Leonie is moeder van Mans van bijna 4 jaar. Zwanger worden was voor Leonie niet vanzelfsprekend, door verklevingen kan zij niet op een natuurlijke manier zwanger worden. IVF bleek de enige manier. De zwangerschap en de geboorte van haar zoon Mans is alles behalve gemakkelijk geweest. Mans is geboren via een geplande keizersnede en hij was niet Leonies eerste zwangerschap…
Onze weg naar het ouderschap verliep moeizaam
Omdat ik op een natuurlijke manier niet zwanger kan worden, krijg ik een IVF-behandeling. De eerste poging is raak. Ik ben zwanger. De zwangerschap verloopt voorspoedig totdat ik nierbekkenontsteking krijg. Door de ontsteking breken mijn vliezen en overlijdt onze dochter in mijn buik. Na een zwangerschap van 19 weken wordt Madelon stil geboren.
Bijna negen maanden later ben ik opnieuw in verwachting. Weer via IVF. Omdat Madelon extreem vroeg was geboren, word ik begeleid in het AMC. Ik krijg extra controles en krijg medicijnen om een vroeggeboorte te voorkomen.
Geen vuiltje aan de lucht
Ik ben heel erg blij. De uitgerekende datum is dezelfde als Madelon. Dit moet wel een teken zijn, is mijn gedachte. Ik voel mij heel gelukkig en goed en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Totdat uit een standaard controle blijkt dat mijn baarmoedermond aan het verweken is. Ik ben 19 weken zwanger. Ik word opgenomen en wacht op een operatie om mijn baarmoedermond met een ‘bandje’ te sluiten. Het is geen spoed maar wel urgent.
Het is weekend. En het is druk. Omdat er geen sprake is van spoed, moet ik wachten tot er ruimte is op de OK. Na 16 uur is het eindelijk zo ver. Als het bandje is geplaatst is, mag ik naar huis en kan ik weer ‘gewoon zwanger’ zijn.
Van droom naar nachtmerrie
Dan verandert alles in een nachtmerrie. Geheel onverwacht is de ontsluiting doorgegaan. Zonder dat ik of iemand het heeft gemerkt. Ik heb geen weeën maar mijn kind wordt geboren. De gynaecoloog duwt mijn kind terug in de baarmoeder en plaatst het bandje. Er is hoop zegt ze maar de kans dat het bandje het houdt tot en met 37 weken is klein.
Ik moet strikte bedrust houden. Na vier weken gaat het mis. Het bandje is te zwak voor het gewicht van Oscar. Zonder weeën, zonder vruchtwaterverlies, voel ik dat mijn kind geboren word. Oscar leeft maar is nog geen 24 weken oud. Ik houd hem vast en wieg hem. Na bijna één uur overlijdt hij in mijn armen.
We willen heel graag ouders zijn
We willen heel graag ouders zijn. En niet alleen maar ouders worden. We besluiten om het nogmaals te proberen. Na een jaar ben ik weer zwanger. Driemaal is scheepsrecht roept iedereen. Ik heb geen goed gevoel. En mijn gevoel klopt, Na zes weken krijg ik een bloeding. Ik weet zeker dat het vruchtje is afgestoten. Ik bel het ziekenhuis en ik kan langskomen voor een echo en een bloedonderzoek. Mijn HCG is torenhoog dus ik zou zwanger moeten zijn. Op de echo kan men geen embryo of hartactie vinden. Er is paniek. De hoogte van het HCG en de lege baarmoeder zou kunnen duiden op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Gelukkig blijkt dit niet het geval. Na twee dagen daalt het HCG.
Ik mag na twee maanden weer zwanger worden. Omdat ik al op leeftijd ben, ik ben inmiddels 42, besluiten we om er voor te gaan. En dan lijkt het wel of mijn lichaam mij een halt toeroept. De punctie bij de vierde IVF-poging wordt uitgesteld. Ook word ik deze keer niet zwanger. Daarna reageert mijn lichaam tot twee keer toe niet op de medicatie waardoor een terugplaatsing van een cryo (bevroren embryo) niet door kon gaan.
Nog één terugplaatsing
Om onszelf geestelijk en mij ook fysiek rust te geven, boeken we een reis naar Bali. Daar besluiten we dat we nog één terugplaatsing willen wagen. Als die mislukt, stoppen we. Deze keer is het raak. Ik ben zwanger. De zwangerschap verloopt voorspoedig. Op 1 december 2017 wordt Mans via een keizersnede geboren.
Omdat we graag een broertje of zusje voor Mans willen, proberen we nogmaals zwanger te worden. Helaas lukt het niet meer om zwanger te worden. Na drie pogingen besluiten we te stoppen. We kunnen ons niet meer opladen. De weg naar ouderschap verliep moeizaam. Vier keer zwanger waarvan we één kindje mogen opvoeden. En nu drie keer een teleurstelling van een mislukte poging. Het is genoeg geweest. Het is goed zo.
Van waarom naar waartoe
In de ratrace om zwanger te worden, nam ik niet de tijd om stil te staan bij het verdriet van het verlies en het falen van mijn lichaam. Nadat Mans was geboren, kreeg ik PTSS en een postnatale depressie. Om te herstellen moest ik door het rouwproces heen. En dat is gelukt.
Ik heb het verlies en falen van mijn lichaam een betekenis gegeven. Ik heb professionele hulp gezocht. Heb mijzelf toegelaten om verdrietig te zijn. Ik heb mij verdiept in het Boeddhisme en gebruik yoga en meditatie om te ontspannen en mijn gevoelens en pijn te aanvaarden. Ik luisterde naar muziek. Ik had een tranen-playlist en een lachen-playlist samengesteld. En ik ben gaan schrijven en tekenen.
Ik heb de waarom – vraag omgezet naar een waartoe – vraag. Ik ben mijn eigen praktijk, Dunamis Coaching, gestart. Ik begeleid ouders na het verlies van een prille zwangerschap, na het verlies van een (ongeboren) kind of ongewenste kinderloosheid bij het rouwproces.
Ook interessant: