Veel vrouwen hebben na een miskraam of afgebroken zwangerschap last van schuldgevoelens. Hoe kan het dat je met je verstand best wel weet dat je er niets aan kon doen, maar je je toch schuldig voelt?

De schuld zoeken bij jezelf

We willen graag dat het leven logisch is, dat dingen samenhangen in oorzaak en gevolg. Op die manier kunnen we het begrijpen en dat geeft een vorm van controle over je leven.
Als je een positieve zwangerschapstest in je handen hebt ga je er vanuit dat je over een maand of 9 een kindje krijgt. Wanneer het dan misloopt wil je begrijpen hoe dat kan. Je vraagt je af waarom het jou is overkomen en je zoekt naar een verklaring en gaat overal aan twijfelen.
Had je niet zo zwaar moeten sjouwen toen je net zwanger was, dat ene glaasje wijn toch moeten laten staan of gezonder moeten eten?

De schuldvraag willen beantwoorden kun je zien als een vorm van piekeren. Het houdt je bezig, maar je komt niet vooruit. Sterker nog, je zet jezelf ermee vast. Op sommige vragen zijn geen antwoorden, dat is iets waar we mee moeten leren leven.

Schuldgevoel over eerdere keuzes

In sommige situaties kunnen schuldgevoelens je extra dwarszitten. Bijvoorbeeld wanneer je in eerste instantie niet blij was met je zwangerschap omdat het je overviel. Als het dan mis gaat kun je het gevoel hebben dat het is gebeurd omdat je er niet blij mee was en voel je je daar schuldig over.

Iets soortgelijks ervaren veel vrouwen die in het verleden een abortus of overtijd-behandeling hebben ondergaan. Wanneer je dan in een volgende zwangerschap een miskraam krijgt kan dat voelen als ‘straf’ voor de keuze die je in het verleden hebt gemaakt. Dit maakt het moeilijker om je miskraam te aanvaarden.

Wanneer er bij tests in je zwangerschap afwijkingen zijn gevonden kom je voor keuzes te staan die je liever helemaal niet maakt. Ook daar kun je je ontzettend schuldig over voelen.

Je schuldig voelen naar je partner of kind

Waar je ook veel pijn van kunt hebben is het gevoel van schuld naar je partner of je kind. Je voelt je schuldig dat je je partner niet (nog) een kind kunt geven, of dat je je kind geen broertje of zusje kunt geven.
Ook al weet je met je hoofd dat je er niets aan kunt doen, toch kan het voelen als tekort schieten.

Hoe kun je omgaan met schuldgevoelens?

Realiseer je dat het feit dat artsen vaak geen oorzaak kunnen vinden niet inhoudt dat het aan jou ligt. Het betekent niets meer en niets minder dan dat zij het ook niet weten. We weten nu eenmaal niet alles in het leven en daar moeten we mee leren omgaan.

Er is niets dat je jezelf kunt verwijten, het is nooit jouw schuld. Het is ook geen straf of karma of wat dan ook. Nieuw leven is heel gecompliceerd en daar kan heel veel bij misgaan. Goed beschouwd is het een wonder dat uit twee cellen een compleet kind kan groeien met alles op de juiste plek. En dat gaat dus wel eens mis, zelfs bij ongeveer één op de zeven zwangerschappen. Maar liefst één op de vier vrouwen krijgt te maken met één of meer miskramen in haar leven.

Het kan ook helpen je te realiseren dat je je vaak schuldig voelt naar degenen die je het meest nabij, het meest lief zijn. Het ervaren van schuldgevoelens is heel normaal, het is een onderdeel van de rouw om het verlies van je ongekende kindje.

En heb je zelf de keuze voor afbreken van je zwangerschap moeten maken, dan kan het helpen je te realiseren dat je gekozen hebt uit liefde voor je kindje.

Wanneer je begrijpt waar je schuldgevoel vandaan komt kun je het vaak beter verduren.

Als je kunt zien; ‘Oké, ik voel me schuldig en dat betekent…’ kun je het gevoel er laten zijn en drijft het als een wolk in de lucht op den duur vanzelf weer over.
Heb jij daar moeite mee in je dagelijkse leven? Dan kan begeleiding helpen.
Hier kun je meer lezen over de verschillende vormen van begeleiding.

Ook interessant:

• Als je zelf moet kiezen om je zwangerschap af te breken
• Wanneer komt de tweede?
• Hoe je het vertrouwen in je lichaam weer terugkrijgt: 3 tips die je helpen