Rolienke (33 jaar) is 9 jaar getrouwd en mag na jaren van wachten, hopen en wanhopen nu moeder zijn van een prachtige meisjestweeling. Daarnaast is ze moeder van een klein kindje in de hemel. In de jaren van wachten, leerde ze schrijven over haar verdriet. Daardoor kwam ze op het idee om een informatie- en verwerkingsboek te maken voor mensen met een onvervulde kinderwens.
Dan neem je toch een hond?
Als kind wist ik al dat ik moeder wilde worden. Toen bleek dat de kans op een spontane zwangerschap erg klein zou zijn en dat er maar één mogelijke behandeling was, was dat een enorme klap. Iets wat je altijd al hebt gewild, lijkt niet binnen je bereik te liggen. Ineens hoor je bij de club ‘verminderd vruchtbaar’. Het moeilijkste daarvan vond ik de onzekerheid, gaat het ooit komen? En het feit dat je er totaal geen invloed op hebt. Je krijgt het of je krijgt het niet. Nu geloof ik sowieso dat je kinderen krijgt, maar sindsdien ben ik helemaal allergisch voor mensen die het hebben over kinderen ‘nemen’ of ‘plannen’.
Behandeling
Na een bezinningsperiode gingen we voor een behandeling. Wat een spanning en wat een emoties. Het wachten en al die gedachten en gevoelens die er dan door je heen gaan. De teleurstelling als het weer niet is gelukt, wat een verdriet. Bij de derde behandeling was het raak. Een positieve zwangerschapstest, ik kon het niet geloven, maar was zo ontzettend gelukkig. Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent, voel je al een band met dat hele kleine leventje in je buik. Ik was me er steeds bewust van dat ik een klein leventje met me mee droeg.
En toen kwam de ochtend dat ik wakker werd met buikpijn en bloedverlies had. Op mijn 30e verjaardag nog wel. De felicitaties stroomden binnen terwijl mijn grote droom in duigen viel. Het bloedverlies zette door en de dag erna verloor ik ons ieniemienie kindje. Wat was ik ontzettend verdrietig en boos.
De invloed van een miskraam
Het hielp om erover te praten en dan hoor je hoeveel vrouwen een miskraam hebben gehad en wat voor invloed dat nog steeds kan hebben. Vriendinnen die hetzelfde hadden meegemaakt waren een grote steun. Iemand gaf me als tip om een schrijfboek te kopen en gewoon te schrijven. Ik merkte dat dit hielp en dat het goed is om bewust stil te staan bij je emoties en ze niet te verdringen. Je mag verdrietig zijn.
Mijn eigen schrijfboek
Tijdens een vakantie in Italië zat ik op een balkon in de zon te schrijven en keek naar bergen. Daar kwam het idee in me op om een schrijfboek te maken voor mensen met een (nog) onvervulde kinderwens. Want wat komt er veel op je af en wat kan het een chaos zijn in je hoofd en hart.
De ideeën vlogen uit mijn pen en ik vond een uitgever die samen met mij het boek verder wilde vormgeven. Het is een boek geworden met informatie, ervaringen van anderen en schrijf- en bezinningsopdrachten: ‘Dan neem je toch een hond?’ Een titel die weergeeft wat voor onhandigheid en onbegrip er nog steeds is rondom een onvervulde kinderwens.
Weer zwanger: blij én onzeker
Tijdens het schrijven van het boek werd ik weer zwanger. Wat een blijdschap en tegelijk wat een spanning en onzekerheid. De eerste weken was ik doodsbang dat het mis zou gaan. Toen ik de weken voorbij was dat het de vorige keer mis ging, voelde ik me aan de ene kant opgelucht, maar aan de andere kant ook schuldig tegenover het eerste kindje, omdat alles wat zou volgen, ik niet met dat kindje mee had mogen maken.
Omdat ik zo bang was dat het weer mis zou gaan en weer buikpijn had, mocht ik eerder komen voor een echo. Hoe groot was de verbazing en de verwondering toen bleek dat we een tweeling verwachtten! Nog steeds ben ik elke dag verwonderd dat ik moeder mag zijn en dat we zelfs twee wonderen mochten krijgen. Zoals iemand in onze omgeving zei: ‘Na jaren wachten heeft God de verdubbelaar ingezet’.
Omdat ik betrokken ben en blijf bij mensen met een onvervulde kinderwens, heb ik naast het boek een website opgezet: www.onvervuldekinderwens.com
Het boek ‘Dan neem je toch een hond’ kun je hier bestellen.
Ook interessant: