Patricia is 38 en getrouwd met en werkt parttime in de ouderenzorg als gastvrouw. Patricia wil door het delen van haar verhaal anderen een hart onder de riem steken en laten zien wat de impact van een miskramen kan zijn.
Ik had nooit gedacht dat een miskraam zo heftig kon zijn
De miskraam was veel heftiger dan een menstruatie
Ik leerde mijn man kennen op mijn 21e, en had toen absoluut geen kinderwens.
Op mijn 34e was ik onverwacht zwanger. Ik merkte dat ik me heel vreemd voelde. Mijn borsten deden zeer, ik sliep heel slecht en ik was enorm emotioneel. Ik ging naar de huisarts die me een zwangerschapstest liet doen en… ik was inderdaad in verwachting.
Daarna naar de verloskundige. Daar bleek ik 8 weken en 2 dagen zwanger en vrijwel meteen kreeg ik te horen: “Het hartje klopt niet meer dus je hebt een miskraam.”
We besloten de miskraam af te wachten en ik heb er echt nog zo’n twee-, drieënhalve week mee rondgelopen. Toen is het vanzelf losgebroken, dat was heftig.
Je weet natuurlijk wel als je gaat bevallen dat je wat pijnen hebt, maar ik had nooit verwacht dat het zo heftig kon zijn ook qua krampen en alles. Ik had verwacht dat het gewoon een menstruatie zou zijn waarbij je het verliest, dat is dus echt niet zo.
Meer zoals een menstruatie, maar het is wel een miskraam
Door deze zwangerschap werd onze kinderwens aangewakkerd. We begonnen te denken hoe het zou zijn, een kind van ons samen, en werden daar steeds enthousiaster over.
Twee maanden later was ik weer zwanger, dit keer ging het mis op 4 weken en 3 dagen. Deze keer heb ik het meer ervaren als een normale menstruatie. Het was lichamelijk dan wel niet zo zwaar als de eerste, maar het is toch weer een miskraam. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis voor onderzoeken, maar er is nooit een reden gevonden waarom het misgaat.
Weer een menstruatie-miskraam
Ik werd opnieuw zwanger en de test gaf een heel licht streepje. Ik dacht daarom dat ik nog niet zo heel gek ver was, het was echt in de beginperiode. En weer kreeg ik de menstruatiemiskraam, zo noem ik het maar. Ik had het mensen al verteld en dat vond ik achteraf wel stom van mezelf. Maar ik was zo blij dat ik weer zwanger was dat ik het meteen aan iedereen wilde vertellen.
Daar had ik wel een beetje spijt van op het moment dat er opmerkingen kwamen van mensen als ‘Ach ja als de volgende komt, komt het weer goed’. Dan vond ik het fijner om alleen te zijn in mijn verdriet. Hoewel het wel fijn is als je steun krijgt van mensen die het zelf hebben meegemaakt.
En het is apart, maar je raakt er ook aan gewend, aan de reacties van mensen om je heen. Maar het gevoel dat je tijdens een echo te horen krijgt dat het mis is… dat blijft iedere keer nog zo’n klap. Hoe vaak je dat al hebt meegemaakt, dat blijft heel erg emotioneel.
Een depressie en paniekaanvallen
Na de 3e miskraam heb ik behoorlijk in een depressie gezeten. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn man; ‘Het hoeft voor mij niet meer. Ga jij maar een vrouw zoeken die je wel een kind kan geven en laat mij maar gaan.’ Hij zei meteen: ‘Nou, dat dacht ik niet. We gaan er met zijn tweeën voor, lukt het niet worden we met zijn tweeën oud, dan maar zonder het gezinnetje dat we willen.’
Ik zat inmiddels aan de Clomid [hormoonbehandeling] en daar reageerde ik zo anders op. Ik had hartkloppingen en zware paniekaanvallen. Via de huisarts ben ik doorgestuurd naar de GGZ en daar ben ik een hele tijd door een psychiater begeleid. Soms had ik 1x in de week een gesprek en soms 2 of 3 keer in de week en af en toe wel eens telefonisch.
Dat heeft me enorm geholpen. Om gewoon tegen een vreemde aan te praten, te kunnen huilen enzo, dat helpt absoluut.
Vruchtbaarheidsbehandelingen in corona tijd
Na 4x een spontane zwangerschap (en miskraam), werd ik de 5e keer zwanger via IUI.
Dat was tijdens de corona periode. Mijn man mocht er niet bij zijn bij de behandelingen, maar ik kon hem wel buiten horen hoesten. Ik heb echt mensen uit de behandelkamer gestuurd. Mijn man mocht niet mee naar binnen om mij te steunen, maar er stonden wel 2 ‘Diederik-Jannen’ mee te kijken. Die heb ik weggestuurd voor ik de arts de behandeling liet doen.
Een dag voordat ik eigenlijk mocht testen, deed ik de eerste test. Een licht streepje… dat was het begin van een slopende periode. Bij de eerste echo was het niet goed gegroeid. Een week later deed ik voor de zekerheid nog een test, daar kwam het 2e streepje meteen op. Mochten we meteen naar het ziekenhuis komen voor een echo, en daar kregen we te horen dat dit een goede zwangerschap zou zijn. Het zat op de juiste plek en zag er goed uit.
Dan ga je vrolijk naar huis en de week erop bij de controle krijg je te horen dat het er niet is, ze konden geen hartslag vinden…
Emotioneel een zware periode
1 juni mocht ik testen en ergens half juli is het helemaal losgebroken. Al die tijd heb er nog mee rondgelopen, me gewoon zwanger gevoeld, want je hormonen blijven gewoon doorwerken. Emotioneel was dat een hele zware periode.
Voor het mij zelf overkwam had ik nooit gedacht dat het zo heftig zou zijn. Ik heb vroeger ook gedacht ‘Ach stel je niet aan, het is kut voor je, maar hup, verder gaan.’ Tot het me zelf overkwam, en dacht ‘Die vrouwen hebben gelijk, het is écht heel heftig.’
Als het maar niet lukt om zwanger te blijven ga je zo aan jezelf twijfelen. Het enige dat een vrouwenlichaam hoort te doen, dat lukt mij niet eens…
Voor een man is het ook een zware periode
Mijn man zat er ook behoorlijk mee soms. Hij kan niks doen, ziet dat ik al die onderzoeken moet laten doen en bloedprikken enzo. Hij weet dat ik het vervelend vind. Om mij ermee te zien worstelen vind hij ook erg zwaar. Hij ziet dat ik soms al een paar dagen voordat ik naar de dokter moet slecht slaap. En daarom laat hij de keuze bij mij. Als ik verder wil gaan blijft hij me steunen met allen en als ik zeg ‘het is goed zo’ dan heeft hij daar ook vrede mee. We waren al heel close en maar dit heeft ons nog dichter naar elkaar toegebracht. Onze band is alleen maar sterker geworden.
Nu zitten we echt op het punt van zullen we verder gaan of niet?
We hebben besloten om wat gezonder te gaan leven. Gezonder eten, meer sporten, stoppen met roken, bewust meer ontspanning zoeken en dan nog eens een poging wagen om te zien of het daar misschien aan gelegen heeft. En als het daar niet aan gelegen heeft, dan stoppen we ermee.
Praat met je partner en zoek ontspanning
Wat ik tegen andere vrouwen zou willen zeggen: Ik denk dat het heel belangrijk is dat je niet gaat twijfelen of je huwelijk nog wel goed is en of jullie het gaan redden.
Blijf er met je partner over praten. En lukt het niet om te praten met je partner, ga alsjeblieft wel hulp zoeken. Pas op dat je niet zover komt dat je dingen niet meer ziet zitten. En als je voelt dat het niet lekker met je gaat, ga dan hulp zoeken.
Probeer daarnaast bewust dingen te doen voor je ontspanning. Ga je op andere dingen focussen, hoe moeilijk het misschien ook is. En dat hoeft niet altijd met je partner, het kan ook met een goede vriendin of vriend. Ga er gewoon even uit. Al ga je een halve dag in het park zitten, even stompzinnig ouwehoeren en de slappe lach krijgen, dat scheelt zo’n hoop stress, dat is ook echt belangrijk.
Ook interessant: