Noortje is 30 jaar en werkt in de gehandicaptenzorg als woonbegeleidster in een woning voor mensen met een ernstige meervoudige beperking. Ze is getrouwd en moeder van –zoals ze altijd zelf zegt- twee bengeltjes en een engeltje.
Haar eerste zwangerschap werd een missed abortion, vrij snel daarna raakte ze weer zwanger. Na een spannende zwangerschap waarin Noortje trombose kreeg en haar dochter een hartafwijking bleek te hebben, werd uiteindelijk met 36.6 Noortje’s dochter geboren. Na een heftige start gaat het nu heel goed met haar.
Noortje en haar man wilden graag een tweede kindje, maar dit bleek een lange en hobbelige weg te zijn.
Noortje blijft over haar miskramen vertellen
Nadat mijn eerste zwangerschap eindigde in een missed abortion was mijn naïviteit in één klap weg. Geen bloedverlies wilde dus helemaal niets zeggen… en ik had tijdens mijn tweede zwangerschap dan ook vrij weinig om me aan vast te houden. Gelukkig zagen wij op de eerste echo een mooi knipperend hartje en eindigde dat kleine pixeltje op de echo in de prachtige dochter van vier die we nu hebben.
Trombose en een bloedstollingsafwijking
De zwangerschap was alles behalve onbezorgd, maar na een gesprek met de gynaecoloog durfde we het aan om voor een tweede kindje te gaan. Het hartje van deze baby zou goed in de gaten gehouden worden en ik mocht na hartactiviteit meteen met bloedverdunners beginnen, om nog een keer trombose te kunnen voorkomen.
Ik was meteen zwanger. We waren heel blij, maar ook een beetje terughoudend.
Bij de eerste echo was wel een vruchtje te zien, maar geen hartactiviteit. We moesten afwachten; enkele dagen later verloor ik bloed en wisten we genoeg. In het ziekenhuis werd ons gevoel bevestigd; een miskraam.
Tijdens de na-controle werd mij voor het eerst verteld dat ik een bloedstollingsafwijking had. Dit stond blijkbaar in mijn dossier, maar wij wisten dit niet. Dit verklaarde de trombose, maar gaf ook een verhoogde kans op miskramen. Toch was de gynaecoloog erg positief. Pech zei ze. Dat het kon, dat bewees onze dochter wel. Dus gingen we er met veel goede moed opnieuw voor, en weer was ik meteen zwanger…
Ik voelde me mislukt
Dit keer haalden we de eerste echo niet eens, opnieuw kreeg ik een miskraam. Ik weet nog goed hoe ik me voelde. Naast verdrietig, voelde ik me ook heel erg mislukt. Mijn lichaam was hier toch voor gemaakt? Waarom lukte het dan niet? Ik was boos op mezelf, bang dat het nooit meer zou lukken. Ik voelde me soms heel alleen, ondanks dat mijn omgeving heel lief voor me was. Als ik begon over mijn schuldgevoel, werd dat vaak weggewuifd. Onzin, je kunt er niets aan doen. Dat is natuurlijk ook zo, maar voor mij voelde het heel anders.
We hadden een gesprek met de gynaecoloog en zij stelde voor om vanaf de eisprong aspirine te gaan slikken. Ze liet ons onderzoeken zien met een positief resultaat. We besloten dat te proberen, en weer was ik snel zwanger. Erg spannend, maar de dikke vette streep op de test gaf ons wel hoop. Bij de miskramen waren deze strepen stukken minder overtuigend geweest.
Een piepklein meisje, helemaal compleet maar nog niet af
De eerst echo was goed, en die daarna ook. Bij elke echo groeide de hoop en de blijdschap. Met 12 weken was het vertrouwen groot genoeg om het iedereen te vertellen, iedereen was heel blij voor ons.
Ik slikte asprines en spoot bloedverdunners, maar ondanks dat ging het toch mis. Ik was bijna 16 weken zwanger toen we op de echo zagen dat ons kindje niet meer leefde.. Het verdriet was enorm groot.
Op 23 oktober 2017 ben ik bevallen van een piepklein meisje… Helemaal compleet, maar nog niet af. Onderzoek wees uit dat mijn placenta, ondanks al die bloedverdunners, niet goed doorbloed was geweest. Ons dochtertje zelf was kerngezond.
Weer voelde ik me in de steek gelaten door mijn lichaam, maar nog veel erger dan hiervoor. Naast rauwe rouw, was er ook zoveel boosheid en verdriet.
Belangrijk om over miskraam te blijven en kunnen praten
Op dat moment ben ik mij gaan openstellen. Ik ben gaan schrijven voor mamaplaats, ik ben lid geworden van een Facebookgroep voor vrouwen met herhaalde miskramen, ik ben er open over gaan praten.
Dat zorgde voor mooie, eerlijke gesprekken. Soms ook voor pijnlijke opmerkingen, zoals ‘maar je hebt toch al een kind? Waarom ga je nog door? Zou je niet gewoon je zegeningen tellen?’.
Juist die opmerkingen hebben er voor gezorgd dat ik nu, nu we compleet zijn, nog steeds mijn verhaal wil vertellen. Dat ik taboes wil doorbreken, dat ik wil laten zien hoe belangrijk het is om er over te blijven en kunnen praten.
De allerlaatste poging
Na het verlies van ons dochtertje hebben we een korte pauze ingelast, want het gaf ook een enorme druk op onze relatie. Mijn man zag mij steeds verder wegzakken in schuldgevoel en verlangen. Ook hij wilde heel graag een kindje, maar niet ten koste van alles. Niet ten koste van mij.
We besloten nog één poging te doen, de allerlaatste. Deze hebben wij gedaan in Gent. Na enkele onderzoeken en een super fijne begeleiding, ben ik prednison, aspirine en bloedverdunners gaan gebruiken vanaf de eisprong. De eerste poging was meteen raak.
Uit deze poging is op 21 mei 2019 een kerngezond ventje geboren. De zwangerschap verliep voorspoedig, maar was ontzettend spannend. Elke echo was een mijlpaal, elke zwangerschapsweek was er weer één. De eerste weken was ik niet alleen onder begeleiding van de gynaecoloog, maar mocht ik ook regelmatig langskomen bij de verloskundige om naar het hartje te luisteren. Dan kon ik er weer even tegenaan.
Toen de 16 weken voorbij waren en mijn zoontje ging bewegen, groeide het vertrouwen een beetje. Alleen als ik hem even niet gevoeld had, porde ik net zolang in mijn buik tot hij een teken van leven gaf. Na zijn geboorte heeft hij nog lang het reflex gehad om te reageren op een enkele aanraking.
Ik wil laten zien hoeveel impact een miskraam kan hebben
Ons gezin is nu compleet. Compleet anders, en anders compleet, maar compleet.
Toch vind ik het belangrijk om mijn verhaal te blijven vertellen. Om andere mensen een steuntje in de rug te geven, om hoop te geven, maar ook om te laten zien hoeveel impact een miskraam op iemand kan hebben. Ik heb ervaren dat als je zelf open bent, andere mensen dat ook zijn. Dat daar hele mooie pure gesprekken uit ontstaan.
Inmiddels ben ik mijn lijf ook weer gaan waarderen, want ook al liet het me af en toe in de steek, het heeft mij ook het allermooiste gegeven.; mijn prachtige kinderen.
Ook interessant: