Dat zwanger worden niet vanzelf zou kunnen gaan, daar had Manon (27) nog wel rekening mee gehouden. Al jaren had ze last van een onregelmatige cyclus, de huisarts had al gewaarschuwd dat het niet vanzelf zou kunnen gaan. Toen Manon en haar man begonnen met proberen waren ze dan ook blij verrast toen de eerste ronde meteen raak was.
Waar ze geen rekening mee had gehouden, ondanks dat je vaak hoort dat miskramen regelmatig voorkomen, was dat een miskraam ook bij haar zou kunnen gebeuren. Ook had ze nooit kunnen bedenken dat een miskraam zo ingrijpend kan zijn.
En dat was nog maar het begin van het begin van hun jarenlange traject naar een eerste kindje.
Dat een miskraam zo ingrijpend was had ik nooit kunnen bedenken
Al snel zwanger
Ik weet het nog goed, de eerste zwangerschapstest. Duidelijk genoeg om positief te zijn, te licht om echt te overtuigen. Toch waren we al heel blij en ook een beetje bang. Dat het zo snel zou gaan hadden we namelijk nooit verwacht en een kind krijgen is behoorlijk ingrijpend. Wat als ik geen goede moeder zou zijn?
Omdat de eerste test zo licht was dacht ik de dagen erna nog maar een paar keer te testen, ze lagen er immers toch en misschien werd de test dan overtuigender. Steeds weer een licht streepje. Nog steeds duidelijk genoeg om te denken dat ik echt zwanger was, maar donkerder werden ze niet.
Naar de huisarts
4 weken later was het nog net zo en hadden we per toeval een afspraak bij de huisarts staan om het zwanger worden te gaan bespreken wegens de onregelmatige cyclus.
Daar binnenkomend vertelde ik maar meteen dat het volgens mij niet meer nodig was en ik dacht al zwanger te zijn, maar dat de testen wel licht bleven. Een streep is een streep zei de huisarts toen nog optimistisch. Test over een week nog eens, dan zou die wel duidelijker moeten zijn.
Met die bevestiging gingen we vrolijk weer naar huis, maar het knaagde wel een beetje. Ik had immers al weken een licht tweede streepje, dan zou hij toch al lang donkerder moeten zijn geworden? Wat zou die ene week nu nog voor verschil maken.
Blijkbaar heel veel, want de dag erna begon het bloeden. Duidelijk was het meteen, we maakte ons immers toch al zorgen over het niet oplopen van de testen dus we hebben geen moment meer getwijfeld of het niet toch nog goed kon gaan. Huilend belde ik de huisartsenpost op, maar zij konden niets voor ons doen.
De emotionele impact: een miskraam is zo ingrijpend
De emotionele impact van een miskraam, daar had ik nooit eerder bij stil gestaan. Want ja, het is heel verdrietig, maar dan probeer je toch gewoon opnieuw om zwanger te worden? Hoe naïef kun je zijn! Dat een miskraam zo ingrijpend was had ik nooit kunnen bedenken.
Maanden heb ik mezelf afgesloten van anderen mensen. Als ik alleen thuis zat wilde ik naar mensen toe om over mijn grote verdriet te kunnen praten. Als ik onder de mensen was wilde ik naar huis, want ze begrepen het toch niet. Mijn leven stond stil. Het verdriet nam mijn hele zijn in beslag. Het duurde maanden voor ik weer wat opkrabbelde.
Weer proberen zwanger te worden
Ondertussen waren we wel opnieuw begonnen met proberen, maar ook dat ging niet vanzelf.
Eerst nog heel enthousiast, want we waren immers al eens zwanger geworden. Nu wisten we in ieder geval dat het kon. Dat was toch geruststellend gezien ik me al mijn hele leven zorgen had gemaakt of ik wel zwanger zou kunnen worden met mijn onregelmatige cyclussen.
Dat het nu wat langer duurde vond ik dus niet zo gek. De eerste maanden gingen zo voorbij, maar toen we alweer een half jaar bezig waren begon ik toch wel ongerust te worden en werd de teleurstelling steeds groter. Misschien dat we toch zoals oorspronkelijk gedacht een medisch traject in zouden moeten. Elke maand groeide de onzekerheid en na 10 maanden gingen we toch weer naar de huisarts.
Geen eisprong
We kregen een doorverwijzing voor de gynaecoloog en gelukkig konden we al snel terecht. Het bleek dat ik geen eisprong had. Niet heel verrassend voor mij, maar toch weer een emotionele klap. Met medicatie zou het opgelost kunnen worden dus dat moesten we eerst maar eens gaan proberen.
De eerste maand sloeg de medicatie niet aan, waardoor de teleurstelling nog groter was dan de maanden ervoor toen ik nog uit kon kijken naar het medisch traject.
De tweede maand kreeg ik een dubbele dosis en leek het gelukkig wel effect te hebben. Er groeiden zelfs twee eitjes! Dubbele kansen dus, zo voelde het in ieder geval.
Ik had er zelfs zo veel vertrouwen in met twee eitjes dat ik vergat dat het ook dan kan gebeuren dat je niet zwanger raakt. Gelukkig sloeg de derde ronde wel echt aan en had ik weer een positieve test in handen. Blijdschap, maar ook angst kwamen direct naar boven. Niet lang bleek want twee dagen later ging het weer mis.
Nu ik wist dat een miskraam zo ingrijpend kon zijn, was de angst voor nog een miskraam een constante in mijn achterhoofd
Dit keer was ik niet eens zo verdrietig, vooral heel boos op alles en iedereen. Dat dit mij moest overkomen, niet één maar twee keer. Ik wilde direct weer door, er was geen tijd te verliezen. Maar dat mocht niet, pas als mijn menstruatie weer opgestart was mocht ik opnieuw medicatie.
De wachtweken waren lang, maar er was ook vertrouwen. Ik had nu immers een eisprong dus zwanger worden zou niet weer anderhalf jaar duren.
En dat bleek waar te zijn. Zelfs zonder medicatie was ik direct weer zwanger geworden!
Dit keer groeide het vruchtje niet goed. Bij de eerste echo was het al veel kleiner dan het zou moeten zijn. Bij de tweede toch een kloppend hartje, maar nog steeds maar een heel klein vruchtje. Een week later was het hartje weer gestopt.
Het opwekken van de miskraam was verschrikkelijk. Denk je na twee miskramen te weten wat er komt, krijg je extreem veel bijwerkingen waardoor het echt niet goed met je gaat.
Gelukkig is het goed gekomen, maar nu ik wist dat een miskraam zo ingrijpend kon zijn was de angst voor nog een miskraam een constante in mijn achterhoofd. Ik kon het niet meer loslaten.
Onderzoek naar herhaalde miskramen
We kregen onderzoek naar herhaalde miskramen. Daar kwam niets uit. Pech noemden de artsen het. Voor mij voelde dat niet mogelijk. Dat het één keer fout gaat is misschien pech, maar 3 keer?
Dagen heb ik het internet afgespeurd naar miskramen en oplossingen. NK-cellen, Plasma-cellen, schildklierwaardes. Ik heb alles opgezocht wat maar kon.
We kwamen bij Duitse klinieken uit en waren al van plan ons hele leven om te gooien voor de kinderwens. We waren zelfs bereid om naar Duitsland te verhuizen om tijdelijk dicht in de buurt van het ziekenhuis daar te kunnen zijn en extra onderzoek te kunnen krijgen. Het is dat corona ook nog gaande was, anders waren we allang overgestapt, maar omdat ik de grens over gaan nu niet zag zitten gingen we toch nog een paar pogingen wagen in Nederland.
De laatste ronde van behandelingen
De impact van de miskramen en medicatie bijwerkingen stapelden zich zo op, dat we emotioneel op waren. We stonden op het punt om met de behandelingen te stoppen en onze kinderwens op te geven. Net die ronde, die ik als laatste bestempelde was het raak.
De eerste dagen gingen tergend langzaam voorbij. Ik had geen enkel vertrouwen meer in mijn lichaam, ondanks dat deze zwangerschap anders aanvoelde. Uiteindelijk kreeg ik na 4 weken een eerste echo. Wonderbaarlijk genoeg zag het er ditmaal goed uit. Er klopte een hartje, het vruchtje was wat klein, maar niet extreem. Ik werd 4 dagen teruggezet, ondanks dat ik door middel van echo’s wist wanneer mijn eisprong moest zijn geweest.
Langzaam groeit het vertrouwen in de goede afloop
De tweede echo was ook goed. Nog steeds een achterstand, maar er was groei en het hartje klopte stevig. Pas na de termijnecho was ik geruster. Daar werd ik ook weer vooruitgezet, ons kleintje was in 1 week wel anderhalve week gegroeid. Ik liep gelijk aan het termijn wat ik voor ogen had en alles was goed.
Toch heeft het lang geduurd voor ik er vertrouwen in kon hebben. Mijn man geloofde het wel na de 12 weken, maar ik heb nu nog moeite met het idee dat deze zwangerschap goed kan komen. Ik durf geen naam uit te zoeken of plannen te maken. Alles wordt vooruitgeschoven. Toch ben ik ondertussen 19 weken zwanger en lijkt het voorspoedig te gaan.
Genieten van de zwangerschap is moeilijk
De rust dat het goed komt gaat denk niet komen. Of in ieder geval niet tijdens de zwangerschap, maar pas na de bevalling. Het is vreemd om om te schakelen. We waren echt even helemaal van plan onze kinderwens op te geven en dan gebeurt dit nog.
De onwerkelijkheid ervan en de angst maken het lastig om te genieten van de zwangerschap.
Toch voel ik ergens dat het goed komt. In februari krijgen wij eindelijk ons lang verwachte kindje. Dan begint een heel nieuw avontuur waar we meer dan klaar voor zijn.
Ook interessant: