Elze: ik vier mijn ongekende kindjes

1 op de 4… Dat ben ik: het verhaal van Elze

Elze is 12 jaar getrouwd en heeft twee dochters van 11 en 7. Ze heeft jarenlang in de zorg gewerkt en toen ze zwanger was van haar oudste (levende) dochter is ze daarmee gestopt. Nu is ze mantelzorger van haar kind en man.
Haar dochters zijn niet haar enige kinderen, Elze viert haar ongekende kindjes. Als mensen haar vragen hoeveel kinderen ze heeft, zeg ze “Zes groeiden onder mijn hart. Twee mochten erop liggen en vier groeien verder in mijn hart.”

Elze viert haar ongekende kindjes

Vier misgelopen zwangerschappen

In dit huwelijk heb ik drie miskramen gehad. Één bij 8 weken en één van een “tweeling” die geen tweeling was. Bij een oudere moeder komt dit soms voor. Ik ben van beide kindjes gezamenlijk vijf weken zwanger geweest. Tot ik na 46 uur volop weeën de oudste van de twee verloor. Doordat dit fysiek zo’n heftige miskraam was ben ik een aantal weken later ook de jongste verloren. Als deze zwangerschap goed was gegaan zou ik zijn bevallen van een voldragen kind en een prematuur kind.

Voor dit huwelijk verloor ik in 1999 mijn Carlijn. De relatie met mijn ex was een gewelddadige en ik verloor Carlijn nadat hij in mijn buik trapte. Een dag later was ze er in een half uurtje. Ik was ongeveer 18 weken zwanger en niemand in mijn omgeving wist dat ik zwanger was, omdat hij dat niet wilde.
Pas toen ik twee jaar later weg was gegaan, kon ik het mensen vertellen, maar bijna niemand die het geloofde. Ik heb me zo enorm eenzaam gevoeld…

Ik kon geen kinderen meer ontvangen volgens de artsen.

Een zwangerschap vol angst voor nieuw verlies

Ik was 34 toen ik trouwde en een maand later was ik zwanger. In het ziekenhuis waar ik begeleid werd had ik een heel slechte ervaring.
Arts die zei met 16 weken: “Zie maar 26 weken te worden, ik zie het niet zitten.” Een zwangerschap vol angst om weer te verliezen. Ik was daar zo mee bezig dat ik niet bezig was met mijn kindje. Dat resulteerde in een postnatale depressie.
Er was geen hulp, geen begrip, geen ondersteuning vanuit familie ect.
Met negen maanden kon ik pas zeggen, ja je bent mijn kind. Ik heb mij daar zo schuldig om gevoeld. Je hebt het dierbaarste verloren, dan komt het en kan je niet genieten…
Ik bleef ook heel lang bang om haar ook nu ze er was nog te verliezen. Jarenlang sloop ik tijdens haar slaapjes naar haar bedje om te controleren of ze nog leefde. Ze was en is nog een zorgenkind.

Daarna de drie miskramen. Toen, totaal onmogelijk met 39 jaar: zwanger, weer een meisje! Hoewel ze wisten van de miskramen heb ik van mijn familie helaas geen steun gekregen. De eerste weken ben ik zo intens bang geweest en in paniek. Gelukkig waren vrienden wel heel blij voor mij, maar steun heb ik echt gemist.

Een gesprek met de verloskundige gaf de omschakeling

Toen kreeg ik een gesprek met de verloskundige. Die zei: “Weet je, je kan het weer verliezen maar ook niet. Je weet het niet. Waarom gun je dit kindje niet al jouw liefde. Als het misgaat kan je zeggen, ik hield zoveel al van je en gaat het goed dan zeg je, ik hield vanaf het begin al van je.”
Dit gaf bij mij de omschakeling. Het lukte om te gaan genieten en te beslissen om geen postnatale depressie te krijgen.
Ik stapte over naar het Radboud ziekenhuis, vanwege complexiteit, en heb hierin goede afspraken kunnen maken. Toen ik vertelde over Carlijn, noemden ze haar een stilgeboorte. Dit was zo genezend. Ze werd erkend. Al had ik nauwelijks steun en begrip ontvangen, en was er niemand die mijn intense angst begreep, besloot ik het verdriet los te laten. Toen ik dit deed bleef er een grotere liefde voor ze over.

Mijn jongste werd levenloos geboren, Apgar-score 0/1. Ze is gereanimeerd en wonder boven wonder heeft ze het gered. Ze zou schade kunnen hebben, maar gelukkig is het goed gekomen. Ondanks deze moeilijke zwangerschap en geboorte ben ik nooit meer bang geweest om te verliezen.

Ik vier mijn ongekende kindjes

Als ik nu terugkijk, vier ik Carlijn en de andere drie. Geniet ik geheel van mijn meiden. Zonder steun of begrip (let wel duurde heel wat jaren om zover te komen) ben ik toch zover gekomen. Herdenk ik die dag dat ze kwamen, want ze mogen er zijn. En als mensen mij vragen hoeveel kinderen ik heb, zeg ik: “Zes groeiden onder mijn hart. Twee mochten erop liggen en vier groeien verder in mijn hart.” Na verlies hoef je ze niet te ontkennen omdat de wereld er vaak niet mee om kan gaan. Zij mogen er ook zijn. Dat verdienen ze en weet je, jij ook! Daarom vier ik mijn ongekende kindjes.

Bij verlies ben je niet alleen je kindje kwijt, je verliest ook je dromen, het verlangen. Dit begrijpt je omgeving vaak niet.
Laat dat maar los en zoek lotgenoten. Zij begrijpen dat ook het vaak korte leven van je verloren kindjes ook na jaren gevierd mag worden. Zij maakten jou immers een mama.

Ook interessant: