Lenneke is 40 jaar en had als klein meisje al 1 grote droom: moeder worden. Inmiddels is ze moeder van 2 jongens (5 ½ en 20 maanden) maar deze weg is niet zonder slag of stoot gegaan.
Een miskraam komt vaak voor, maar dat maakt het niet makkelijker
Zwanger met een vreemd voorgevoel
Toen mijn man en ik besloten om aan kinderen te beginnen was ik eigenlijk direct zwanger. Hoewel we hier blij mee waren zat ik elke dag vol stress. Ik had rare pijntjes en was veel aan het googelen op “hoe herken je een miskraam”.
We woonden op dat moment in Australië en daar kreeg ik rond de 6 weken een echo n.a.v. mijn klachten. Ze zagen geen vruchtje en zeiden tot mijn verbazing
“Oh, die zal nog wel wat verstopt zitten tegen de baarmoederwand” .
Met 8 weken ging ik (alleen) op vakantie naar Nederland voor de bruiloft van een vriendin. Nu ik toch in Nederland was wilde ik het graag persoonlijk aan mensen vertellen, maar ik bleef dat voorgevoel houden. Dus samen met een vriendin een “pret”-echo afgesproken. Het nieuws kwam als snel: Sorry er zit geen vruchtje, dit noemen we een windei.
Eerlijk is eerlijk, ondanks het voorgevoel was deze echo ronduit traumatisch. Ik voelde me zwanger en toch was ik het eigenlijk niet echt helemaal en daarbij… wat nu?
De volgende dag stond ik op de bruiloft van een vriendin, met een lach op mijn gezicht. Op deze dag ik wilde niet dat alle aandacht naar mij zou gaan… Twee dagen later vloog ik terug naar Australië om daar de volgende dag direct door te gaan naar het ziekenhuis en 2 dagen later kreeg ik een curettage.
Leeg na de curettage
Na de curettage voelde ik me leeg. Hoe moest het nu verder?
Mijn partner en ik konden er eigenlijk samen niet over praten. Hij begreep de impact niet en ik wilde mijn emoties niet de vrije loop laten, hield dit liever binnen. Niet lullen maar poetsen.
Ik was tegelijk zwanger met een vriendin in Australië en dit was in het begin best pittig. Op mijn werk wisten ze het en waren ze allerliefst. Geen opmerkingen als “Je weet in ieder geval dat je zwanger kan worden etc”. Er stond een verwenpakket klaar toen ik na 2 dagen weer aan het werk ging.
Ondertussen voelde ik mijn frustratie… ik wilde door.. huppa nog een keer proberen. Het geluk wilde dat ik direct weer zwanger was hierna. Maar wat een angst had ik. Toch zat er een gevoel die zei dat het goed was, ergens diep van binnen.
Bloedverlies maar wel een kloppend hartje
Met 6 weken had ik plotseling bloedverlies. In het ziekenhuis werd bloed geprikt met mooie hoge HCG waarde als uitslag. De volgende ochtend mocht ik komen voor een echo.
Mijn man was niet mee, die had verplichtingen op zijn werk waar hij niet onder uit kon komen en ik had stoer gezegd ‘ maakt niet uit joh, ik ga wel alleen’.
Op de echo was direct een mooi kloppend hartje te zien. Wat heb ik zitten janken van opluchting. Wel zat er een bloedprop in mijn baarmoeder, wat een behoorlijk risico op een miskraam gaf.
Twee dagen later had ik een bloedbad toen ik naar de wc ging. Ik in paniek de avondarts gebeld. Het antwoord: ik moest me maar voorbereiden op een miskraam.
Na een paar keer stopte het bloeden
De volgende dag weer naar het ziekenhuis, alles was goed met het vruchtje. Ik moest er rekening mee houden dat ik nog wel wat bloedverlies zou kunnen krijgen, maar dit zou langzaam minder moeten worden.
De week erna gingen we op vakantie en hier voelde ik me beroerd en moe dus ik was zeer hoopvol. En… het bloeden was na een paar keer gestopt!
Op 14 juli werd onze eerste zoon geboren!!
Ik voel me een mislukkeling
Toen hij 2 was zijn we terug verhuisd naar Nederland en na deze verhuizing wilden we al snel aan nummer 2 beginnen.
Alsof het geluk ons toelachte: direct weer zwanger.
Maar de testen waren niet zo knallend als ik zou willen en met 6 weken had ik een test in mijn handen waarop bijna niets te zien was… het zat me niet lekker. De volgende dag moest ik tot laat werken en tijdens een overleg met cliënten voelde ik dat het fout ging. Ik heb mijn collega even apart genomen en de situatie uitgelegd en we hebben het gesprek toen ingekort. Ik kon er echt niet meer bij zijn met mijn hoofd.
Dat vind ik nog het vervelendste, de vraag die je jezelf stelt: vertel ik dit nu of hou ik het geheim. Het mysterie rond zwanger zijn en miskramen raakt mij. Het zorgt ervoor dat je je schaamt en een mislukkeling voelt. Iedereen kan toch kinderen krijgen? Waarom doet mijn lichaam het dan niet?
Bang dat er nooit een tweede komt
Uiteindelijk werd de weg naar een 2e een weg van “streepjes turen” zie ik daar nu wel of geen streepje? En toen er uiteindelijk weer een goede positieve test was, de angst bij elk toiletbezoek. En ja, bij 5 weken ging het weer mis en daarna wéér bij 5 weken.
De angst van dat er nooit een tweede zou komen zat er goed in. En dan de goedbedoelde opmerkingen “Koester wat je hebt” en “Je weet in ieder geval dat het wel kan”. Daar kon ik echt niks mee.
Ik rouwde in mijn eentje en had verdriet in mijzelf. Want wat had het voor nut om het te delen? Niemand kon het verdriet wegnemen.
Poli herhaalde miskramen
Via-via hoorde ik over een poli herhaalde miskramen in het LUMC. Een hele reeks onderzoeken verder bleken er 2 kleine dingen uit te zijn gekomen. Ik had positief getest op factor 8 Leiden, een bloedstollingsafwijking, waardoor mijn bloed sneller zou stollen. Daarnaast had ik positief getest op MTHFR Gen. Lang verhaal kort; dit zou op te lossen zijn met medicijnen en vitamines in een andere vorm dan standaard.
In het ziekenhuis zagen ze namelijk geen reden tot het nemen van wat dan ook, dus ben ik hier zelf mee begonnen en ik ging naar een osteopaat. En toen ik na 3 behandelingen klaar was bij haar, bleek ik de maand erna zwanger.
Nachtmerries van echo’s
Met 6 weken mocht ik komen voor de eerste echo. Wat heb ik slecht geslapen die nacht ervoor. De ergste nachtmerries gehad. En wat heb ik weer gejankt toen ik een mooi kloppend hartje zag!
Alleen, de euforie van een goede echo duurt één, of met geluk twee dagen. En dan ga je denken “Voel ik me nog wel misselijk” , “Zijn mijn borsten nog gevoelig” etc… Want dat is wat miskramen met je doen.
Op sommige momenten dat de angst teveel werd en ik dacht dat de zwangerschapsklachten af waren genomen, belde ik met de poli. En wat waren ze fantastisch! “Je kan straks komen voor een echo” . En dan kwam ik binnen en zeiden ze: We gaan eerst meteen kijken en dan praten, dan ben je rustiger.
En iedere keer bleek het goed te zijn. Met 10 weken durfde ik te zeggen dat het goed was zo en ben ik overgestapt naar de verloskundige.
Iedere echo zorgde voor slapeloze, verschrikkelijke nachten de dag ervoor. Echt totale innerlijke paniek soms.
Maar… wat een heerlijkheid toen onze 2e zoon op mijn borst lag!
Wel of niet een derde?
En dan… Het Gesprek. Wel of geen derde. Mijn hoofd gaf aan dat ik dit traject niet nog een keer aan zou kunnen. Zwangerschapstesten zijn mijn grootste vijand geworden, mijn obsessie en mijn trauma.
Maar te midden van de gesprekken over wie er dan “de knip” zou laten zetten raakte ik onverwachts zwanger. Ergens een verkeerde berekening gemaakt. Dus de stress van de testen in het begin had ik heerlijk overgeslagen.
Ik had gewoon direct een goede positieve test in handen. Ook de stress rondom het fout gaan was er niet. Ik voelde totaal geen emotie en connectie bij deze zwangerschap.
Geen connectie met deze zwangerschap
En daar maakte ik me zorgen om. Was het omdat ik me overvallen voelde?
Met 9 weken had ik weer een echo waarbij mijn eerste vraag was “Klopt het hartje nog?”. Ja hoor, alles ziet er prima uit.
De gynaecoloog was zeer druk met telefoontjes tussendoor en met weinig aandacht bij de echo. De vraag of het hartje wel snel genoeg klopte hield ik voor me. Daarnaast deed ze een uitwendige echo en zei dat ze uitkwam op 7.2 weken, maar ze kon het slecht meten want het vruchtje lag erg in elkaar gedoken. Ik had gewoon erop moeten staan dat ze een inwendige echo zou maken. Maar ja, ze was zo druk met andere dingen.
Wel werd er een echo gepland met 10 weken om nog een keer te meten.
Elke dag kreeg de baby in mijn buik een kus
Inmiddels had ik al een ontzettende buik (fijn, hoe snel dat gaat na 2 eerdere kinderen) en wisten wat meer mensen het. We besloten dus om het onze oudste te vertellen (ondanks mijn vage onderbuikgevoelens, die ik heel goed weg wist te stoppen). Deze was euforisch en elke dag kreeg de baby in mijn buik een kus.
Met 10 weken ging ik voor de echo. De echoscopiste ging gelukkig direct voor een inwendige echo. Ik zag het meteen, geen hartje meer.
Zonder traan of blikken of blozen stond ik op. Mijn man een appje gestuurd en meteen maar de hele rits vrienden erachteraan. “Het is niet goed. Hartje gestopt”.
Ik wilde graag gecuretteerd worden, maar dat had nogal wat voeten in aarde. Uiteindelijk heb ik er (ondanks dat ik dat echt niet wilde) toch voor gekozen om met behulp van pillen de miskraam op te wekken. Ondanks alle horrorverhalen is dit ontzettend meegevallen en eigenlijk heel goed geweest voor de verwerking.
Wat ik het aller- aller-moeilijkst vond van deze miskraam was om het te vertellen aan ons zoontje. Hij zei “Mama, ik vind het echt, echt, echt niet leuk” . “Nee schat, dat snap ik, mama ook niet” . Wat deed me dat een verdriet.
Deze keer waren er heel veel mensen die wisten dat ik zwanger was, het was gewoonweg niet te verbergen. Dus moesten we iedereen op de hoogte stellen. En eigenlijk bleek het gewoon superfijn dat al die mensen het wisten!
Geen rare opmerkingen en mensen checkten om de paar dagen even hoe het ging met een klein berichtje of door het even te vragen. Het viel me ook op dat niemand bang was om het erover te hebben met me. Wellicht omdat ik er zelf “nuchter” in stond en aangaf dat het okay was zoals het was.
Toch doet het pijn
En toch, heel diep van binnen doet het pijn. Pijn dat het me weer is afgenomen. Het geluk van nog zo’n klein mensje erbij. Op het moment dat ik dit schrijf zou ik 16 weken geweest zijn, we zouden nu uit gaan vinden wat het geslacht was.
Berichten van mensen die zeggen “Ik ben zwanger van de 3e”, die doen toch een beetje pijn. Want ja, eigenlijk had ik toch wel heel graag een 3e willen hebben. Maar ik hou me groot, want wat moet ik met het verdriet?
Ik heb toch 2 mooie kinderen? Waarom zou ik dan rouwen om het kwijtraken van de 3e? Want anders dan met de andere miskramen voelt dit wel echt als het kwijtraken van een kindje. En heb ik in mijn gedachten wel 3 kindjes gehad. Het hartje klopte, het heeft geleefd.
Als ik denk aan al die mensen die ongewild kinderloos zijn zeg ik tegen mezelf “Stel je niet zo aan”. Dus ja, 5 miskramen en 2 kinderen verder, wat ga je doen. Hoeveel miskramen wil je hebben? En hoe “ondankbaar” wil je zijn met 2 mooie kinderen om verder de strijd in te gaan?
Wil je weer de stress? Weer streepjes turen? Nachtmerries? En mogelijk elke keer weer een stapje verder komen en dan weer 10 stappen terug. Want het heeft invloed niet alleen op je eigen geest en je lichaam, maar op je hele gezin, op je relatie, op je kinderen.
Een miskraam komt vaak voor, maar dat betekent niet dat het makkelijk is
Mijn advies: sta naast iemand die het meemaakt en wees er gewoon. Zonder woorden, met een arm, in stilte, of met erkenning voor gevoel. Je hoeft het niet goed te maken met woorden, echt niet, dat kan niet. Wees er gewoon….
Ook interessant: