1 op de 4, het verhaal van Inge

1 op de 4, dat ben ik: het verhaal van Inge

Het droomgezin van Inge en haar partner is een gezin met twee kindjes met een klein leeftijdsverschil, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Die tweede laat lang op zich wachten en intussen gaat een klein leeftijdsverschil niet meer lukken.
Dit is haar verhaal:

De pil in de prullenbak

Augustus 2010, we hebben besloten dat de pil in de prullenbak verdwijnt. De reden nogal bijzonder. Ik was enige tijd daarvoor overtijd geweest en we schrokken ons een hoedje. Toen de test negatief was waren we zo teleurgesteld….dus enige tijd later gingen we ervoor.

In oktober had ik voor het eerst een positieve test in mijn handen. We waren zo blij! Vooral omdat we in een zwaar en heftig jaar zaten met veel ellende. Omdat een familielid slecht ging met zijn gezondheid hebben we het meteen iedereen verteld.
Toen ik nog geen 6 weken zwanger was, kreeg ik buikpijn en bloedverlies. Bloedonderzoek bij de huisarts bevestigde dat ik niet meer zwanger was. Mijn wereld stortte in. Ik heb de ogen uit mijn hoofd gehuild.
Nu nog steeds herinner ik me het vreselijke lege gevoel dat ik had. We kregen veel steun uit onze omgeving, daar waren we zo blij om.

Gelukkig was ik vier maanden na de miskraam weer zwanger. De eerste weken heb ik me onzeker gevoeld. Met 7 weken kregen we een echo en deze was prima in orde en het hartje klopte! Na 41 weken en 5 dagen werd onze gezonde dochter geboren.

Een postpartum depressie

Met mij ging het de laatste weken van de zwangerschap mentaal niet goed. Dat in combinatie met flink bloedverlies, een narcose, een huilbaby en nog veel meer gedoe maakte dat ik in een postpartum depressie terecht kwam. Gelukkig ben ik daar dankzij mijn rots in de branding en fantastische familie en vrienden weer uit gekomen.

Na 6 maanden wilde mijn man voor de tweede gaan. Ik durfde nog lang niet, was daar nog helemaal niet aan toe. En terwijl ik dit type, bloedt mijn hart. Wat als ik er toen wel klaar voor was geweest?

Het duurde tot een jaar daarna voordat ik het weer aandurfde. Ons droomgezin bestaat uit twee kindjes, dat is voor ons allebei altijd zo geweest. Dus we gingen ervoor. Vol goede moed en vertrouwen. Dat was in april 2013.

Naar het ziekenhuis

Mijn cyclus werd niet regelmatig, ik had tussentijdse bloedingen liep daarvoor bij een gynaecoloog. Echo’s, lichamelijk onderzoek, hysteroscopie, alles had ik al gehad. Geen afwijkingen.
Maanden wachten werd een jaar en we belandden bij voortplantingsgeneeskunde. Nog meer echo’s en onderzoeken. Alles was tiptop in orde, geen reden waarom het niet lukte. Onze kansen waren zo hoog dat we absoluut nog niet in aanmerking kwamen voor behandeling.
Dat was een flinke domper. Omdat we nogal ontevreden waren over de gang van zaken in het ziekenhuis zijn we overgestapt naar een ander ziekenhuis. Daar werd aangegeven dat ze ons in oktober 2015 wilde behandelen. Dan waren we 2,5 jaar bezig.

Maar! In april 2015 bleek ik spontaan zwanger! Ik was zo enorm blij en toch knaagde er iets. Mijn man begon al namen te verzinnen, ik hield de boot af. Dat had ik bij onze eerste zwangerschap ook.

Het zit niet goed

Al vrij snel kreeg ik pijn in mijn lies. Een rare pijn die ik niet eerder had gevoeld. Ik besteedde er geen aandacht aan. Ik ben namelijk niet zo’n piepert. Maar de pijn werd erger. Toen ik 6 weken zwanger was, zelfs zo erg dat ik niet wist waar ik het zoeken moest. Dat was zondagavond, na overleg met de verloskundige belde ik de huisartsenpost. Ik wist dat het niet goed zat. Elke vezel in mijn lijf schreeuwde dat ik naar een gynaecoloog moest, het was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, ik wist het zeker.
De huisarts vond dat het niet nodig was om me door te sturen en dus ging ik naar huis. Te moe om te knokken, te verslagen. De volgende dag ging ik naar mijn eigen huisarts, ook die zag geen reden voor een spoedecho. De woensdag daarna heb ik huilend de huisarts gebeld, ik kon niet meer. Inmiddels had ik meerdere nachten niet geslapen van de pijn. Eindelijk kreeg ik een echo. En ja hoor, de baarmoeder was leeg. Het vruchtje konden ze op dat moment niet lokaliseren.

Waar ik in 2010 dacht dat ik me niet méér verscheurd kon voelen, had ik het absoluut mis. Twee jaar hebben we voor deze zwangerschap gevochten en gewacht en ineens was het weg. Zo maar. Ik brak volledig.
Toen kwam het ergste, onze dochter vertellen waarom ik in het ziekenhuis lag. Ik wist inmiddels dat ze op het kinderdagverblijf al weken zei dat ik een baby in mijn buik had, nog voordat we het zelf wisten. We hebben haar daarom verteld dat er een baby was, maar dat die op de verkeerde plek zat en niet goed kon groeien. Haar gezichtje lichtte zo op nadat ik zei dat er een baby in mijn buik had gezeten. Daar kan ik nog steeds om huilen. Zij wil het ook zó graag!

Dit tweede verlies valt me vele malen zwaarder. Juist omdat ik weet wat ik mis, omdat ik weet dat onze dochter het ook zo graag wil en omdat ik door moest voor haar. Ik kon niet eventjes wegkruipen. Daarnaast heeft het natuurlijk lang geduurd voordat ik eindelijk zwanger was.
Ik had mijn gezin graag anders gezien. Ik scheel bijna 4 jaar met mijn broertje. Door het leeftijdsverschil hebben we nooit heel goed aansluiting kunnen vinden bij elkaar. Ik had dat zo graag anders gezien voor mijn dochtertje.

Alles op alles

Begin dit jaar heb ik besloten alles op alles te gaan zetten. Ik heb mijn lifestyle drastisch omgegooid en ben volgens paleo gaan leven. Afgelopen jaren heb ik al gebruikt om de traumatische tijd rondom de bevalling te verwerken. Ik wil zeker weten dat niets in de weg staat, dat ik straks kan zeggen ‘ik heb er echt alles aan gedaan’.

Mijn grenzen heb ik al zo vaak bijgesteld afgelopen jaren. Mijn gezin compleet voor mijn 32e, voordat onze dochter 4 werd, nooit hormonen spuiten, nooit naar ivf….
Inmiddels hebben we een IUI-traject achter de rug en zijn we aanbeland bij IVF.

Allemaal ‘regeltjes’ om maar een vals gevoel van controle te hebben. Een maand geleden vroeg ik mezelf waar ik nou mee bezig ben? Waarom verzin ik al die grenzen, regels en beperkingen? Wat ben ik nou aan het doen? Ik liep vast, rare gedachtekronkels waar geen zinnige reden uit kwam. Behalve dat ik een soort vals gevoel van controle wil hebben.
Met mezelf heb ik afgesproken dat ik dat dus niet meer doe. Zo mindfull als ik kan, met mijn man, mijn rots in de branding naast me. En ik ben zo dankbaar dat ik zo veel begripvolle, fantastische en lieve mensen om mij heen heb.
We slaan ons er wel doorheen.

Ook interessant: