1 op de 4 dat ben ik: het verhaal van Celina

1 op de 4… dat ben ik: het verhaal van Celina

Celina is 31 en nu 6 jaar samen met haar man en ze hebben een dochter van 4. Celina heeft daarnaast ook miskramen gehad en vorig jaar kwamen ze voor de onmogelijke keuze te staan om de zwangerschap van hun zoontje af te breken.

Zwanger zijn is niet mijn grootste hobby

Vanwege mijn stollingsafwijking kan ik niet ‘zomaar’ zwanger worden. Ik slik bloedverdunners en als ik zwanger wil worden moet ik eerst overstappen op injecties. Ook word je dan bij een zwangerschap extra gecontroleerd.
Dan kun je dus niet denken ‘We zien wel hoe het loopt’, maar moet je van te voren al gaan afspreken met elkaar: wat gaan we doen.
Mijn eerste zwangerschap liep mis. Bij de echo met 12/13 weken bleek het hartje gestopt met kloppen, en moest ik gecuretteerd worden. Ik voelde me verschrikkelijk en zag ook nog eens op tegen de narcose. Toch had ik ook het idee dat dit niet zomaar gebeurde en daar haalde ik ook wel troost uit. De volgende keer ging het goed en werd onze dochter geboren.
Na onze dochter is het nog een keer misgegaan, deze keer kwam het met 8 weken zelf op gang. Het is heel natuurlijk, maar het is ook raar dat het dan zelf zo er uitkomt. Ik vond het op een bepaalde manier ook heel bijzonder dat dit zo gebeurt, dat je lijf dat allemaal maar doet.

Doorgaan

Omdat we na die miskraam nog aan het spuiten waren met de bloedverdunners dachten we, dan gaan we maar door. Ik zit toch al in het traject, dus laten we het dan maar gewoon verder oppakken.
Ik werd weer zwanger en heb deze keer langer gewacht om het bijvoorbeeld op mijn werk te vertellen. Ik dacht je weet maar nooit of het weer mis gaat of hoe het allemaal gaat. Nu ben ik best een heel gevoelige vrouw, en als ik achteraf terug kijk had ik toch altijd wel een vreemd gevoel in mezelf. Maar je bent natuurlijk ook op je hoede omdat het al twee keer is misgegaan.

De 20 weken echo

Bij de 20 weken echo zagen we dat er iets niet goed was met het hart. We werden eigenlijk meteen doorgestuurd worden naar het ziekenhuis in Amsterdam.
Dan zit je eerst nog in de auto van misschien hebben ze het wel niet goed gezien… En thuis hadden we alles blauw versierd om de opa’s en oma’s te vertellen dat het een jongen zou worden… Dat hebben we wel door laten gaan. Ondanks de onzekerheid is het toch ons kind en hij heeft net zo goed recht op een bestaan.

In Amsterdam hebben we echo’s van wel 2 uur gehad en zag het er helemaal niet goed uit. Je weet totaal niet wat je overkomt op zo’n moment… Na een paar dagen moesten we weer terugkomen, dan zou er een kinderarts bij zou komen kijken en kregen we nog langere echo’s. Daar kwam echt uit dat onze zoon 4 hartafwijkingen had, dat was niet te opereren.

Een keuze die je niet wilt maken

Helemaal verslagen kwamen we daar vandaan. Ik heb me ziek gemeld op mijn werk, en dan zit je thuis samen aan de tafel uren te praten en moet je besluiten wat gaan we doen. Het is zo bizar dat je op zo’n korte termijn ineens na moet denken over leven en dood. Het is amper te verwoorden wat er door je heen gaat…
Nachtenlang heb ik niet geslapen. Dan ging ik op het randje van mijn bed zitten en alles duizelde dat ik zo hard moest huilen… Dit kan ik toch niet doen zo’n keuze? Hoe kun je een keuze daar in maken?
We hadden nooit verwacht na de miskramen dat dit ook nog zou gebeuren. Dat vind ik wel echt heel moeilijk. Dat heeft me wel stuk van binnen gemaakt.
Maar ik weet wel met mijn hele hart dat dit wel de beste keuze is. Ik heb het uit alle liefde voor onze zoon gedaan, zodat hem alles bespaard zou blijven. Dat je daardoor zelf als stel wel heel veel verdriet moet dragen dat heb je er voor over.

Nog veilig in mijn buik

En dan is het toch maar de datum dat het moet gebeuren en moet je zo’n bevalling ondergaan. Verschrikkelijk vond ik dat.
Ik moest een tablet nemen en daarna moesten we ons binnen zoveel tijd in het ziekenhuis melden. We reden samen naar het ziekenhuis, mijn partner en ik, en ik voelde nog 2 schopjes in mijn buik en wist dat hij was overleden. Ik weet nog precies op welke plek we reden… Maar ik dacht ook: beter in mijn buik dan daarbuiten, hij is nu nog veilig in mijn buik. In het begin zei ik straks durf ik niet te kijken, bang voor hoe het er uit zou zien. Toen zagen we hem en dacht ik het valt eigenlijk hartstikke mee, hij is precies goed zo als hij is.

Later dacht ik soms nog wel eens hebben we het allemaal goed gedaan, hebben we wel de juiste keuze gemaakt… dan pak ik maar weer eens de verklaring erbij en daar staat zwart op wit dat het een zeer ernstige afwijking is. Dan denk ik ja, het is ook gewoon echt zo.
We hebben ook alles uit laten zoeken in het ziekenhuis en genetisch is er niets mis, dit is allemaal pure pech.

Raphaël

In de moeilijke momenten trokken we met zijn drieën wel eens een kaart uit een pak engelenkaarten en heel vaak trok mijn dochter zo de kaart van Raphaël. Dat is de genezer van alle ziektes. We hebben onze zoon Raphaël genoemd, hij zal altijd onze engel zijn en altijd bij ons horen. Ik denk dat het gevoel van liefde voor je eigen kind dat zal altijd overheersen met alles wat er is.

Wat voor mij ook vreselijk confronterend was, was onze dochter vertellen dat er geen broertje kwam. Raphaël heeft opgebaard gelegen bij mijn moeder thuis, onze dochter was toen 3 en ik dacht ik wil haar alsjeblieft gewoon 3 laten blijven. Zelf ben ik mijn vader plotseling verloren toen ik 16 was, en dat heeft zo veel met mij gedaan. Ik wilde met Raphaël op een mooie begrijpende manier omgaan, dat zij het snapt dat het ook zo goed is.
Ze is er wel met tijd en wijle heel veel mee bezig en dat is ook niet erg.

Weer aan het werk

Om na een paar maanden thuis te zijn geweest de stap weer te nemen om naar het werk te gaan vond ik ook heel moeilijk.
Mensen die helemaal niet wisten wat er gebeurd was, die zeiden “O, ben je alweer terug van zwangerschapsverlof, gaat het allemaal goed met je?” Dan zei ik nee het is allemaal wat anders gelopen, dan voelen zij zich natuurlijk heel bezwaard…
dat ik zeg je kan ook niet alles weten en dat neem ik je ook helemaal niet kwalijk of als mensen me soms zagen en ik weet het echt niet wat ik tegen je zeggen moet, zeg dat maakt ook helemaal niet uit, weet je het is ook niet een makkelijk onderwerp, wat moet je tegen iemand zeggen? Dat heb ik mensen nooit kwalijk genomen.
Maar vond het wel gewoon heel moeilijk om weer in het arbeidsproces te stappen en mijn weg daar weer in zien te vinden. De confrontatie dat het leven gewoon weer doorgaat…

Mijn leven is heel erg veranderd. Ik sta met hele andere benen op de wereld. We hebben prachtige foto’s en ik heb hand- en voetafdrukjes. Een prachtig mooi beeld kwam ik tegen van een engel met vleugels en daar staat zijn as bij.
Dat is gewoon zijn plekje, hij zal er altijd bij horen, hij hoort bij ons.

Troost

Er was een moment dat ik mijn handen op mijn buik heb gelegd en mijn vader heb gevraagd of hij Raphaël dan alsjeblieft maar ophaalde, dan is hij in ieder geval veilig. En nu weet ik gewoon ook zeker dat Raphaël bij mijn vader is. Dat geeft me dan wel troost.

Ik heb natuurlijk ook 2 keer een miskraam gehad en gevoelsmatig heb ik daar veel meer vrede mee gevonden dan dit. Ik denk er over na, maar heb dat al veel meer los kunnen laten. Dat was toch anders. Op gevoelsniveau zit het verlies van Raphaël zoveel dieper.

Durf ik het nog een keer?

Mijn partner zou heel graag nog een kindje willen, maar ik kan het nog niet, ik ben er helemaal nog niet aan toe. Ik voel me super onzeker, als ik weer zwanger zou zijn zou ik helemaal in de stress schieten door alles. Ik zou dit echt niet nog een keertje kunnen handelen als het misgaat. Ik kan het gewoon nog niet, ik vind het voor nu wel even goed zoals het is. Eerst maar eens mezelf weer op de rit en dan zien we wel wat de toekomst brengt.
We kunnen er samen goed over praten en ik zeg altijd tegen mijn man wat zijn we toch ijzersterk samen. Daar ben ik hartstikke dankbaar voor.

Als je kijkt naar het proces van hoe dat gaat met een eitje en een zaadcel, totdat je een kind in je armen hebt. Eigenlijk is het zo uniek dat er altijd maar een mensje word geboren waar helemaal niks mee is dat het zo compleet is.
Ik denk wel eens dat we ons dat niet goed realiseren hoe bijzonder dat allemaal wel is, dat dat allemaal maar zomaar kan gebeuren.

Ook interessant: