Een kinderwens die maar niet vervuld lijkt te worden trekt een zware wissel op je. Als je maand na maand maar niet opnieuw zwanger wordt, of misschien wel makkelijk zwanger wordt maar het steeds maar misgaat…
Je gaat van hoop naar teleurstelling en verdriet, vindt weer wat hoop, krijgt een nieuwe teleurstelling voor je kiezen en zo gaat het maar door…
Je wordt er verdrietig en onzeker van en voelt je soms heel alleen.
Erika is 29 en werkt in de zorg. Ze is getrouwd en nu moeder van Koos (van bijna 4) en Lies (van bijna 2). Ook Erika is 1 op de 4: haar eerste zwangerschap liep uit op een miskraam. Ze praat er altijd open over “want je hoort het teveel en je kunt zoveel steun bij elkaar vinden”.
Feline is 26 en werkt op een kinderdagverblijf. Ze is al 10 jaar samen met Bram, waarvan 2 jaar getrouwd.
Ook Feline is 1 op de 4, ze heeft een dagboek bijgehouden dat ze deelt omdat ze hoopt dat anderen die het ook overkomt herkenning vinden in haar verhaal.
[De namen van Feline en Bram zijn niet hun echte namen, de dagboekfragmenten zijn echt.]
[Maandag 29 april] Bij het opstaan had ik het gevoel dat ik een test moest doen.
Bekertje opzoeken, test doen. Iets wat we inmiddels al zo vaak hebben gedaan dat ik er niet eens meer verwachtingen van heb. Test neergelegd en ik zag gelijk 2 strepen, ik keek nog eens en nog eens.
Ik kon het gewoon niet geloven, rende naar de slaapkamer en liet met trillende handen de test aan Bram zien. Kijk, kijk! Lees verder
Iedere vrouw van wie een zwangerschap is misgelopen zal het herkennen: Je wilt graag de oorzaak weten en vraagt je af of je iets anders had kunnen doen om het te voorkomen.
Zo kreeg ik onlangs van iemand de vraag of het beter zou zijn om zo min mogelijk inwendige echo’s te doen vroeg in de zwangerschap. Ze wist met haar hoofd wel dat het officieel geen kwaad kan voor het kindje, maar toch voelde het voor haar niet goed…