Abortus, het is niet het makkelijkste onderwerp, maar ik wil er toch over schrijven. Ik realiseer me dat het moeilijk kan zijn om hierover te lezen als jij een miskraam hebt gehad of misschien zelfs meerdere en nog steeds met lege handen staat. Toch wil ik het delen omdat het belangrijk is dat we ook hier open over kunnen praten.
Want ook een abortus raakt je diep in je vrouw-zijn, ook al ‘kies’ je er zelf voor. Het idee heerst dat je ‘even’ de zwangerschap afbreekt, maar zo makkelijk is dat niet. De emotionele impact van abortus is groot. De meeste vrouwen die een abortus ondergaan hebben dragen daar de rest van hun leven iets van mee: verdriet, schuldgevoel of schaamte.
Voor de keuze van een abortus komen te staan is een pijnlijk dilemma, vol oordelen van buitenaf. Iedereen vindt er wel iets van.
Een tijdje terug sprak ik iemand die graag haar verhaal wil delen. Voor de vrouwen die een abortus hebben ondergaan en zich niet gehoord voelen. Voor degenen die voor de keuze staan, en voor wie zich moeilijk kan verplaatsen in iemand die voor abortus kiest.
De onzichtbare littekens van mijn abortus
Het ouderschap is geen roze wolk
“Ik ben al heel jong moeder geworden, ik was onverwacht zwanger en met steun van onze ouders zijn we ervoor gegaan. Het ouderschap is geen roze wolk, merkte ik toen. Meiden bij mij op school riepen ‘Ik wil ook graag een kindje!’ maar je hebt van tevoren geen idee hoe het je leven op zijn kop zet.
Een tijdje na de bevalling belandde ik een depressie en toen ik er volop in zat had ik weer een positieve test in handen. Een week later ging het mis, ik ben het ’s nachts op de wc verloren… ik was er kapot van. De depressie ben ik uiteindelijk zelf weer te boven gekomen.
Na een aantal jaren begonnen we aan een tweede kindje te denken, en deze hebben we ook mogen krijgen. Ook in deze periode had ik het moeilijk. Een half jaar na de bevalling was ik onverwacht weer zwanger, door voorbehoedsmiddelen heen! Ik bleek al tien weken zwanger te zijn.”
Kwaad op mijn lichaam
“Ik was kwaad op mijn lichaam… hoe kon ik dit niet voelen! Twee kindjes op de wereld gezet waarbij ik bij beide keren bij zes weken al voelde dat ik zwanger was. Ik was niet in staat om weer zwanger te zijn of een derde kindje te baren. Wij hebben de keuze gemaakt om het kindje weg te laten halen.
Dit is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Toch stond ik vrij snel achter mijn besluit.
Als ik het kindje zou dragen ging het slecht met mij, dat wist ik. Mijn kinderen hier en nu, mijn relatie en ik hebben voorrang op dit kindje.
In mijn eentje ging ik naar de abortuskliniek, mijn man kon niet mee vanwege zijn werk. Ik zag daar veel vrouwen alleen. Het idee heerst toch van ‘Even een ingreep van een kwartiertje en dan weer naar huis.’ Maar de werkelijkheid is anders. De emotionele impact van abortus voel je nog lang daarna.”
Schuldgevoel en schaamte
“Achteraf gezien dacht ook ik er vrij makkelijk over; ‘Ik ga erheen, laat het gebeuren en het is het klaar’ maar dat is niet zo…
Op het moment dat ik erheen ging voelde ik me erg verdrietig, en ook schuldig. Ik dacht: ‘Waarom zou ik het niet kunnen houden, er kan er toch nog wel één bij?’
Ook schaamde ik me naar anderen die geen kinderen kunnen krijgen. Ik heb een vriendin die graag kinderen wil maar ze niet zomaar krijgt en vindt het confronterend dat zij nooit voor die keuze mag komen te staan. Dat voelt zo dubbel.
Ik ben emotioneel én lichamelijk beschadigd door de abortus.
In de periode na de abortus heb ik veel buikklachten gekregen en twee jaar na dato kreeg ik van de gynaecoloog te horen dat ik blijvende schade aan mijn baarmoeder heb. Maar zelfs als ik dat van tevoren had geweten, had het mijn keuze niet veranderd.
Ook emotioneel liet het sporen na. Met hulp van therapie heb ik dit kindje een naam kunnen geven en de abortus een plekje kunnen geven. En ondanks dat ik toen volledig achter mijn keuze stond heb ik er nu pas echt vrede mee… ik voel me er nu niet meer schuldig over. Toch blijft het soms moeilijk. Er zitten zoveel oordelen op dat je het stil houdt uit angst voor reacties.”
Als jij voor de keuze van abortus komt te staan
“Aan de vrouwen die voor de keuze van abortus komen te staan wil ik dit graag meegeven: denk goed na over je beslissing en laat je goed voorlichten.
Een abortus heeft een grote emotionele impact – wat je ook kiest, het raakt je diep en je neemt het mee in de rest van je leven.
En het is belangrijk dat je er niet alleen mee blijft zitten, dus praat erover. Niet alleen in je proces om tot een beslissing te komen, ook na de ingreep is het heel belangrijk om te praten.”
[Heb je in je omgeving niemand met wie je erover durft te praten, dan kun je terecht bij de FIOM]
Niet invullen voor een ander
Ik hoop dat het delen van dit verhaal je inzicht geeft in de emotionele impact van abortus. En dat het helpt om minder snel te oordelen over vrouwen die voor de keuze van een abortus komen te staan.
Tegelijk realiseer ik me dat het ontzettend pijnlijk is als jij er alles voor doet om zwanger te worden en te blijven, en je hoort over een ander die voor een abortus kiest. Hoe moeilijk dat ook voor je is, probeer niet te oordelen. Natuurlijk mag je boos of verdrietig zijn – dat is wat het met jou doet. Alleen kan de ander daar niets aan veranderen.
Want hoe graag we dat ook zouden willen, het leven is niet eerlijk.
Heb jij na het lezen van dit artikel de behoefte om met mij van gedachten te wisselen? Mail me dan gerust, je krijgt altijd antwoord.
Eerste publicatie: 25 januari 2018 · Laatst bijgewerkt: 22 oktober 2025.
Lees ook: