou zijn geweest en de uitgerekende datum kwam steeds dichterbij… Op de uitgerekende dag wilde ik iets speciaals doen, ik voelde dat ik dat nodig had.
28 oktober 2017 was het zover. Ik heb een tattoo laten zetten. Net boven mijn achillespees heb ik 2 hartjes laten tatoeëren één grote en één ingekleurd klein hartje. De kleine staat voor Frummel (zo noemde ik de kleine in mijn buik) en de grote staat voor Joliene.
De draad weer opgepakt
Na alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt ben ik er sterker uitgekomen. Ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten maar heb gevochten voor wat ik waard ben.
Na ruim 6 jaar niet te hebben kunnen werken heb ik nu een super leuke baan in het ziekenhuis waar ik met veel plezier werk. Ook heb ik de draad weer kunnen oppakken om te sporten. Ik vind het heerlijk om te fietsen, dat is zo lekker om mijn hoofd leeg te maken als het soms even wat minder gaat.
Ook interessant: