Geertje is 31 en woont in Gelderland met haar man en prachtige dochter Sarah van 2. Op dit moment is ze thuis (ze is volledig afgekeurd) en houdt zich bezig met de zorg voor Sarah en met het schrijven voor haar persoonlijke blog, Lifesabout.
Geertje kreeg drie keer een miskraam voor de zwangerschap van Sarah.
Dit is haar verhaal:
Klaar voor gezinsuitbreiding
1 op de 4, dat ben ik. Drie miskramen gingen vooraf aan een geslaagde zwangerschap. Ongeveer 6 jaar geleden besloten mijn man en ik voor een kindje te gaan.
Hij was terug van uitzending, ik had een vaste baan en we woonden samen in een fijn appartement met genoeg kamers voor gezinsuitbreiding. We waren er klaar voor.
Niet lang daarna was ik voor het eerst zwanger. Verrast, een gevoel van ongeloof dat het zo snel gelukt was. Bizar want ik had altijd een voorgevoel dat het niet zou gaan lukken.
Ongegrond, maar het gevoel was er. In een bubbel beleefden we de eerste weken zwangerschap en we hielden het voor de mensen om ons heen nog stil. Ik had tenslotte nog geen echo of controle gehad.
Ruim twee weken na de positieve test ontdekte ik bloedverlies op het toilet. Meteen had ik door dat het niet goed was en die dag verloor ik meer en meer bloed gepaard met heftige buikpijn.
Ik wist genoeg en was enorm teleurgesteld en verdrietig, maar trok mij op aan het feit dat het de volgende keer vast beter zou gaan. Berichten als ‘heel veel vrouwen krijgen te maken met een miskraam’ gaven mij hoop.
Ook de huisarts probeerde mij enigszins op te beuren en kwam met de opmerking ‘je kunt in elk geval zwanger worden’. Op dat moment ging het langs mij heen, nu voelt die opmerking ongepast en onnodig. Ik was boos en verdrietig.
Nu gaat het vast goed
Een jaar later was ik weer zwanger. Het duurde dit keer wat langer, maar ik was zo blij. Het zou dit keer vast goed gaan, want ik heb al een miskraam achter de rug. Hoe vaak komt het voor dat er twee miskramen volgen?
Met dat idee ging ik hoopvol de zwangere weken tegemoet. Tot ik op een dag weer bloed begon te verliezen en wederom een miskraam kreeg bij 6 weken.
Een klap in het gezicht, een gevoel van onmacht. Hoe kan dit nou? Twee keer?
Verdoofd gingen de maanden voorbij en ik leefde op de automatische piloot.
Ondanks dat ik in aanmerking zou komen voor verder onderzoek, wachtte ik het wederom af. Ik durfde niet, was bang dat onze wens nooit uit zou komen.
Die confrontatie was op dit moment te heftig en ik had eerst tijd nodig om de twee miskramen een plekje te geven. Samen met mijn partner, want verder wist niemand er wat van af. Waarom precies weet ik niet, delen had zoveel pijn kunnen verzachten. Ik gok dat ik mij schaamde voor wat mij overkwam. En ik was bang voor onbegrip en gekwetst te worden.
Ondertussen zag ik alles en iedereen om mij heen zwanger worden en blijven. Iets wat mij misschien nog wel het meest pijn deed.
Weer zwanger: blij maar bang
Ruim een jaar later was ik voor de derde keer zwanger, een paar maanden voor onze bruiloft. Ik was blij, maar vooral bang. Gelukkig durfde ik niet te zijn omdat ik bang was weer teleurgesteld te worden. Met mijn partner sprak ik af dat, wanneer dit weer een miskraam zou worden, we naar het ziekenhuis zouden gaan voor onderzoek. Deze teleurstellingen kon ik niet meer aan, ik was zo bang. En boos, teleurgesteld en leeg. Ik kon niet meer.
Wederom eindigde deze zwangerschap in een miskraam. Mijn lijf verstijfde, ik werd ongerust. Bang voor nu, bang voor de toekomst. Wat als het nooit zou lukken? Drie keer is niet normaal. We vertelden het ook mensen in onze omgeving, want zoveel verdriet en angst kun je niet voor je houden. Ook zouden er spannende onderzoeken gaan plaatsvinden waar mijn familie en vrienden van op de hoogte moesten zijn.
Op zoek naar een oorzaak
Er volgden bloedonderzoeken, chromosoomonderzoeken en echo’s. Alles leek goed, behalve mijn bloedstolling. Ik bleek het Antifosfolipidensyndroom te hebben waardoor je trombose aanmaakt.
Dat was tevens de oorzaak van mijn miskramen. Schuldgevoel naar mijzelf verdween compleet, ik kon er echt niets aan doen. Opgelucht dat onze chromosomen in orde waren en dat met de juiste medicatie, een gezonde zwangerschap zou moeten lukken.
Om de drie miskramen een goed plekje te kunnen geven gingen mijn man en ik een paar keer praten met een psycholoog. Het heeft ons enorm geholpen om begrip voor elkaar te krijgen ondanks dat we verschillend met dit verdriet omgaan.
Vanaf de eerste positieve test moest ik bloedverdunners slikken en injecteren. Hierdoor had ik een voldragen zwangerschap en Sarah is met 36 weken gezond geboren. Dankbaar dat er een wonder in dat bedje slaapt aan de andere kant van de muur. En met recht een wonder!
Ook interessant:
Pingback: 1 op de 4: Wat is jouw verhaal? | Praktijk Janna