Joyce is 35, getrouwd met Ryan en heeft een parttime baan in de horeca. Joyce had altijd het idee dat ze nooit makkelijk kinderen zou krijgen. Groot was dan ook de verbazing toen ze wel snel zwanger werd. Maar dan gaat het mis…
Nooit meer onbezorgd zwanger
Ik had vroeger veel last van blaasontsteking en vage buikklachten en heb daarom altijd het idee gehad dat ik niet makkelijk kinderen zou krijgen. Ik had geen hele diepe kinderwens, maar als je ouder wordt ga je toch nadenken. We dachten ‘We zien wel hoe het loopt’ toen we met anticonceptie stopten, we gaan in ieder geval geen IVF doen ofzo.
Wat ik nooit verwacht had: het was in 1x raak! Ryan werkte toen nog veel in het buitenland en zat voor zijn werk in Egypte, midden in de woestijn. Ik moest hem het goede nieuws over de telefoon vertellen…
Ik was al snel aan het idee gewend en met 5,5 weken heb ik het al aan familie en goede vriendinnen verteld, ik wilde wel van de daken schreeuwen dat ik zwanger was!
Het is mis
Een week later ging het al mis… Ik ging ’s middags rusten toen ik ineens een ‘plop’ voelde en allemaal bloed verloor. Ik belde naar het ziekenhuis maar was nog niet ver genoeg voor een echo, dus ik moest bloed laten prikken om mijn HCG te bepalen en 3 dagen later nog eens. Die nacht verloor ik het vruchtje.
Het was best traumatisch om dat alleen te moeten doen. Achteraf vraag ik me af hoe ik die nacht ben doorgekomen.
Ryan zat nog in Egypte, ik moest hem ook weer over de telefoon vertellen dat het mis was… Hij kon er niet zijn, er gaan geen vluchten uit de woestijn…
Een week later kwam hij thuis, en dan lijkt alles hetzelfde maar dat is het niet. Hij heeft zoveel gemist in die week. Hij begrijpt wel dat ik er verdriet om heb en geeft me daar ook de ruimte voor, maar hij heeft er natuurlijk niks van meegekregen en dat is heel raar.
Er was natuurlijk wel steun voor me hoor. Van mijn moeder, mijn schoonmoeder en vriendinnen, maar het is niet je man…
Ook al was het nog maar pril, ik heb er echt wel een opdonder van gehad. Ik ben iemand die graag sport en naar festivals gaat enzo, maar ik kreeg mezelf niet meer op de rails en dat viel me zo tegen.
Een eigen ritueel
Na een paar weken ben ik met een vriendin naar het strand gegaan en heb daar een eigen ritueeltje gedaan. Ik heb een hart in het zand getekend en ben ernaar blijven kijken tot het was weggespoeld door de zee. Dat was mooi om te doen. Tegelijk was het ook confronterend om met mooi weer op het strand te zijn. Al die dikke buiken… Ik misgun het een ander niet, maar het deed mij wel pijn om te zien.
Ik ben mijn onbezorgdheid kwijt door de miskraam
Kort na de miskraam was het alweer raak, ik was weer zwanger. Ik had het idee dat dit ook vast niet goed zou gaan en zei tegen de huisarts: ‘Doe me maar vast doorverwijzing naar het ziekenhuis, dan ben ik over een jaar wel een keer zwanger’. Toen ik weer 6,5 week was er ook steeds de gedachte ‘Als dat maar goed gaat…’ Maar deze bleef zitten en nu ben ik al 26 weken zwanger.
Als ik heel eerlijk ben vind ik zwanger zijn gewoon niet leuk. Door de miskraam kreeg ik het gevoel dat mijn lichaam me in de steek heeft gelaten en nu voelt het alsof ‘Ze’ me mijn onbezorgdheid hebben afgenomen, al heb ik geen idee wie ‘ze’ dan zijn. Het heeft me zo onzeker gemaakt. In diezelfde periode overleed een lieve tante van me, dat maakte het er niet makkelijker op allemaal. Ik heb ook tot ver in de zwangerschap gespuugd en moest me daarom gedeeltelijk ziekmelden. Ik weet dat sommige mensen me negatief vinden, maar ik kon gewoon niet blij zijn.
Omdat ik me afvroeg of ik het wel goed had verwerkt heb ik me aangemeld voor de videotraining van Irene. Ik wilde de pijn en het verdriet niet opzoeken, maar vond het wel belangrijk om te weten of ik het echt goed heb verwerkt of dat ik dat alleen maar dacht. Door haar video’s zag ik in dat ik het wel een goed plekje heb kunnen geven. Ik denk wel dat het daarbij uitmaakt dat ik me al snel weer moest focussen op een nieuw leventje in mijn buik. Nu, sinds de 20-weken echo en de schopjes binnenin geniet ik er heel erg van, maar tot die tijd absoluut niet.
Onderschat een miskraam niet
Wat ik anderen graag mee wil geven is dat je niet moet onderschatten wat een miskraam met je doet, lichamelijk én geestelijk. Ook als is het ‘maar’ 6 of 10 of 12 weken en ook al ben je daarna snel weer zwanger. Stop het niet weg, want dan komt het echt nog wel een keer naar boven.
Tot slot wil ik graag afsluiten met iets bijzonders: ik ben uitgerekend van dit kindje op de verjaardag van mijn overleden tante.
Ook interessant: