Linda is 35 jaar en thuisblijfmoeder van Jolie. Ze schrijft over haar ‘everydaylife’ op haar blog afterNINE. Zwanger raken gaat heel soepel, zwanger blijven is daarentegen een probleem. Sinds ze ruim 2 jaar geleden besloten voor een 2e kindje te gaan, hebben Linda en haar man 4 miskramen voor hun kiezen gekregen.
Zwanger raken gaat soepel, maar zwanger blijven is een probleem
Moedertje in de dop
Volgens mijn moeder wilde ik al kindjes vanaf dat ik kon praten. Dat is wat overdreven, maar ze zit er niet ver naast. Als kind fantaseerde ik al over een groot gezin en ook toen ik ouder werd bleef mijn grootste ambitie het moederschap.
In iedere relatie was mijn kinderwens een onderwerp, maar het was nooit de juiste tijd of de juiste man. Dat veranderde toen ik mijn grote liefde Roel ontmoette, met wie ik dit najaar 7 jaar samen ben.
Begin 2015 gingen we 3 maanden op reis. Onderweg stopte ik met de pil, maar we vreeën vaak nog veilig. Terug in Nederland bleek ik direct zwanger! We waren ontzettend blij, maar ik was ook angstig, bang om de baby te verliezen. Gelukkig ging alles goed en werd in januari 2016 onze dochter geboren.
We wilden onze kindjes graag kort op elkaar en toen Jolie een half jaar was, gingen we er weer voor. Vanwege de borstvoeding was mijn cyclus nog niet op gang gekomen, maar omdat het bij de eerste zo snel raak was, hoopte ik dat een 2e zwangerschap net zo snel zou gaan.
Mijn geduld werd op de proef gesteld: in mei 2017 had ik pas voor het eerst weer een positieve test in mijn handen. Maar diezelfde avond begon het bloedverlies en een paar dagen later kreeg ik een miskraam. Ik was intens verdrietig.
Van een echo zonder hartactie naar een stevige hartslag
6 weken later testte ik opnieuw positief. Ik wilde me niet bang laten maken door de miskraam en er maximaal van genieten. Met 6,5 week had ik mijn eerste echo. Mijn voorgevoel zei dat het een tweeling was en dat klopte! Alleen zag de echoscopiste bij beiden geen hartactie. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Niet weer!
Maar een week later bleek één van de kindjes tóch een stevige hartslag te hebben en het was ook nog goed gegroeid. Helaas ging het bij 10 weken alsnog mis. Het was een vreselijke rollercoaster en ik wilde het allemaal zo snel mogelijk afsluiten en opnieuw beginnen.
Met Cytotec werd de miskraam opgewekt, een verschrikkelijke ervaring. Ik kreeg urenlang weeën en verloor veel bloed en vervolgens zat de vrucht dagenlang vast in mijn baarmoedermond. Hierna duurde het nog maanden voordat mijn cyclus weer een beetje regelmatig was. Het waren donkere, sombere maanden. Ik raakte in een depressie.
Na 3 miskramen tijd voor onderzoek
Maar in het voorjaar ging langzaam het licht weer aan en in maart 2018 was ik eindelijk weer zwanger. Ik had geen goed gevoel over deze zwangerschap en inderdaad… bij 6 weken ging ook dit mis en kreeg ik een spontane miskraam. Natuurlijk was ik verdrietig, maar de nasleep was veel minder groot. Wel vond ik het na 3 miskramen tijd voor verder onderzoek.
We werden doorverwezen naar een gynaecoloog, voor een uitgebreide echo en chromosoomonderzoek. Beiden waren goed.
Ik had echter niet zo’n goed gevoel bij onze behandeling. Ik voelde me niet echt serieus genomen, ik voelde weinig betrokkenheid van de arts. Ik wilde alles op alles zetten om erachter te komen waar de miskramen door veroorzaakt worden, maar de arts bleef het toch steeds maar gooien op pech.
3 maanden na mijn laatste zwangerschap werd, volgens protocol, ook mijn bloedstolling onderzocht. Een dag later bleek ik opnieuw in verwachting. De gynaecoloog vroeg de uitslagen versneld op en daar kwam een kleine afwijking uit naar voren. Niet 100% betrouwbaar, omdat ik opnieuw zwanger was, maar het leek haar toch het beste dat ik per direct zou starten met bloedverdunners.
Weer zwanger en bang en onrustig
Vol vertrouwen ging ik deze zwangerschap in. Na 7 weken verloor ik bloed en kreeg ik een spoedecho. Daar was de baby, mét een kloppend hartje! Maar ik had ook een hematoom, een soort bloeduitstorting in mijn baarmoeder. De kans op een goede afloop was 50%. Een klap in mijn gezicht, maar ik besloot van het positieve uit te gaan. Ik nam veel rust en het bloedverlies nam af. Ik kreeg regelmatig echo’s en de baby groeide goed.
Ik durfde echter nog steeds niet toe te geven aan het gevoel van zwanger zijn. Iedere avond in bed probeerde ik contact te maken met mijn kindje, maar ik durfde er niet in te geloven dat we daadwerkelijk een baby zouden krijgen. Zeker rondom de termijn dat het een jaar eerder was mis gegaan was ik erg angstig. Ik bleef dat moment van de slechte echo en het nieuws dat de baby niet meer leefde maar herbeleven…
Op de laatste echo leek het hematoom zelfs flink geslonken en gingen we van 50% kans op een miskraam naar 3%! En toch bleef bleef dat onrustige gevoel. Er klopte iets niet.
Een piepklein baby’tje
En toen ging het 3 dagen later, bij 10 weken, opeens mis. Veel bloedverlies en krampen. Ik mocht naar het ziekenhuis komen en daar zagen ze de baby al niet eens meer op de echo. Hij zat weer vast in mijn baarmoedermond, wat mij flinke pijn opleverde. Met wat hulp van de gynaecoloog verloor ik ter plekke ons kindje, we kregen het in een bakje mee naar huis.
Een piepklein baby’tje, helemaal af. Voetjes, handjes, oogjes… een piemeltje. Maar ook een sterk verdikte nekplooi. Dat hoeft niets te betekenen, maar voor mij is het een uitleg waarom het ook mét medicatie is misgegaan.
De dagen erna waren een roes. Het baby’tje hebben we, samen met ons dochtertje, in een grote pot in de tuin begraven en daar een boompje op geplant. Ik vind het een fijn idee dat ik het kindje heb gezien, dat ik bewust afscheid heb kunnen nemen en dat ik nu iets tastbaars heb om ons kindje te herinneren.
We zijn nu 2 maanden verder en het verdriet is groot. Niet alleen verloren we ons kindje, we hebben ook al ruim 2 jaar een onbeantwoorde kinderwens . Dat geeft zoveel druk op zoveel facetten van het leven.
In volle angst vooruit
Ik raak gemakkelijk zwanger, maar helaas weten de artsen heel veel over zwanger worden, maar nog niet zoveel over zwanger blijven. Vorige week had ik weer een afspraak in het ziekenhuis, met een andere gynaecoloog. Iemand die ons wel serieus lijkt te nemen, met ons meedenkt en open staat voor onze vragen en bedenkingen. Bij een volgende zwangerschap begin ik met het slikken van een lage dosis Prednison. Een probeersel, het is niet wetenschappelijk bewezen dat het werkt, maar in de praktijk is de uitkomst veelal positief.
Deze nieuwe aanpak geeft me wel weer wat vertrouwen in de toekomst. Maar het is geen garantie. Dus voor nu nemen we eerst even de tijd om deze klap te boven te komen.
En dan weer in volle angst vooruit!
Ook interessant: