Niek is 37 en heeft een kinderwens, maar geen partner. Twee jaar geleden heeft ze ervoor gekozen om haar kinderwens alleen te gaan vervullen. Een Bewust Alleenstaand Mama dus. Ook dan kan het je overkomen dat je zwangerschap eindigt in een miskraam. Dit is het verhaal van Niek:
Het mooiste sterretje aan de hemel
Het mooiste sterretje aan de hemel straalt voor mij. Dit sterretje is mijn ongekende kindje. En god wat ben ik verliefd op dat sterretje. Liefde vlamt door mijn lijf.
Maar een hartgrondig verdriet verscheurt mij ook. Dit gaat er door mij heen wanneer ik mijn verhaal opschrijf.
Sinds 2 jaar ben ik Bewust Alleenstaand Mama. Dat betekent dat mijn kindje een donor heeft. Ik heb gekozen voor een donor via de spermabank in een kliniek. In maart 2014 meldde ik mij aan voor de wachtlijst. Deze wachtlijst is mijn vriend en mijn vijand. Na 9 maanden geduldig wachten volgde de intake, en mocht ik door naar de volgende wachtlijst. Geduldig wacht ik af. … alvast in blijde afwachting. Ik lees alle boeken die los en vast zitten. En het kindje is meer dan ooit welkom.
In mei 2016 is het dan zover. Ik mag gaan starten met de inseminaties. Een periode van hoop en vrees breekt aan. Ik voel van alles, en ik weet niets. En wat vond ik die onzekerheid toch zwaar. En omdat ik ervoor het gekozen om het alleen te doen is er niemand met wie ik dat kan delen.
En dan begin juli is het zover… een positieve test!! Vanaf dat moment ben ik verliefd. Verliefd op mijn droom, op mijn toekomst en op het nieuwe leven wat eraan komt. Maar dan begin ik te vloeien. Helaas is de zwangerschap te pril. Ze kunnen niets doen. Verslagen en alleen moet ik afwachten. Weer afwachten.
Bij de echo blijkt mijn kindje er niet meer te zijn. Mijn baarmoeder is leeg. Ik ben leeg. Verslagen en leeg, zo voel ik me. En dan begint er rouwproces. Wachten hoe mijn dag verloopt, wachten op een antwoord op waarom, en wachten op wat ik voel. Soms blij, soms intens verdrietig.
Mensen om me heen snappen wel dat ik verdriet heb, maar weten niet wat ze ermee aan moeten. Lieve Niek, je kunt toch zwanger worden. En misschien was het kindje wel niet gezond.
Verstandelijk snap ik die uitspraken wel. Althans dat denk ik. Maar ze doen zo zeer. Het gaat wel om mijn kindje. Het bestond al vanaf het moment dat de behandeling plaatsvond. En het was hoe dan ook zo welkom.
En dan die vermoeidheid. Ik ben zo moe. En ik leef weer verder. Tussen hoop en vrees, wacht ik op het moment dat ik verder kan, dat ik een nieuwe poging mag doen.
Als ik het weer aan kan, want mijn lijf heeft me zo in de steek gelaten. Ik vertrouw er nog niet op, maar ik wil verder. En het grote lange wachten gaat weer verder.
En toch zoek ik hulp. Via internet ben ik bij Praktijk Janna terechtgekomen.
Daar heb ik meegedaan aan de Week van Verbinding. Wat was het fijn om in contact te komen met mezelf, mijn liefde en verdriet. En dan realiseer ik me: 1 op de 4 vrouwen maakt dit mee, die kent dit intense verdriet. En daar ben ik er nu 1 van…
Ook interessant: