Hanneke is jarenlang ziek geweest door een darmziekte die littekenweefsel en herhaaldelijke cystes op de eierstokken veroorzaakte. Als de ziekte eindelijk rustig is, willen haar man en Hanneke niks liever dan aan een gezin beginnen. 10 maanden verder horen ze van haar gynaecoloog dat er maar een hele kleine kans is dat ze zelfstandig zwanger kan worden.
Ze worden meteen doorverwezen naar het AMC voor een IVF-traject.
Hanneke dacht: we doen even een IVF-traject en dan ben ik meteen zwanger
Ik schrok van het nieuws dat ik een IVF-traject nodig had om zwanger te kunnen worden, en wat het allemaal inhield. Ik was na het gesprek erg verdrietig. De gynaecoloog probeerde positief voor ons te zijn. Ik was door mijn ziektegeschiedenis sneller doorverwezen voor IVF, wij hoefden niet eerst, zoals andere stellen, minstens een jaar het zelf te proberen.
Na een tijd wachten konden we beginnen met het traject. We waren vol goede moed en positiviteit. Toevallig zat mijn kapper ook in een IVF-traject met zijn vrouw en zij was meteen na de eerste terugplaatsing zwanger.
Daardoor dacht ik: dit doen wij even en ik ben ook meteen de eerste terugplaatsing zwanger. Na veel prikken in mijn buik en een pijnlijke en traumatische punctie hadden we onze eerste lading embryo’s. Nog steeds vol goede moed en positiviteit kregen we daar onze eerste terugplaatsing van onze eerste embryo. Twee weken later mocht ik de zwangerschapstest doen.
Negatief… Mijn moed en positiviteit werd ingeruild voor verdriet en angst. Ik snapte er niks van. Achter elkaar gingen we door met de terugplaatsingen totdat alle embryo’s op waren en gingen we naar poging 2.
Weer aan de hormoonprikken en pillen. Door de hormonen voelde ik mij vreselijk. Ik voelde me niet meer mezelf en kon alleen maar huilen. Ik voelde me zwanger zonder een kindje in mijn buik. Ook deze keer had ik weer een pijnlijke punctie, maar gelukkig wel veel eitjes en embryo’s.
Een ronde IVF voor niks
Totdat we met paniek door het AMC werden gebeld. De schoonmaakster had per ongeluk de tanks met de opgeslagen rietjes met embryo’s van ons en andere stellen schoongemaakt. Dat mocht niet, en nu waren de rietjes met onze embryo’s en van andere stellen aan elkaar vast gevroren. Ze probeerden van alles te doen en hadden zelfs speciaal gereedschap gemaakt in de hoop het los van elkaar te krijgen. Ook dat lukte niet en nu hadden ze ervoor gekozen alle rietjes met embryo’s te ontdooien, los van elkaar te maken en weer opnieuw te bevriezen.
Ik zakte door de grond toen we dat hoorden. Ik was woedend op de schoonmaakster.
Omdat dit nog nooit was gebeurd, hadden ze ook geen onderzoek kunnen doen naar embryo’s die twee keer zijn ontdooid. Er was daarom niets bekend over mogelijke problemen met deze embryo’s. Hierdoor namen we het moeilijke besluit om opnieuw te beginnen en weer aan de hormonen te gaan.
Pauze van het IVF-traject
Ik merkte aan mezelf dat het steeds slechter ging. Na elke negatieve test ging ik meteen weer door naar de volgende terugplaatsing. Ik mocht van mezelf een dag verdrietig zijn en ging meteen als een robot weer verder. Uiteindelijk kon ik alleen nog maar huilen en boos zijn. Voor mijn gevoel raakte iedereen om ons heen zwanger en ondanks dat ik oprecht blij voor ze was, ging ik kapot vanbinnen.
Uiteindelijk heb ik hulp gezocht bij een maatschappelijk werkster van het AMC. Zij heeft mij geholpen de stap te durven nemen om mijzelf een pauze te gunnen van het traject. Iets wat ik ontzettend moeilijk vond.
Ook zijn we naar een relatietherapeut gegaan omdat ik merkte dat mijn man en ik anders met het verdriet om gingen. Ik had het idee dat ik als enige verdrietig was na een negatieve test, terwijl ik juist de behoefte had om samen verdrietig te zijn. Ik verwachtte dat hij precies zo rouwde als ik.
Het gesprek bij de relatietherapeut heeft ons, en vooral mij, goed geholpen. Ik leerde zien dat mijn man zeker wel verdrietig is en rouwt, maar dat op een andere manier doet. Omdat we elkaar nu beter begrepen kon mijn man mij nu ook beter troosten. We groeiden weer dichter tot elkaar.
Jarenlang was ons IVF-traject het belangrijkste in mijn leven
Jarenlang waren we bezig met ons IVF-traject. Alles moest er voor wijken bij mij. Het werd zelfs mijn identiteit. Na een goed gesprek hadden we besloten dat IVF niet meer op nummer één moest staan in ons leven, we namen een pauze van een jaar. We waren net verhuisd en konden ons focussen op onze bruiloft die aan het eind van dat jaar stond gepland.
Het was toch wel heel erg fijn om niet bezig te zijn met IVF en zwanger worden. Na een fijne pauze en een mooie bruiloft besloten we weer verder te gaan met IVF. Alleen zou het niet meer op nummer één staan.
Ik begon aan een leuke baan in de zorg. Het was niet goed te combineren met het traject (ik moest dagelijks naar het AMC voor een echo), daarom besloot ik toch te stoppen en mij weer te focussen op zwanger worden.
Met hernieuwde moed gingen we voor terugplaatsing nummer 11. Ook deze was negatief… Ik stortte helemaal in. Ik kon gewoon niet meer.
Weten dat vrienden in de toekomst ook aan een gezin wilden beginnen was al te veel. Ondanks dat ik nog steeds oprecht blij voor ze kon zijn, voelde ik ook hele erge jaloezie en angst opkomen. Bang en jaloers dat het bij hen wel zou lukken en hoelang moesten wij nog wachten?
De laatste terugplaatsing
Ik nam het besluit om nog een laatste keer een terugplaatsing te doen en als die ook negatief zou zijn, zouden we stoppen. Ik vond het vreselijk om daar alleen al aan te denken maar het voelde ook ergens als een bevrijding.
Terugplaatsing nummer 12. In de eerste wachtweek werd ik al ongesteld. Aan de ene kant voelde ik zoveel emoties en aan de andere kant voelde ik niks. Aan het einde van de twee wachtweken moest ik op Valentijnsdag de test doen. Ik zag een heel licht streepje!
Wauw, nog nooit een streepje gezien waar ik al die jaren zo naar hunkerde. Wat een cadeau! Het bloeden stopte even en ik vertelde iedereen het nieuws. Iedereen was zo blij voor ons.
Het liefst was ik meteen aan de babykamer begonnen.
Totdat ik weer klachten en bloedverlies kreeg, deze keer stopte het niet. Elke dag deed ik een zwangerschapstest en helaas zag je de dikte van streep aflopen. Bij de echoafspraak in het AMC zagen we dat ik niet meer zwanger was en dus een miskraam had gehad.
Het deed pijn om zo’n leegte zien op het echo scherm. Zo leeg als het scherm was, zo leeg voelde het ook in mijn hart en hoofd. Ik was verdrietig om de miskraam en had nog veel lichamelijke klachten. Toch ging het over het algemeen wel goed met me. Soms voelde ik me daar schuldig over, maar ik denk dat ik aan slecht nieuws gewend was geraakt.
Blij maar ook bang en voorzichtig door de miskraam
Maar ik kon blijkbaar wel zwanger worden? Of zouden mijn kansen nu kleiner worden door de miskraam? Ondanks de miskraam wilde ik het weer zo snel mogelijk proberen, dus toen het weer kon gingen we voor terugplaatsing nummer 13. Op Koningsdag zou ik moeten testen maar ik kon niet wachten. Voor het eerst testte ik in de eerste wachtweek en wat zag ik… Weer een streep?!
Ik kon het niet geloven. Mijn handen trilden ervan. Mijn man en ik waren zo intens blij maar ook bang en voorzichtig door de miskraam. We hebben iedereen meteen het nieuws verteld en ze waren allemaal zo blij voor ons. Onze vrienden en familie wisten vanaf het begin dat wij in een IVF-traject zaten en wij waren daar ook bij vreemden heel open in. Die manier vonden wij erg fijn en zo konden we ook gesteund worden in de moeilijke periodes.
Nu 6 jaar verder ben ik 17 weken zwanger en kan en durf ik het soms nog steeds niet te geloven. Ik heb vaak klachten die lijken op het krijgen van een miskraam maar dat kan gelukkig geen kwaad. We zijn alsnog ongerust en ik denk dat we dat de hele zwangerschap zullen blijven.
Als ik denk aan de miskraam probeer ik er iets mooi symbolisch van te maken. Ik denk dan dat als ik nooit die miskraam had gehad, ik nooit had gedacht dat ik zwanger kon raken. Dan was ik ook niet voor de 13de terugplaatsing gegaan en niet zwanger geraakt.
Ik vind dat een mooie gedachte en mijn geluksgetal is nu voortaan nummer 13!
Ook interessant: