1 op de 4, het verhaal van Jeanine

1 op de 4, dat ben ik: het verhaal van Jeanine

Jeanine was pas 19 toen ze onverwachts zwanger bleek. Haar leven stond even op zijn kop, maar al snel bleek dat “het leven op zijn kop” precies was wat zij en haar man zochten. Anderhalf jaar later was ze zwanger van haar tweede kindje, trouwde ze en kochten ze een huis. Meer dan genoeg ruimte en liefde voor nog een kindje. Helaas ging dat niet van een leien dakje.

Emotionele achtbaan

Al snel na mijn bruiloft had ik de illusie dat ik me op onze huwelijksreis nogal had laten gaan met wijn en overmatig gebarbecue. Ik moest van mijn zoontje, toen vier jaar horen dat mijn buik wel erg dik aan het worden was en of er misschien niet een baby in mijn buik zat. Hij had gelijk, een positieve test. Trots als een pauw was ik. Wie weet zou het wel een meisje worden, een lief klein meisje met bruin haar van mama en blauwe ogen van papa. Mijn twee lieve jongens die haar zouden verwennen en beschermen ― zo fantaseerde ik erop los.

Ik wilde niet meer zwanger zijn

Al snel kon ik mijn mond niet meer houden en vertelde ik iedereen die het maar horen wilde dat er een derde onderweg was. Ik had al wat echo’s gehad en ook de termijnecho met 12 weken was helemaal goed. Geen vuiltje aan de lucht. Op wat lichamelijke ongemakken na dan, want dit keer was ik wel heel erg misselijk en voelde ik me erg depressief door alle hormonen die door mijn lichaam kolkte. Ik heb zelfs een keer gedacht, was ik maar niet meer zwanger, dan zou ik me niet zo slecht voelen. Iets waar ik tot op de dag van vandaag spijt van heb.

Terwijl ik me met 12 weken al langzaam weer wat beter begon te voelen, kreeg ik die bewuste dag, een aantal dagen later last van rugpijn en voelde ik me niet helemaal lekker. Zou wel weer over gaan. Vast bandenpijn en druk geweest. ’s Middags had ik wat last van obstipatie en een klein beetje bloedverlies waarover ik voor de zekerheid toch maar de verloskundige bellen. Ik werd gerustgesteld en wanneer de klachten erger zouden worden of het bloedverlies meer zou worden mocht ik weer bellen. Die avond ging ik met een gerust gevoel slapen, maar dat was van korte duur daar ik plotseling wakker werd in een plas bloed. In paniek maakte ik mijn man wakker en belde ik de verloskundige. ‘’Een miskraam’’ was haar oordeel. Hoewel ik dit ergens wel wist, was ik compleet verslagen bij het horen van dat woord. Ik mocht de volgende dag langskomen voor een echo.

Toch een kloppend hartje

Met mijn hart in mijn keel nam ik plaats op de behandeltafel voor een echo. Klaar voor de echo die het hartverscheurende nieuws zou bevestigen. Maar dat gevoel van angst sloeg om in blijdschap, want de echo was goed. Geen vuiltje meer aan de lucht. Bewegend beeld, een compleet kindje met een krachtig kloppend hartje. Wat was ik blij!

Helaas bleek het dat de emotionele achtbaan pas net was begonnen, want de volgende nacht had ik weer enorm veel bloedverlies, en mocht ik de volgende ochtend weer langskomen waarbij het dit keer duidelijk wel mis was. Dat terwijl ik juist nu dacht dat het wel goed zou komen. Het kindje zou ik zelfs al verloren zijn. Iets wat me zo misselijk maakte, het idee van dat complete mensje wat we eerder nog zagen zwemmen in mijn buik, zo in het toilet beland. Ik nam pijnstillers en ging op bed liggen waarna de krampen en pijn afnamen om vervolgens de avond erop 3x zo hevig terug te keren en het bloedverlies idem. Op een gegeven moment had ik zelfs zoveel bloed verloren dat ik duizelig werd en op aandringen van mijn man zijn we via de verloskundige naar het ziekenhuis verwezen.
Wat bleek. Het kindje was aan mijn baarmoedermond blijven hangen en moest manueel verwijderd worden. Op dat moment kon ik het niet meer aanzien, het vruchtzakje, het bloed. Ik sloot me er compleet vanaf en belandde in een groot zwart gat. Achteraf gezien was dit heel traumatisch voor mij.

Een week later moest ik alsnog een curettage ondergaan omdat mijn baarmoeder nog steeds niet helemaal schoon was. Waarna ik eindelijk kon beginnen met het verwerken, hoewel ik ons kindje nooit gezien heb heb ik wel een heel rouwproces doorlopen. Rouwen om alle gemaakte plannen die nu niet door konden gaan en ons kindje dat we nooit zouden leren kennen.

Nog een miskraam

Toen ik er weer een beetje bovenop was, bijna een jaar later, bleek ik eindelijk weer zwanger te zijn. Dit keer durfde ik totaal niet blij te zijn en had ik zelfs een ‘’bepaald voorgevoel’’ dat het dit keer ook niet goed zou zijn. Dat voorgevoel werd helaas al snel bevestigd, na enkele echo’s bleek er alleen een vruchtzakje te zitten. Dit keer koos ik voor het opwekken van de miskraam door middel van medicatie welke uiteindelijk toch weer uitliep op een curretage en een hysteroscopie omdat het daarna nog steeds niet helemaal schoon was.
Dit keer was ik iets minder verdrietig, maar vooral verbaasd over alle “goedbedoelde” opmerkingen van mensen. Het was nou eenmaal de natuur en wilde ik mezelf dit nog wel aandoen? Ik had immers twee gezonde kinderen.
Daar ben ik lang boos over geweest.

Gelukkig komt er, zoals het bekende gezegde ons laat geloven, na regen altijd zonneschijn wat in mijn geval nog een zwangerschap betekende. Inmiddels had ik mijn miskramen goed verwerkt door er veel over te praten met mijn man en moeders die iets soortgelijks was overkomen, door erover te schrijven op mijn blog  Strijken is suf , een aantal sessies bij een psycholoog en vooral ook tijd.
Ik had er weer alle vertrouwen in, en wat bleek: mijn gevoel zat er niet naast. Dit keer ging alles goed! Natuurlijk was deze zwangerschap extra spannend, en was ik met vlagen toch wel wat onzeker, maar inmiddels zijn we dolgelukkig met onze dochter Nolah. Wat een wondertje is het.

“Nolah was er al die tijd al, alleen was ze nog niet klaar om geboren te worden.”

De kinderen, die veel verdriet hadden van mama’s miskraam hebben nu hun eigen betekenis gegeven aan het verlies, een gedachte die ik zo mooi vind dat ik er zelf ook in wil geloven. “Nolah was er al die tijd al, alleen was ze nog niet klaar om geboren te worden.”

Natuurlijk denk ik nog wel eens terug aan die wat donkerdere periode in mijn leven, maar ik ben er ook dankbaar voor omdat het me gevormd heeft zoals ik nu ben en omdat ik nu door deze ervaringen nog meer van de kleine dingen in het leven kan genieten en de geboorte van onze lieve kindjes nog meer zie als iets heel bijzonders.

Ook interessant: