Monique is 42 jaar en werkt als verzorgende in een verpleeghuis. Ze is gelukkig getrouwd en heeft samen met haar man een dochter uit duizenden die in februari 5 jaar wordt.
Ook Monique is 1 op de 4, na 5 miskramen was ze helemaal op en was het klaar voor haar.
Ze vertelt graag haar verhaal zodat anderen zich erin kunnen herkennen.
Na 5 miskramen was Monique helemaal op
Ik kwam uit een relatie van vijf jaar met een partner met psychische problemen. Kort nadat die relatie eindigde leerde ik mijn man kennen, maar ik hield eerst de boot nog af. Ik deed op dat moment de opleiding VIG en zat in een drukke periode met veel onderzoeken en verslagen. Hij stuurde iedere maand een berichtje hoe het ging, verder geen druk of wat dan ook. Nadat ik het huis verkocht had begonnen we echt met daten.
Een miskraam dat kan gebeuren
Zwanger worden ging erg snel, al binnen drie maanden was ik zwanger. Wilden we dit en was onze relatie sterk genoeg voor al een kindje? Ja, we wilden dit en waren helemaal verliefd.
Deze zwangerschap liep uit op een miskraam. De miskraam vond ik fysiek heftig. Ik had de ene wee na de andere, zonder dat ik op adem kon komen tussendoor. Ik ging helemaal op in mezelf en mijn man zag me pijn leiden, maar hij kon niets doen.
We dachten ‘Een miskraam, dat kan gebeuren’. Binnen twee maanden testte ik wederom positief en daaruit is onze dochter geboren.
Ik deed een zwangerschapstest op de dag dat ik mijn eindgesprek van de opleiding had (ook nog eens op mijn verjaardag) Hoe bijzonder kan het leven lopen. Ik weet nog dat ik mijn auto parkeerde. Ik legde een hand op mijn buik en wist: Ik ben niet alleen, jij bent bij me en samen kunnen we dit. Het was een pittig eindgesprek en we zijn samen geslaagd.
Een weeën storm, net als bij de miskraam
Op 18 februari had ik steeds harde buiken en de 19e zei mijn man ‘Ik bel het ziekenhuis. Ze komen om de 5 minuten.’ Ik had verwacht dat we weer naar huis zouden worden gestuurd, maar de vliezen werden gebroken en ik kreeg een infuus met wee-opwekkers. Net als bij de eerste miskraam kreeg ik een weeënstorm. Ik riep alleen maar om mijn man. De verpleegster zei dit hou je niet vol, we gaan als jullie het goed vinden voor een ruggenprik.
Na de ruggenprik ging het met mij goed, maar na 2 uur ging het met onze dochter minder en werd besloten dat ze met een keizersnee werd gehaald. Het was inmiddels 20 februari, de officiële de uitgerekende datum en om half twee ‘s nachts is onze dochter Danique geboren. Ik had altijd gedacht dat baby’s huilend geboren worden, maar zij kwam er brabbelend uit.
Terug op de kamer kreeg ik een prinsesje in mijn armen met een rompertje waarop stond ‘Lieve schat wil je met me trouwen’. Ik zei natuurlijk JA!
Na 15 maanden zijn we getrouwd, ik wilde dat zij er ook bij zou zijn met de bruiloft.
Te hoog prolactinegehalte
We wilden niet te lang wachten voor een tweede kind. Van de gynaecoloog moest er minimaal 6 maanden tussen zitten, dus ik ging keurig aan de pil. Na 6 maanden gestopt met de pil, geen menstruatie… Na nog eens 6 maanden wachten op advies van de huisarts, had ik nog steeds geen menstruatie en werd ik eindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis.
Ik was vreselijk moe. Ik had vermoedelijk PCOS, maar ze wilden nog even de bloedonderzoeken afwachten. Daar kwam uit dat mijn prolactinegehalte veel te hoog was en dat zou waarschijnlijk door de pil komen.
Ik kreeg medicijnen en het ging een stuk beter met de vermoeidheid en inmiddels was ik ook weer ongesteld, al waren we inmiddels al bijna 2 jaar verder.
Na 4 maanden waren we zwanger van ons 2e kindje. Dit werd weer een miskraam met 6 weken. Twee maanden later was ik opnieuw zwanger.
Zo zijn we in 15 maanden tijd 5 x zwanger geweest. Vijf keer een miskraam, vijf keer het verdriet, vijf keer de vreugde en vijf keer een echo waar geen hartslag op te zien was… Gelukkig ging ik zelf vloeien en kwam het vruchtje zelf.
Na vijf miskramen was ik helemaal op, ik kon niet meer
Na de vijfde keer veranderde ik, ik kón niet meer. Het ging geestelijk heel slecht met mij. Ik sliep niet meer, heb nachtenlang gehuild en overdag piekerde ik voortdurend. Overdags moest ik door, ook al ging het niet goed met me. Onze dochter was 3 jaar en had mij nodig. Ik moest voor haar mijn bed uit komen, want mijn man werkte gewoon en had zijn eigen verdriet, hij wilde niet dat ik dat zag.
Op een gegeven moment ben ik naar de huisarts gegaan en heb een fijn gesprek met haar gehad.
Vier weken later hadden we vakantie. In die vakantie hebben we veel gepraat en gehuild. Hoe graag we ook wilden, ik kon niet meer en wilde dit niet meer. De gynaecoloog kon niets vinden en zei dat we dikke pech hebben, mijn man zou de stap naar het buitenland nog willen zetten. Daar hebben we veel en lang over gepraat, ook met de gynaecoloog.
Een vlinder op de dag van de miskraam
Niemand weet hoeveel pijn het me doet als ik iemand zie die zwanger is. Ik gun het iedereen, maar ik had zo graag ook nog kind gewild. Van mijn familie krijg ik geen steun, zij begrijpen het niet en dat doet pijn. Gelukkig heb ik wel veel steun aan mijn schoonmoeder en een hele lieve vriendin en buurvrouw.
Afgelopen augustus was het een jaar geleden. Op de dag van de miskraam vloog er een vlinder onder de terrasoverkapping, die heeft er ruim een uur gevlogen. Het viel Danique op en zij zei ‘Mama kijk eens wat een mooie vlinder’.
Het was alsof er iemand iets kwam vertellen. We hebben met zijn drieën naar de vlinder gekeken en toen Danique ‘s avonds op bed lag hebben we samen gehuild.
Na er meer dan een jaar goed over nagedacht te hebben ben ik onlangs gesteriliseerd. Onze dochter is ons cadeautje en zij verdient na al het verdriet de aandacht nu.
Ook interessant: