Een moedig besluit
Ilona had tot ver in haar volwassen leven geen kinderwens.
Ze had het ‘moedergevoel’ gewoon niet. Ook niet toen ze een serieuzere relatie kreeg. Ze raakte, ondanks voorbehoedsmiddelen, ongepland zwanger en op het moment dat ze na de eerste shock ervoor besloot te gaan kwam ze onverwacht . voor een moeilijke keuze te staan.
En daar bleef het niet bij: toen ze jaren later wel een kinderwens en moedergevoelens had , ondervond ze pas de impact van deze keuze.
Emoties in de koelkast
Ik was 27 en had al eens een eerdere serieuze relatie gehad. Nooit had ik de wens om moeder te worden. Ik voelde het gewoon niet. En terwijl de baby’s om mij heen uit de lucht leken te vallen, bleef ik bij dat standpunt.
Toen ik een serieuzere relatie kreeg met Job werd ik zwanger, ondanks het gebruik van voorbehoedsmiddelen. Precies dat, waar ik altijd mijn twijfels over had als ik zoiets las of hoorde, overkwam mij nu.
Nog voor ik een test deed wist ik 100% dat ik zwanger was. En dat de omstandigheden waarin ik verkeerde geen goede basis vormden om het moederschap te aanvaarden. Toch besloot ik heel bewust ervoor te gaan, toen ik de shock te boven was. Omdat ik in deze tijd een levensstijl had die niet bevorderlijk was voor een gezonde zwangerschap, was ik erg ongerust. Ik werkte, veel en hard, in de horeca, dronk geregeld alcohol na een lange werkdag. En bovendien volgde ik ook nog een fulltime hbo studie. Ik had in deze periode veel stress. En daarnaast, zo bleek, was mijn relatie met Job eigenlijk niet stabiel genoeg.
De eerste echo was goed. Ik ben begon steeds meer te wennen aan de situatie. Maar bij een 2e controle bleek het hartje nog nauwelijks te kloppen en de ontwikkeling liep ver achter op het gewenste schema.
Artsen informeerden mij over de complicaties en de gevolgen. En adviseerden mij de zwangerschap af te breken. Ik was toen 11 weken zwanger.
Een enorm zwaar besluit, ik had het gevoel dat welke beslissing ik ook nam, ik nooit de juiste kon maken. Toch besloot ik de zwangerschap af te breken. Op het moment dat de abortus werd uitgevoerd voelde ik zoveel emoties.
Spijt, paniek, schuldgevoelens, woede, onmacht, alles…
Ik heb een week hard gehuild en het toen weggestopt. Mijn relatie met Job hield geen stand. Ik ben de draad van het leven “gewoon” weer op gaan pakken. Ik heb dit alles met niemand gedeeld, behalve met mijn toenmalige vriend en een paar goede vriendinnen. Ik wilde het zelf oplossen.
Onzichtbaar verdriet
Hoewel ik in de jaren die volgden last had van enorm zware depressies, heb ik nooit de link willen leggen naar mijn abortus.
Tot ik Ted ontmoette. Met hem was alles anders. Met hem wil ik oud worden. Dus toen we drie jaar samen waren besloten we te proberen zwanger te worden. Omdat ik eerder door de pil heen zwanger werd, waren we echt overdonderd dat zwanger worden niet lukte. We belandden in de medische mallemolen. Vier jaar lang hebben we alle soorten behandelingen gehad. Door de hormonen die je bij de behandelingen toe moet dienen veranderde ik in een tikkende tijdbom. Bovendien kwam alle frustratie en het opgekropte verdriet van de afgebroken zwangerschap jaren eerder naar boven.
Ik had het niet verwerkt, maar weggestopt.
Dansen door de regen
Mijn gynaecoloog adviseerde mij deze gevoelens op te schrijven. Voorzichtig begon ik met kleine gedichten. Ik schreef alles van mij af. Wat een opluchting. En de reacties op mijn schrijfsels motiveerde mij ze te delen op platforms. Ik besloot er een boek van te maken.
101 vruchtbare gedichten heb ik gebundeld in het boek ‘DANSEN DOOR DE REGEN‘, waarin ik de impact van een onvervulde kinderwens beschrijf met een lach en een traan. Op deze manier probeer ik een steentje bij te dragen aan het doorbreken van het taboe wat er nog heerst.
Zwarte dag met een goud randje
De allerlaatste ICSI-poging die ik had werd ik zwanger. Ondanks een zware zwangerschap had ik alle vertrouwen dat deze goed zou eindigen. En alsof mijn dochter aanvoelde dat de dag dat mijn eerste kind geboren zou worden, mij zo zwaar viel ieder jaar, is ze op die dag geboren. 3 weken te vroeg met een spoedkeizersnede.
Daarmee heeft ze deze zwarte dag in goud omhuld. Ik ben haar zo dankbaar.
Mijn man en ik hebben een paar jaar na de geboorte van onze dochter nog geprobeerd een tweede kind te krijgen. Maar na verschillende ICSI-behandelingen, hebben we besloten die wens los te laten. En ons gezin is ook compleet nu. Wij hebben een fantastische dochter, echt iedere dag is een feest met haar. We noemen haar wel eens gekscherend ‘het gouden ei’.
Ook interessant: