Verdriet om een miskraam is eenzaam verdriet

Ook al is er in de media steeds vaker aandacht voor een miskraam, toch geloof ik dat de impact nog altijd wordt onderschat. En dat is ook wel begrijpelijk. Je weet pas echt hoe diep het je raakt als het je zelf overkomt.
Dat is ook wat ik zelf heb ervaren. Ik kon me best wel voorstellen dat het erg was als je een miskraam kreeg, maar pas toen het mij overkwam ervaarde ik hoe diep je erdoor wordt geraakt.

Gevoel van leegte

Fysiek laat het verlies van je ongekende kindje een leegte achter. Na het mislopen van je zwangerschap is je baarmoeder immers weer leeg. Maar ook op een diepere laag, de spirituele laag of laag van de ziel is deze leegte er. Want hoe kort je ook maar zwanger was, je was een tijdje één met een andere ziel, met je ongekende kindje. En plotseling is die verbinding afgesneden en dat raakt je diep.

De impact van een miskraam wordt onderschat

Je voelt je heel eenzaam in je verdriet, ook omdat in onze samenleving de impact van een miskraam nog altijd wordt onderschat. In onze cultuur leren we niet hoe je met verdriet van een ander kunt omgaan, waardoor de meeste mensen in je omgeving ongemakkelijk worden van jouw verdriet.
Een deel van hen probeert je verdriet weg te nemen met goedbedoelde opmerkingen. ‘Je bent vast snel weer zwanger.’, ‘Wees blij dat je al een kind hebt.’, ‘Het is maar beter zo, er was vast iets mis.’ Feitelijk is er niets tegen in te brengen. Maar tussen de regels door hoor je dat je niet verdrietig mag zijn. En misschien is er, wanneer het je net is overkomen wel belangstelling en begrip voor jouw emoties, maar lijkt iedereen het daarna al snel weer te zijn vergeten. En dat maakt dat jij je vaak niet gezien voelt door je omgeving.

Andersom wil je jezelf ook vaak [zoals Marjolijn de Cocq zo mooi schrijft in haar boek ‘Maar ik hield al wel van je’] het ongemak van de ander besparen. En hou je daarom maar liever je mond, steek je je pijn en verdriet weg en ga je door. Maar het gevolg is dat je je weer extra eenzaam en onbegrepen voelt.

Eenzaam met zijn tweeën

Ook binnen je relatie kan het soms moeilijk zijn om elkaar te steunen en te begrijpen. Sowieso is het heel persoonlijk hoe je rouwt om een miskraam, ieder verlies is anders en iedereen beleeft het anders. Daarbij gaan mannen en vrouwen vaak ook heel anders om met verdriet in het algemeen.
En verdriet om een miskraam is wezenlijk anders voor de vrouw als voor haar partner. Het gebeurt allemaal in jouw lichaam, en je partner staat er letterlijk en figuurlijk naast. Dat kan het moeilijk maken om elkaar te steunen, terwijl je partner wel de eerste is bij wie je steun zoekt. Je kunt je binnen je relatie dan ook heel eenzaam met zijn tweeën voelen.

Praat over je miskraam

Pas wanneer je erover praat merk je dat je niet de enige bent, dan hoor je het ineens van anderen om je heen als zij het ook hebben meegemaakt. Dat kan je troost en steun geven. Want je voelt je toch het meest begrepen door anderen die het ook hebben meegemaakt. Zij hebben aan een half woord genoeg en weten hoe het kan voelen.

Dat is ook wat ik vaak van cliënten te horen krijg. Dat ze zich bij mij veel meer gehoord en begrepen voelen dan door de psycholoog of maatschappelijk werker waar ze eerder zijn geweest. Met iemand die het ook heeft meegemaakt heb je een ander gesprek, ook als dat een hulpverlener is.

Wil je zelf eens ervaren hoe dat is? Of vraag je je af wat ik voor jou zou kunnen betekenen? Neem dan contact met me op voor een vrijblijvend online kennismakingsgesprek, dan spreek ik je snel.

Ook interessant: