Verlies, iedereen maakt het mee in zijn of haar leven.
De één misschien vaker of op jongere leeftijd dan de ander, maar toch. Verlies en rouw horen ook bij het leven, daar kun je niet omheen.
Wanneer je in verwachting bent kijk je uit naar het komende kindje.
Het maakt al deel uit van je leven en je gaat er al van houden nog voor het is geboren. Als je dan een miskraam krijgt, je kindje verderop in de zwangerschap verliest of zelf moet kiezen voor het afbreken van de zwangerschap, verlies je dit kindje-in-wording, je ongekende kind. Plotseling moet je weer afscheid nemen van al je verwachtingen.
En hoe neem je afscheid van een kindje dat je nog maar nauwelijks kende?
Wat het extra moeilijk maakt is dat het meestal het eerste grote verlies is dat je meemaakt, het
eerste verlies dat zo dichtbij je komt en je zo intens raakt. Je hebt dan nog geen ervaring met hoe je met verlies kunt omgaan.
Omdat het onderwerp miskramen nog steeds min of meer taboe is, weten ook de mensen in je omgeving vaak niet hoe ze kunnen reageren.
Dit maakt het allemaal ingewikkeld om met je verlies om te gaan.
Toch kun je, door je ervaring met je misgelopen zwangerschap, sterker in je schoenen komen te staan en groeien in het leven.
Evert Landwaard schreef het volgende gedicht over drie rouwende bomen, waarin dat mooi naar voren komt:
Gisteren was ik in het bos.
Op zoek naar drie bomen, drie bomen die ik gekend had.
Drie bomen die alle drie een tak hadden verloren.
Drie bomen die daar alle drie op een andere manier mee waren omgegaan.
Vandaag heb ik ze gevonden.
De eerste boom was gaan treuren om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien: “Dat kan niet want ik mis een tak.”
De tweede boom was geschrokken van de pijn en had maar snel besloten om het verlies te vergeten.
En ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien, groeide hij.
De derde boom was geschrokken van de pijn.
Maar hij had gerouwd om het verlies.
En het eerste voorjaar dat de zon hem uitnodigde te groeien had hij gezegd: “Dit jaar nog niet.”
Maar de zon kwam het jaar daarop terug.
Nu zei de boom: ”Ja zon, verwarm mij opdat ik mijn wond kan verwarmen,
ziet u, mijn wond heeft warmte nodig, opdat hij weet dat hij erbij hoort.”
En het derde jaar dat de zon kwam sprak de boom:
“Ja zon, laat mij groeien want er is nog zoveel te groeien.”
Na wat zoeken vond ik die drie bomen, of eigenlijk twee.
De eerste boom was klein gebleven.
De plaats van de wond was duidelijk te zien, het was het hoogste punt van de boom.
De tweede boom was geen boom meer.
Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. De plek van de wond moest ik gaan zoeken. Achter een heleboel bladeren vond ik hem.
De derde boom was het moeilijkst te vinden want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk was geworden.
Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots
in het zonlicht stond.
Hoe je met verlies omgaat is voor iedereen verschillend.
Er zijn zoveel manieren van rouwen als er mensen zijn. Zoals je ziet aan de drie bomen, helpt het niet om te blijven treuren, en ook helpt het niet om het te willen vergeten.
Om te groeien is het nodig om je wond niet te verstoppen en in het licht te houden zodat de zon hem kan verwarmen. Dan kun je je verlies integreren en dat maakt je ‘groot en sterk’ als de derde boom.
Hoe kun je dat dan doen?
Zorg in ieder geval goed voor jezelf. Heb aandacht voor je wond, en neem de tijd om stil te staan bij je verlies en hoe het je raakt. Als dat in de hectiek van het dagelijks leven lastig voor je is, gun jezelf dan ondersteuning, je bent het helemaal waard.
Ik kan je op verschillende manieren ondersteunen om, stap voor stap, jezelf en je wond goed te verzorgen. Zodat je liefdevol met jezelf en je emoties kunt omgaan en op een positieve manier weer vooruit kunt in het leven.
Hier lees je meer over het aanbod waarmee ik je kan helpen.
Pingback: Waarom is je zwangerschap misgelopen? | Praktijk Janna
Pingback: Een miskraam verwerken, hoe doe je dat? | Praktijk Janna